Het is tegen half acht ’s ochtends, ik zit met Gijs aan het ontbijt. En daar komt ‘ie uit ’t niets: “Nou mam, jullie zaten vast niet te wachten op een gehandicapt kind, of wel!” Bám, die is raak. Ik verslik me in mijn koffie. Pffff ook goedemorgen. Tijdens het hoesten vraag ik me af welke reactie wijsheid is. Ik wil gewoon eerlijk zijn. “Dat is waar” zeg ik tegen hem. “Dat Daan gehandicapt is heeft ons leven voor altijd heel erg veranderd. Daar zijn we heel verdrietig over, maar papa...

Na lange tijd een belachelijk lang blog. Het moet er even uit....   Op de vraag ‘hoe gaat het met Daan?’ roep ik sinds zijn verhuizing ‘heel goed!’ Sterker nog, met Daan gaat het eigenlijk het beste van ons hele gezin. Daan leeft zijn leven op de Zorgboerderij alsof hij nooit anders heeft gedaan terwijl Paul, Gijs en ik in allerlei opzichten opkrabbelen. Ook na bijna drie jaar zijn we nog vaak zoekend naar dat nieuwe evenwicht in onze veranderde levens. Ons Daantje zoekt niet, hij heeft gevonden. En dat geeft...

Tot en met 2014 gingen we als volledig gezin op vakantie. Mét Daan. Tijdens die vakantie beseften we dat de zorg voor hem te zwaar was geworden. De grens aan onze draagkracht en ons incasseringsvermogen kwam pijnlijk in zicht. En dat had grote gevolgen. Ruim een jaar na deze vakantie verhuisde Daan naar de Zorgboerderij.   Verbonden  Sinds Daan niet meer thuis woont hebben we vrijheid. Afgezien van het ritme in onze Facetime momenten en bezoekjes kunnen we gaan en staan waar we willen. En toch blijven we voor altijd met...