Het is zomaar een doordeweekse werkochtend, pak ‘m beet vier weken geleden. Net als ik mij met een kop koffie achter de computer installeer gaat de telefoon. Een mevrouw van de Nederlandse Spoorwegen. “Goedemorgen u spreekt met de NS. Ik heb een heel leuk bericht voor u.” Nee hè denk ik, wéér zo’n commercieel telefoontje met een of andere aanbieding. Ik reageer niet op mijn vriendelijkst. Maar de mevrouw vertelt vrolijk verder. “Mevrouw Wolfkamp, ik bel u vanwege de Spoorwensdagen die wij jaarlijks organiseren.” Spoorwensdagen?? Zegt mij echt helemaal niets. “Het is...

Hij is negentien, de zoon van mijn vriendin, en volgt een opleiding voor de gehandicaptenzorg. Hij zit middenin zijn stage op een grote zorginstelling als ik hem spreek op een verjaardagsfeestje. Hij heeft ‘Zorg om Daan’ gezien en we raken in gesprek. “Ik snap zo goed wat je in die film zegt” zegt hij. “Ik zie het nu zelf tijdens mijn stage gebeuren. Op de woning waar ik werk kunnen we meestal niet eens de basiszorg leveren. Alleen bij een volle bezetting met ervaren medewerkers plús stagiaires redden we het om...

Oktober 2014. Net na onze beslissing dat Daan niet langer thuis kan wonen. We hebben een gesprek over Daans gedragsproblemen met zijn Arts Verstandelijk Gehandicapten (AVG). “Weten jullie de oorzaak van Daans handicap?” vraagt ze ons. Ik ben verbaasd. Er ligt tenslotte een aanzienlijk dossier van ons kind voor haar neus. Ik houd het kort: “te vroeg maar gezond geboren, twee dagen later zuurstoftekort en hersenbloedingen waardoor Daan ernstig meervoudig gehandicapt is geraakt.” Punt. Mijn antwoord klinkt bijna zakelijk. Dat is het natuurlijk helemaal niet, maar ik heb het al zo...