Zootje ongeregeld

"Mama, eigenlijk ben jij gewoon heel erg raar" zei Gijs. Ik schoot in de lach. "Waarom dan?" vroeg ik terwijl ik het antwoord al wist. "jij zegt altijd heel rare dingen waar ik om moet lachen" zei Gijs. Ik moest nog harder lachen. "Gezellig toch" zei ik. Gijs heeft wel gelijk hoor, ik spoor niet helemaal. En dan ben ik ook nog eens getrouwd met Paul, die ook niet helemaal spoort. Lekker stel zou je zeggen. Nou dat zijn we ook vind ik. Behalve dat Paul en ik heel goed met elkaar kunnen praten, nooit ruzie hebben (hooguit een discussie) delen we dezelfde humor. Dat is leuk en vooral..... belangrijk. Ik ben ervan overtuigd dat het een van de belangrijkste dingen is waardoor wij het gered hebben. Toen Daan geboren werd in april 2002 begonnen wij aan onze "survival voor het leven" en we hebben het ongelofelijk voor onze kiezen gekregen. Maar ons leven mag dan bepaald niet over rozen gaan, het lachen zijn we nooit verleerd. Paul zingt bijvoorbeeld rare liedjes als Daan een slecht humeur heeft en het lukt hem vaak om Daan daarmee weer aan het lachen te krijgen. Ik dreig regelmatig om mijn kinderen in hun billen te bijten (uiteraard doe ik dat nooit). Daar moeten ze meestal vreselijk om lachen. Paul en ik hebben altijd grapjes gemaakt, ook met Daan. Voor verstandelijk gehandicapten is humor vaak heel moeilijk omdat je de toon moet begrijpen waarop iemand iets zegt. Misschien hebben we Daan er onbewust in getraind, ik weet het niet. Maar ondanks zijn forse verstandelijke beperking begrijpt hij onze grapjes meestal heel goed. Lachen maakt het leven gewoon een stuk leuker. Pas geleden vertelde Paul weer eens rare verhalen tijdens het avondeten. Gijs lag in een deuk en Daan kreeg de slappe lach. Natuurlijk kregen we er daardoor geen hap meer in. "Wat een zootje ongeregeld maak je er toch van" zei ik tegen Paul. "Je bent echt een rare, ik ga kijken of de spoedpoli van de psychiatrie nog open is dan kan ik je even brengen." "Oh lijkt me leuk" zei Paul met een grijns, "eindelijk rust! Mag ik dan met hout knutselen op de dagbesteding?" "Ja hoor leuk" zei ik "dan heb ik er straks twee op de dagbesteding! Maak dan gelijk even een nieuwe tuinstel want die stoelen van ons zien er echt niet meer uit." Uiteraard heb ik toen de spoedpoli niet gebeld want we hebben het nog veel te gezellig met elkaar. Gelukkig wel. Kijk, we hebben geen perfect onderhouden huis en tuin. We doen ons best, maar het lukt ons gewoon niet om dat naast de zorg voor Daan voor elkaar te krijgen. We lopen praktisch gezien met ongelofelijk veel dingen achter de feiten aan omdat we er geen tijd of geen energie voor hebben. Daar balen we best weleens van, maar we kunnen het relativeren want dat is gewoon niet het belangrijkste. Het belangrijkste dat wij hebben is elkaar. Onze "happy family" is geen toneelstukje dat we opvoeren om de buitenwereld te laten denken dat het goed gaat. Nee, wij doen niet aan toneelstukjes. Wat wij en onze kinderen samen hebben is zuiver en echt. Daar komt niets en niemand tussen. Toen Paul en ik samen een weekje vrij hadden na onze dramatisch verlopen zomervakantie hebben we die hele week niets gedaan. We waren er gewoon te moe voor. Als de kinderen naar school waren dronken we koffie of zaten op een terrasje. Op een van die dagen liepen we te slenteren in de oude Walstraat in het centrum van Deventer toen we bij een antiek winkeltje met van alles en nog wat een bordje zagen staan met de tekst: "Kom verder, hier is 't leuk!!". "Dat bordje past bij ons" zei Paul direct. We waren het helemaal eens. Eenmaal binnen zei de eigenaar "sorry, dat bordje verkoop ik niet, dat bewaar ik zelf. Ik heb het ooit verkocht en toen heel veel moeite moeten doen om een nieuwe te vinden". "Oké jammer" zei Paul. We liepen weer naar buiten en hij maakte snel een foto van het bordje. "Maken we toch gewoon zelf" bromde hij. Er gingen een paar weken overheen maar het bordje kwam er. Paul zocht een paar oud lijkende plankjes bij elkaar (als je hout maar lang genoeg buiten laat liggen ziet het er vanzelf oud uit). Hij zaagde ze op maat en bevestigde er drie boven elkaar. Daarna schilderde hij het vlekkerig met witte verf en gaf het aan mij. "Zo nou mag jij" zei hij. Op een zeldzaam rustige zondagmiddag in een logeerweekend van Daan schilderde ik de tekst erop. Gijs kwam nieuwsgierig kijken. "Wat doe je mam?" "Ik maak een bordje voor buiten bij de deur" antwoordde ik. "Wat staat erop?" vroeg hij. Ik zei "er staat: Kom verder, hier is 't leuk!!" "Oh" zei Gijs, "dat vind ik mooi dat je dat doet want het is hier thuis ook altijd fijn en gezellig." Ontroerd aaide ik hem over zijn bol en stiekem was ik apetrots. Paul en ik hebben altijd onze kop in de wind gehouden. We hebben er ondanks onze zorgen en tegenslag altijd iets van gemaakt in het belang van ons gezin. En dat is ons gelukt want ons eigen kind bevestigt dat hij het thuis altijd fijn en gezellig vindt. Hij gaf ons daarmee het mooiste en grootste compliment dat we ooit konden krijgen.