Maandag is Daan jarig. Hij wordt alweer veertien. Het is verraderlijk om jaarlijks op Daans verjaardag af te glijden naar mijn verdriet. Want juist op die dag is dat extra aanwezig. Gewoon omdat dan de nadruk ligt op Daans leeftijd. En dan denk ik al snel aan hoe zijn leven er op dit moment uit had gezien als.... Dan denk ik aan alles wat had kunnen zijn, maar niet is. Levend verdriet heet dat. De vorm daarvan is in de loop der jaren anders geworden, maar het is er altijd. Meestal...

“Hoe gaat het met jullie?” Hoe goed bedoeld ook, ik vind dat een lastige vraag. Vaak vragen mensen het uit gewoonte of omdat ze vinden dat het hoort. Ik houd het graag open en eerlijk als iemand mij iets vraagt want mooi weer spelen is niets voor mij. Ik doe niet aan toneelstukjes. Maar mensen zitten lang niet altijd op mijn eerlijke antwoord te wachten. Toch geef ik het nu. Het meest eerlijke antwoord dat ik op dit moment kan geven is “redelijk.” Dat antwoord betekent een beetje goed, maar ook...

Afgelopen zaterdag was onze laatste filmdag. Die dag werd er voor het laatst gefilmd voor de documentaire over ons gezin. De aanleiding voor deze documentaire was mijn blog “De moeilijkste en verdrietigste” dat ik schreef in september 2014. Dat blog ging over onze ingrijpende en emotionele beslissing dat Daan niet langer thuis kon wonen omdat dat ten koste zou gaan van Daan en ons hele gezin. Regisseur Nan Rosens nam daarna contact met mij op. We maakten een afspraak voor een gesprek met Paul en mij samen. Uitgebreid maar vrijblijvend hebben...