Ik zie het beeld nog zo voor me. Mijn kleine frummeltje Daan in zijn warmhoudbedje op de couveuseafdeling. Veel te vroeg. Drieëndertig weken en vier dagen was ‘ie nog maar. Vier dagen daarvoor waren zomaar ineens mijn vliezen gebroken. Volkomen onverwacht en midden in de nacht. Spoedopname om mijn zwangerschap zoveel mogelijk te rekken. Maar na vier dagen ziekenhuis en weeënremmers was er geen houden meer aan. Negen centimeter ontsluiting in tweeënhalf uur. Een weeënstorm. Ik wist niet wat me overkwam. Binnen een paar uur zette ik mijn eerste kindje op...

Zomergasten op de zondagavond. Soms kijk ik er naar, maar ik kijk het nooit helemaal af want dan wordt het veel te laat. Tegen tienen gaat het licht toch letterlijk en figuurlijk wel uit bij Paul en mij. Afgelopen zondag keek ik niet. De gast was Damiaan Denys en ik had nog nooit van die man gehoord. Dinsdagochtend had Daan zoals elke week fysiotherapie op het revalidatiecentrum. Ik sprak met Daans fysiotherapeut over de afwijzing door Menzis van Daans noodzakelijke nieuwe loophulpmiddel. En over onze gezamenlijke frustratie over het gemak waarmee...

Ik las vandaag nog even mijn relaxte vakantieblog van vorige week. Daarna dacht ik nog even terug aan afgelopen zondag. Na vier weken vakantie de allerlaatste vakantiedag in de stralende zon. Vier weken grotendeels zonder de dagelijkse zorg voor Daan, zonder mail, zonder telefoontjes, berichtjes en andere stoorzenders. Een verademing. Daan was dat laatste vakantieweekend thuis en was vriendelijk en meegaand. Het werd daardoor een ontspannen laatste vakantiedagje. Lekker  buiten in de tuin, de plek waar we allemaal het liefste zijn. Beetje rommelen en in alle rust alvast wat spullen klaarleggen...