Toen ik acht jaar was kreeg ik mijn eerste brilletje voor veraf. Tot ik eind twintig was gingen mijn ogen elk jaar achteruit en moest ik steeds sterkere glazen. Zonder bril ben ik hartstikke slechtziend. Zonder bril ben ik net een molletje. Ik zie alles wazig en kan geen afstand of diepte inschatten. Zonder bril kan ik eigenlijk niets. Als ik in de badkamer iets laat vallen probeer ik tegen beter weten in eerst zonder bril te zoeken. Maar dat lukt nooit. Geërgerd zet ik dat ding dan weer op mijn...

Toen Daan pas geboren was zei ik het vaak tegen anderen: ik ben blij dat hij in Nederland is geboren. Hier is de zorg goed geregeld.” Dat verwácht je ook als moeder. Dat in zo’n modern land als dit de zorg goed geregeld is. Daar snak je naar in die moeilijke eerste jaren als je soms niet meer weet waar je het zoeken moet van ellende. Want vierentwintig uur zorg, medische afspraken, je verdriet, je onzekerheid, je slaaptekort, je zorgen, je werk, je relatie, je sociale leven, je huishouden…. Het is...

Ha W’Mien, Mensen vragen weleens waarom ik schrijf. Vind jij dat ook zo’n moeilijke vraag? Toen ik kind was wilde ik kinderboekenschrijfster worden. Dat is (nog) niet gelukt. Maar met mijn blogs beginnen was geen bewuste keus. Mijn hoofd zat vol en stroomde gewoon over. Het moest eruit en dat heeft geholpen. Schrijven betekent inmiddels veel voor mij. Het geeft een beetje lucht. Wat rust in mijn hoofd. De eerste keer vond ik het best spannend, maar dat was snel voorbij. Na een paar weken was schrijven een onderdeel van mijn leven...