Dit was onze eerste kerstvakantie zonder Daan. Dit was ook de eerste keer dat ik ernaar uitkeek. Omdat ik mijn vrijheid terug zou hebben. Omdat ik kon en mocht denken aan de leuke dingen die ik zou doen met Gijs. Omdat het huis van voor tot achter en van onder tot boven helemaal van mij zou zijn. Voorheen zag ik altijd als een berg op tegen de kerstvakantie. Het was per definitie een schoolvakantie met slecht weer. Dat betekende dat we met Daan niet of nauwelijks naar buiten konden. En dat betekende...

Twee weken. Op de kop af zijn we twee weken zonder Daan. Twee weken met zijn drietjes in plaats van met zijn viertjes. En nee, daar zijn we nog niet aan gewend. En ja, we missen hem allemaal heel erg. Daan mist ons en wij missen hem. Ook Gijs mist Daan en dat merken we vooral aan zijn gedrag. Sinds Daan verhuisd is huilt Gijs vaak. Iets wat hij voorheen zelden deed. Sinds Daan verhuisd is roept Gijs ons ’s avonds regelmatig omdat hij zich bang en alleen voelt in bed....

Na de heftige emoties van vorige week begon onze eerste week zonder Daan. Paul had deze week vrij genomen om samen te wennen aan het begin van ons andere leven. Het was de week van de overgang van een leven vol intensieve zorg, van constante waakzaamheid naar..... Ja, naar wat eigenlijk? Ik weet het niet zo goed. Misschien zou ik het een gewoner leven kunnen noemen. Die overgang naar dat gewonere leven is nogal een aardverschuiving voor ons. Wij zijn zo’n leven sinds ruim dertien jaar niet meer gewend. Eigenlijk weten...