Deukjes

Op 4 december is het precies twee jaar geleden dat Daan is verhuisd. Sinds dat moment is er zowel bij hem als bij ons heel veel veranderd. Toch voelt het voor mij niet als twee jaar. Het voelt veel korter. In die twee jaar kwam het al een paar keer voorbij in mijn blogs: ‘Het gaat beter met ons. We zitten op de stijgende lijn, maar we zijn er nog niet de oude.’ Nu, na bijna twee jaar, stel ik vast dat ik ook niet meer de oude zal worden.

Fysiek
Natuurlijk. Mijn fysieke sporen van stress en intensieve zorg waren goed te zien. De vermoeidheid was van mijn gezicht af te lezen. Witjes, opgeblazen, overgewicht en mijn ogen kleiner dan ooit. Pijnlijk en voor iedereen zichtbaar in ‘Zorg om Daan’. Mijzelf viel het alleen niet zo op. Maar als ik nu beelden zie uit die tijd schrik ik ervan. Gelukkig voel ik me inmiddels veel beter en ook dat is te zien. Uiterlijk ben ik veranderd. Dat heeft alles te maken met afvallen, minder stress, een betere conditie en rust. Véél meer rust. Ik had laatst een gesprek met een verpleegkundige, gespecialiseerd in vrouwen (daarover meer in een volgend blog). “Laten we wel zijn, toen Daan verhuisde zat jij gewoon randje burn-out” zei ze tegen mij. Ik was niet geschokt. Wist dat ze gelijk had. Maar ik had tot dat moment niet beseft dat ik zó ver heen was geweest.

Deukjes
Een mens is meer dan alleen een lichaam. Ook emotioneel en psychisch heb ik deukjes opgelopen. Inmiddels ben ik erachter dat sommige van die deukjes blijvend zijn. Ik ben niet meer volledig uit te deuken. Dat merk ik omdat mijn reacties van nu heel vaak voortkomen uit de situatie van toen. Hulp over de vloer was simpelweg noodzaak, maar het betekende wel flink inleveren op privacy. Dat vond ik moeilijk. Hoe moeilijk, dat voel ik nog steeds. Als ik een afspraak maak is het bij voorkeur ‘ik kom wel bij jou’. Het liefst ga ik de deur uit. Weg. Mensen ontmoeten, nieuwe ervaringen opdoen. Er komen nu uitsluitend mensen over de vloer waarmee ik erg vertrouwd ben. Want alleen dan kan ik het hebben.

‘Free’
Mijn werk en mijn ambitie. Voor Daan gaf ik dat op. Net als een deel van mijn gezondheid en ontwikkeling. Toch heb ik geen spijt. Ik zou het opnieuw doen want er was geen andere optie. Maar pijn deed het wel. Ik verloor een stukje van mezelf dat ik bitter graag terug wilde vinden. In de jaren met Daan verdampte ‘free’. En toen ik dat weer terugkreeg wilde ik werken zoals ik dat het beste bij mij paste. Dus koos ik bewust voor freelance tekstschrijver. Ik wilde de vrijheid om alles zelf te bepalen. Dat betekent hard werken maar dat vind ik niet erg. Ik trek mijn eigen plan. Vind het fijn om eropuit te gaan. Mensen te ontmoeten en contacten te leggen, Maar teksten schrijven doe ik gewoon het allerbeste ‘free’. Op mijn eigen tijd, thuis in mijn uppie achter de pc. In alle rust, muziekje aan, pot koffie ernaast. Láát me maar. Geen gezeur aan mijn kop. Laat me in alle rust zitten. Dan maak ik de mooiste dingen.

Blijvend
Mijn drang naar vrijheid, naar ruimte voor mezelf, is onmiskenbaar. Ik weet gewoon té goed hoe het voelt om dat te moeten missen. Ons leven met Daan heeft mij blijvend gevormd. Met zijn verhuizing kreeg ik mijn vrijheid terug. Maar wel met een, eveneens blijvend, rauw randje van verdriet. En deukjes waar ik mee verder moet. Nee ik word niet meer de oude, maar dat hoeft ook niet. Het belangrijkste is dat ik mijzelf accepteer als de mens die ik ben geworden. Met deukjes en al.