Het was een emotionele week. Een week met zowel blijdschap als verdriet. Blijdschap om de warmte, zorg en aandacht waarmee wij omringd werden door heel veel mensen. Lieve berichtjes, kaarten en bloemen. Het deed ons allemaal zo goed. Naast blijdschap was er het verdriet om het afscheid moeten nemen van heel veel lieve mensen. Om het afsluiten van alles wat we rondom Daan hebben opgebouwd. Het afsluiten van de tijd dat hij gewoon thuis kon wonen, dagelijks bij ons kon zijn. Het afscheid van de periode dat Daan in ons gezin...

Even voor het idee. Neem je kinderen in gedachten rond de leeftijd van twee à drie jaar. Hoe waren ze toen? Klein, kwetsbaar en afhankelijk natuurlijk. Niet zelfredzaam, vol vertrouwen in anderen en zonder besef van de grote boze wereld. Ze hadden je keihard nodig en jij kende ze als moeder of vader het beste. Wist precies wat ze nodig hadden. Hoe ze opgevangen en verzorgd moesten worden. Je wist precies waarvoor ze bang waren en wat ze troost gaf. Wat ze het liefste aten, welk verhaaltje ze het liefste hoorden...

Soms lees of hoor ik dingen waarvan ik denk, goh had ik dát maar eerder geweten. En… had onze omgeving dat maar eerder geweten. Via “collega ouders” kreeg ik de link naar een lezing van klinisch psycholoog Manu Keirse. Hij is een Vlaamse autoriteit in rouwverwerking en verlies. Geboeid heb ik gekeken naar deze man die mij uitgelegd heeft wat ik zelf niet zo goed begrijp. Namelijk waarom mijn verdriet om Daan nooit over gaat. Waarom ik er nooit helemaal aan gewend raak dat het is zoals het is. Waarom de...