Deze week geen blog maar iets heel anders. Vandaag ben ik geïnterviewd door een journalist van de website "Vrouw" (onderdeel van De Telegraaf). Aanleiding daarvoor was een schokkende rechtszaak in België tegen een moeder die haar twee gehandicapte kinderen van het leven beroofde. Wat mij betreft vooral een intens triest verhaal van een enorm eenzame en wanhopige moeder die door iedereen in de steek is gelaten. Het artikel over de impact van een gehandicapt kind op een gezin kun je online lezen via de volgende link:    https://vrouw.nl/verhalen_achter_het_nieuws/30183/jacomien_46_zorgen_voor_een_gehandicapt_kind_put_je_volledig_uit

Het is bijna drie maanden geleden dat Daan is verhuisd. Op 4 december 2015 om precies te zijn. Daan is nu al bijna drie maanden niet bij ons thuis geweest. Dat is moeilijk. Zowel voor Daan als voor ons, maar in het belang van Daan is dit de beste weg. Dit is de enige manier om hem duidelijk te maken dat hij ergens anders woont. Daarin zet ik mijn eigen emoties opzij, omdat Daan dat niet kan. Zo gaat dat al bijna veertien jaar. In die zin verandert er niets. Ik...

Dat kan ik soms zo hebben hè als ik wat tot rust kom. Dat ik terug ga kijken naar wat er allemaal is gebeurd en welke impact dat heeft gehad. Dan komen er vragen voorbij zoals “wat heeft de komst van Daan mij gebracht?” Nou heel veel. Hij is mijn eerste kind. Voor elk mens is het krijgen van een eerste kind natuurlijk een enorme verandering. Verandering is echter een woord dat mijn lading bij lange na niet dekt. Ik heb het ervaren als een aardverschuiving. Daans geboorte veranderde werkelijk alles....