Daan is bijna jarig. Hij wordt elf jaar. En elk jaar geeft die dag mij een dubbel gevoel. Ik heb mijn herinneringen aan de immense blijdschap die ik voelde toen mijn eerste kind geboren werd en aan mijn immense verdriet daarna. Dat verdriet is er altijd. Ik kan er meestal mee omgaan. Maar op Daans verjaardag is het wel extra aanwezig. Verdriet om wat had kunnen zijn, maar niet is. En dat is een heleboel.Daan is niet zenuwachtig omdat hij bijna jarig is. Hij heeft geen verlanglijstje en is ook niet nieuwsgierig...

Ik zoek al bijna twee jaar naar een goede logeerplek voor Daan. Ik vind het niet leuk om te zeggen maar Paul en ik hebben het na elf jaar intensief voor hem zorgen hard nodig. Er moet een beetje lucht komen voor ons. Daan vraagt in een gewone schoolweek zo’n 50 tot 60 uur zorg als ik de avonden en nachten niet mee reken. Het altijd alert moeten zijn eist zijn tol. We willen zo graag één keer in de maand een weekend even geen zorg. Een weekend geen rekening houden met...

Paul en ik zitten in de kamer. “Ik vind eigenlijk dat ik meer moet doen met Daan” zeg ik. “Ik doe te weinig met hem”. Paul kijkt me verbijsterd aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben. “Hoe kom je daar nou weer bij” zucht hij. “We rennen ons hier suf voor de kinderen en dan vraag jij je af of je wel genoeg doet?” Ik besef dat hij gelijk heeft, maar waarom heb ik dat gevoel dan toch? Misschien omdat dat de zorgvraag van Daan zo groot is. Zo...