Gijs had twee weken meivakantie. Ik heb stappen gezet de afgelopen maanden. Keuzes gemaakt, besluiten genomen. Zoals het besluit dat ik in schoolvakanties al mijn tijd en energie besteed aan mijn gezin. Bijkomend voordeel daarvan is dat zo’n pauze van twee weken mij weer voer geeft voor nieuwe blogs. Dat is mooi want nu Daan niet meer thuis woont komen de onderwerpen wat minder vanzelfsprekend bovendrijven. Goed, de meivakantie dus. Voorheen kwam ik in schoolvakanties nooit tot rust, had ik geen privacy. Er liep elke dag een hulpverlener voor Daan rond...

Daan is verhuisd op vier december. We zijn dus bijna vijf maanden verder en hij is nog geen dag thuis geweest. “Mis je hem?” vroeg mijn huisarts deze week terwijl hij mijn pijnlijke overbelaste schouder onderzocht. “Ja, ik mis hem heel erg” zei ik. Er is een enorm gat gevallen. Het gat van Daans afwezigheid en het wegvallen van zo’n zestig uur zorg per week (de nachten niet meegerekend). Alsof ik ontslagen ben uit mijn meer dan fulltime baan. Dat klinkt heel onaardig, maar zo bedoel ik dat zeker niet. Daan...

Het was me het weekje wel. Eind vorige week werd Gijs ziek met een flinke buikgriep en overgeven. Het schijnt te heersen. Dus verzorgde ik hem natuurlijk en kwam nergens aan toe. Maandag gingen Paul en ik met zijn tweeën snel heen en weer naar Daans verjaardag op de Zorgboerderij. Gijs bleef ziek thuis met oppas. Gelukkig kon hij woensdagochtend weer naar school en was ik verzorgster af. Maar donderdag werd Paul ziek. Hetzelfde virus. Gelukkig was Paul vrijdag weer redelijk op de been zodat hij Gijs naar school kon brengen...