Afgelopen maandag was ik jarig. Achtenveertig lentes om precies te zijn. Jarig? Feestje! Logisch toch? Nou nee. Tenminste, niet met een huis vol bezoek. Vieren we het dan niet? Jazeker wel! Maar dan op onze eigen manier. Zo doen we dat al vijftien jaar. Toen Daan thuis woonde vierden we alleen de verjaardagen Daan en Gijs met een feestje. Voor Daan was jarig zijn nogal een ding. Daan flipte sowieso bij alles wat afweek van zijn normale ritme. En een druk feest met een kind dat snel overprikkeld raakt…. dat was...
foto: Corinne van Westen
Ik ben Jacomien (49), getrouwd met Paul (57) en moeder van Daan (17) en Gijs (10). Daan werd zeven weken te vroeg maar gezond geboren. Twee dagen later kreeg hij hersenbloedingen door zuurstoftekort. Daardoor raakte Daan ernstig meervoudig gehandicapt en dat had grote gevolgen voor ons gezinsleven. Intensieve zorg doet iets met een mens. Dat put uit, maakt intens moe. Thuis is de beste plek voor een kind... Ja dat is zo als de intensieve zorg niet ten koste gaat van het hele gezin. En juist dat dreigde te gebeuren. Daarom is Daan na ruim dertien jaar op 4 december 2015 verhuisd naar zijn tweede thuis op een Zorgboerderij. Wij houden hem nu anders vast. In dit wekelijkse blog schrijf ik over ons bijzondere gezinsleven.
Op 4 december is het precies twee jaar geleden dat Daan is verhuisd. Sinds dat moment is er zowel bij hem als bij ons heel veel veranderd. Toch voelt het voor mij niet als twee jaar. Het voelt veel korter. In die twee jaar kwam het al een paar keer voorbij in mijn blogs: ‘Het gaat beter met ons. We zitten op de stijgende lijn, maar we zijn er nog niet de oude.’ Nu, na bijna twee jaar, stel ik vast dat ik ook niet meer de oude zal worden. Fysiek Natuurlijk....
Recente reactie op dit bericht
Prachtig verwoord! En weer weet jij de juiste toon te raken. Alsof ik mijn eigen gevoelens op papier zet.
Bedankt hiervoor.... Read More
vrijdag 17 november 2017 12:21
De Intensieve zorg voor een kind zoals Daan dringt door tot alle facetten van je gezinsleven. Tijdens het opgroeien bereikte het ‘anders dan anders zijn’ alle hoekjes en kiertjes van ons bestaan. En moest ik oplossingen verzinnen voor de meest basale dingen. Zoals bijvoorbeeld schoenen. Toen Daan een klein kruimeltje was speelde dat nog niet. Hij lag op een kleed op de grond of hing onderuit gezakt in de wandelwagen. Om koude voetjes te voorkomen trok ik hem dubbele sokken of slofjes aan. Met twee jaar had hij spalken nodig om...
Recente reactie op dit bericht
Al weer zo'n prachtig geschreven ontroerend stukje, dank je wel.
vrijdag 10 november 2017 12:12