Cowboy Billy en andere dwangneuroses

Het is december. Nog een jaar te gaan voordat Daan niet meer thuis woont. Het is een loodzware beslissing geweest, maar hij geeft duidelijkheid. Opluchting ook, in zekere zin. Zicht op andere tijden. A point of no return, maar ik twijfel niet aan de juistheid. Onze beslissing lijkt voor mij een soort ijkpunt te worden. Zou het daarom zijn dat ik steeds vaker terug kijk naar de periode die achter ons ligt? Hoe Paul en ik ooit samen begonnen zijn. November 1998. Hij op die basgitaar en ik als zangeres. Muziek, zo is het tussen ons begonnen. Pats boem raak. Hoe ongelofelijk verliefd en gelukkig waren we. Na twee maanden al trouwplannen. Nooit getwijfeld. Vol vertrouwen in de toekomst, maar ach wat ging ons complete leven overhoop na de komst van Daan. Ik denk aan hoe we opkrabbelden. Hoe we tegen de sterke stroom in probeerden ons leven opnieuw op de rit te krijgen. Het ene probleem ruilden we naadloos in voor het andere. Hoe we elkaar van onze beroerdste kant leerden kennen, daar was werkelijk niets romantisch aan. Angst en onzekerheid of het ooit anders, beter zou worden. De diepste dalen in ons leven. Hoe we getwijfeld hebben of we een nieuwe zwangerschap aandurfden en hoe onbeschrijflijk gelukkig de komst van Gijs ons heeft gemaakt. De hoogste piek in ons leven. Daarna volgden de gedragsproblemen van Daan die ons weer wanhopig maakten. De strijd met school, de strijd voor een andere, betere plek. Ondanks alles bleven we hecht. Na zestien jaar nog steeds verliefd en elkaars allerbeste vriend. Hoe mooi is dat. Muziek, zo is het ooit tussen ons begonnen. In dat opzicht lijkt Daan op ons. Hij houdt ook erg van muziek en kan er uren naar luisteren. In zijn eerste jaren had hij het zelfs nodig om te kunnen eten. Ik kijk terug naar hoe Paul hem dan in de houdgreep hield terwijl ik Daans neus dichtkneep en snel een lepel eten in zijn mond stopte. Het avondeten was ronduit afschuwelijk in die tijd. Altijd die strijd, tot we een ontdekking deden. Daan had een favoriete cd genaamd Cowboy Billy. Als we die cd opzetten tijdens het eten wilde Daan ineens wel eten. Vraag me niet waarom, ik heb werkelijk geen idee. Maar het werkte en daar ging het om. Als het leven zo moeilijk wordt doe je rare dingen. Dus hebben wij jarenlang gegeten met Cowboy Billy op de achtergrond. Ik maakte zelfs een kopie van de cd voor het geval hij het niet meer zou doen. We werden afhankelijk van dat ding, hoe eng is dat. Ik kan Cowboy Billy nog steeds dromen. Van voren naar achteren, drie keer in de rondte en terug. Tot mijn opluchting ruilde Daan de cd van Cowboy Billy na een paar jaar in voor Radio twee. Billy ligt nu al minstens zeven jaar weg te kwijnen in een doos want Daan wil er helemaal nooit meer naar luisteren. Hij raakt er zelfs van in paniek als ik de naam noem. Ik denk omdat die muziek hem herinnert aan een hele moeilijke tijd. Radio twee, andere muziek maar Daan bleef net zo halsstarrig als bij Billy. Radio twee moest aan en wel overal. Op zijn slaapkamer, in de keuken, in de woonkamer, in de auto. En ja, ook tijdens het eten. Noem het gerust een dwangneurose, want daar leek het veel op. Jarenlang hadden we dus Radio twee, totdat we afgelopen zomer op vakantie gingen naar Schiermonnikoog. Daar konden we Radio twee bijna niet ontvangen. Dat lijkt iets kleins maar het was toch een klein rampje met Daans dwangneurose. Hij raakte er flink door van slag en daar zaten we dan. Paul deed zijn best om een andere zender te vinden die Daan ook leuk vond. Dat lukte gelukkig; Freez FM. Sinds de zomervakantie heeft Daan Radio twee afgeschreven en luisteren we altijd en overal naar Freez FM. Ook als ik daar eens even geen zin in heb. IJkpunt. Ik kijk terug naar de afgelopen jaren. Daans invloed op ons leven is enorm geweest en dat is hij nog. Vanaf het allereerste moment en tot in de kleinste details zoals muziek. Het is een situatie waarin wij de afgelopen twaalf jaar langzaam gegroeid zijn. Een situatie waarin dingen normaal zijn geworden die dat niet zijn. Steeds meer en steeds vaker hebben we concessies gedaan onze eigen wensen. Niet omdat wij van die ouders zijn die hun kind altijd zijn zin willen geven, maar om ons leven zo leefbaar mogelijk te houden. Om er zoveel mogelijk rust in te brengen. En dat was al moeilijk genoeg. Dat allesbepalende van Daan vind ik soms bijna eng. Het benauwt mij. Daan dwingt mij in een keurslijf waarin ik niet wil zitten en het is een onmogelijke opgave om daar verandering in te brengen. Toch ga ik dat doen. Het is namelijk bijna kerstvakantie, tijd voor de Top 2000 op de radio. Met veel mooie muzikale herinneringen voor Paul en mij. Dan zet ik het volume op tien en ga hard meezingen, ik verheug me daar nu al op. Doe eens gek, ik spring even uit mijn keurslijf. Mijn ultieme uitdaging de komende week? Daan er langzaam op voorbereiden dat we een tijdje veranderen van radiozender. Wish me luck!