Het is december. Nog een jaar te gaan voordat Daan niet meer thuis woont. Het is een loodzware beslissing geweest, maar hij geeft duidelijkheid. Opluchting ook, in zekere zin. Zicht op andere tijden. A point of no return, maar ik twijfel niet aan de juistheid. Onze beslissing lijkt voor mij een soort ijkpunt te worden. Zou het daarom zijn dat ik steeds vaker terug kijk naar de periode die achter ons ligt? Hoe Paul en ik ooit samen begonnen zijn. November 1998. Hij op die basgitaar en ik als zangeres. Muziek,...

"Het is hier in elk geval nooit sáái!" Dat roepen wij al twaalf jaar tegen elkaar op de momenten dat het tegenzit. Gewoon om onszelf een beetje moed in te praten en ook om de humor er in te houden. Tegen elkaar chagrijnen lost tenslotte ook niets op en het wordt er niet gezelliger van. Nee het is hier nooit saai want er is namelijk altijd wel wát. Je kunt het zo gek niet bedenken. Al is het maar onze door niesziekte en longontsteking gevelde poes Twan waarmee ik elke vier...

Toen ik Daan kreeg kwam ik emotioneel in een ongelofelijke spagaat. Hoe blij ik ook met hem was, ik voelde me als moeder ontzettend ongelukkig want de eerste jaren huilde hij altijd. Het lukte mij niet om mijn baby te troosten. Ik volgde mijn gevoel, deed alles wat ik kon, deed alles wat ik dacht dat nodig was. Maar wat ik ook deed, ik schoot toch tekort want niets hielp. Daan bleef huilen. Wanhopig zocht ik naar signalen dat hij zich fijn en veilig bij mij voelde. Misschien zelfs een klein...