Onze droom

Ha W’Mien,

Mensen vragen weleens waarom ik schrijf. Vind jij dat ook zo’n moeilijke vraag? Toen ik kind was wilde ik kinderboekenschrijfster worden. Dat is (nog) niet gelukt. Maar met mijn blogs beginnen was geen bewuste keus. Mijn hoofd zat vol en stroomde gewoon over. Het moest eruit en dat heeft geholpen. Schrijven betekent inmiddels veel voor mij. Het geeft een beetje lucht. Wat rust in mijn hoofd. De eerste keer vond ik het best spannend, maar dat was snel voorbij. Na een paar weken was schrijven een onderdeel van mijn leven geworden. Elke week bloggen. Het kost me nooit moeite om een onderwerp te vinden want er gebeurt zoveel in ons leven.

Tot ik begon met bloggen was ons gezinsleven onzichtbaar voor buitenstaanders. Ze hadden geen idee. Onwetendheid leidde vaak tot onbegrip en dat was ik zó zat! Ik wil mensen laten zien wie Daan is. Want hij is meer dan alleen die rolstoel. Ik wil ze laten zien dat het niet alleen kommer en kwel is achter onze voordeur. Dat er soms hele mooie dingen gebeuren. Maar ik wil ook laten zien hoe ingewikkeld ons gezinsleven is en hoe zeer Daan ons leven bepaalt. En dat ik niet de ideale moeder ben. Dat ik er gewoon vreselijk van baal dat hier nooit eens iets spontaan kan. We proberen zoveel mogelijk mee te doen met de gewone wereld. Maar door Daan lukt dat nooit meer helemaal. Altijd zijn wij het met die eeuwige “ja maar”. En dat zal zo blijven.

Ik krijg reacties op wat ik schrijf. Het worden er steeds meer. Soms van mensen die ik ken, vaker van mensen die ik helemaal niet ken. En ik vind het elke keer weer bijzonder dat iemand de moeite neemt om mij te laten weten wat het met hem of haar doet. Meestal zijn de reacties leuk, aardig en lief. Het raakt me als mensen mij laten weten hoe zeer ze zich herkennen in wat ik schrijf. Of dat ze blij zijn dat ik de woorden heb kunnen vinden voor wat zij voelen. Soms zijn reacties minder leuk: “Of dat nou moet, zo’n blog over mijn gehandicapte zoon.” Hoe onaardig ook, deze kritiek zette mij toch weer aan het denken. Waarom schrijf ik eigenlijk?

Nou Willemien, ik hoefde niet lang na te denken over het antwoord. Ik ken een moeder zoals wij. Haar zoon, haar eerste kindje, was van mijn leeftijd. Hij werd eind jaren zestig geboren met een waterhoofd. De reacties van buitenstaanders waren hard. De opmerkingen die zij naar haar hoofd kreeg waren kwetsend. Een buurvrouw keek misprijzend in de kinderwagen en zei “dat kind is niet goed hè?”. Iemand anders merkte op “wel een groot hoofd hè”. Deze moeder is nu zeventig jaar. Het zegt alles dat zij zich deze kwetsende opmerkingen nog steeds herinnert als de dag van gisteren. Zo hard zijn ze aangekomen…

We zijn ruim veertig jaar verder. Mensen zijn nog steeds hard. Mensen maken nog steeds kwetsende opmerkingen. Daan was pas geleden in pretpark Walibi. Omdat wachten moeilijk is voor een verstandelijk beperkt kind als Daan kreeg hij een speciaal bandje om zijn pols. Hij hoefde dan niet in de rij te staan maar mocht bij elke attractie via de uitgang naar binnen. Een vrouw met gezonde kinderen keek daar naar en zei venijnig: “goh dat is makkelijk, ik geloof dat ik de volgende keer ook maar in een rolstoel ga zitten.” Woest word ik daarvan. Maar eigenlijk word ik verdrietig. Want ik weet nu al wat haar kinderen later zullen zeggen.

Zo lang Daan kwetsende opmerkingen krijgt, zo lang er onbegrip is bij mensen, zo lang is het nodig dat ik schrijf. Ik kan de wereld niet veranderen maar ik wil er in ieder geval een begin mee maken. En er is nog iets anders. Als ik in die vreselijk moeilijke verdrietige jaren met Daan een blog had kunnen lezen als het onze, dan had ik me minder eenzaam gevoeld. Als ik jou toen had gekend had ik me ook minder eenzaam gevoeld. Het had niets aan mijn situatie veranderd, maar de wetenschap dat er ergens een andere moeder is die hetzelfde doormaakt geeft steun. Dus ja, ik weet zeker dat ik hier goed aan doe. En ik wil het nog heel lang blijven doen. Ook samen met jou.

Het is fijn om te schrijven. Het is heel fijn om samen te schrijven. Het is geweldig om gelezen te worden. En we laten het niet bij onze blogs! Ik ben ontzettend blij en trots dat we vanaf vandaag driehonderdvijftigduizend nieuwe lezers zullen bereiken. Aan jou de eer om onze nieuwste samenwerking bekend te maken. Tadááááa, Willemien ga je gang…………..!!