Writer's block

Ik heb een probleempje. Ik heb last van een writer’s block. Eigenlijk mag ik het niet zo noemen want het heet officieel pas een writer’s block als je gedurende hele lange tijd (jaren) geen inspiratie hebt. Oké ik heb geen inspiratie dus. Heel raar is dat want er gebeurt hier toch genoeg. Ik heb het me afgevraagd hoor. Valt er nou zoveel minder te schrijven nu Daan niet meer thuis is? Nee, dat kan het niet zijn want gebrek aan inspiratie overkwam me ook weleens een tijdje toen hij nog thuis woonde. Ik kan natuurlijk best een weekje overslaan met bloggen, maar dat wil ik niet. Aan de andere kant wil ik ook geen prutsverhaal plaatsen. Ik wil pas een blog plaatsen als ik daar een goed gevoel over heb. Als ‘ie “internetwaardig” is. Ik weet heus dat de ene beter is dan de andere, maar hé ik kan natuurlijk niet elke week pieken. Lang verhaal kort, ik ga het vandaag toch proberen met wat er zoal voorvalt. Daar gaat ‘ie. Daan doet het goed op de Korenschoof. Er zijn in die krap twee maanden dat hij er woont al vele hobbels genomen. Daans haren zijn bijvoorbeeld voor het eerst niet door mij geknipt. Dat lijkt misschien niet zo bijzonder, maar voor mij was dat haren knippen toch een behoorlijk pijn in de buik puntje. Het is altijd zo’n strijd en er komen zoveel toeters en bellen bij kijken.... Hoe heftig zou Daan reageren als iemand anders dan mama het doet? Op de laatste dag voor Daans verhuizing heb ik hem zelf nog geknipt. Zodat hij zo lang mogelijk met zijn koppie kon doen. We hadden Daan rustig uitgelegd dat mama zijn haren ging knippen. Na een kort protest legde hij zich daar wonderwel bij neer. Een gelukje want de strijd had ook direct kunnen losbreken. We kleedden hem uit en zetten hem bloot in zijn douchestoel met een cape om. Verder gaven we hem een geruststellende friemel in zijn handen zen zetten een tof muziekje van arrow classic rock op de Ipad. Daan bleef steeds herhalen “mama gaat haren knippen” maar hij lachte er wel bij. So far so good. Tot....... ik de tondeuse aanzette. Op dat moment namen zijn angsten het over en flipte hij. Boos, huilen, schreeuwen en wild met zijn hoofd bewegen. Oorzaak: het trauma dat hij opliep toen hij nog geen twee weken oud was en er met botte naalden op zijn hoofdje werd gekrast om de elektrodes vast te lijmen voor het EEG. Die totale omslag, zijn angst, vind ik altijd heel verdrietig om te zien. Het is zo zielig. Dan is mijn onmacht groot. Die artsen zouden eens moeten weten hoe groot de gevolgen kunnen zijn van hun handelen. Dat Daan daar levenslang last van heeft. Daans wanhoop en angst overheersen op zo’n moment alles. Omdat het amper op papier uit te leggen is wat er dan gebeurt heeft Paul het gefilmd. Mogelijk wordt dat gebruikt voor onze documentaire. Terug naar de Korenschoof. Het haren knippen was voor mij dus een belangrijk onderwerp bij de voorbereiding van Daans verhuizing. We hebben het er uitgebreid over gehad. “Gebruik vooral géén schaar want dan is de ellende helemaal niet meer te overzien” zei ik in dat gesprek. We bleken een klein gelukje te hebben. Daans vaste begeleidster Charon is voorheen kapster geweest. Zij knipt op de Korenschoof de “kinderen die het niet zo leuk vinden” om het maar voorzichtig te zeggen. Daan dus ook. Toen ik Daan laatst terugbracht na de passing in Apeldoorn hoorde ik dat zij de volgende dag Daan zou gaan knippen. Ze zou haar tondeuse meenemen. Helemaal gerust was ik er niet op. Dat had niet te maken met een gebrek aan vertrouwen in Charon maar met het feit dat Daan zo verschrikkelijk heftig kan reageren. De volgende dag kreeg ik van Charon een verslagje via de app. Met foto’s. Oké, Daan had geprotesteerd en ook een paar traantjes gelaten maar hij had het toch aardig goed doorstaan. Met de tondeuse was het wel een héél kort koppie geworden maar voor zo’n eerste keer viel het mij erg mee hoe het was gegaan! En dan het eten. De kok op de Korenschoof doet het goed. Dat moet wel want Daan eet daar dingen die we er thuis met geen mogelijkheid in krijgen. We moeten er vaak erg om lachen. “Daan heeft genoten van de ijstaart!” lezen we dan in een berichtje. Huh??? Daan vond ijs maar koud en naar, we kregen het er nooit in. Onze volgende verbazing was voor de stamppot. Een heel bord boerenkool! Ondenkbaar thuis. En dan als afsluiter de rijst. Daan vond rijst naar vanwege de structuur in zijn mond. Het kostte hem moeite om dat te eten. Vraag me niet waarom, maar op de Korenschoof eet hij het wel. Bijzonder hoor. De berichten dat Daan een leuk leven heeft daar en het goed doet zijn heel fijn om te horen. Dat is tenslotte waar we naar gezocht hebben en waar we op hoopten. Het feit dat hij het goed doet scheelt. Verstandelijk klopt het dus helemaal. We hebben een goede keuze gemaakt toen het nodig was. Maar emotioneel klopt het niet. Blijft het gemis van mijn kind. En intussen gaat het geregel voor Daan thuis ook gewoon door. Twee telefoontjes van Menzis deze week over onze aanvraag om Daans loophulpmiddel. We zijn inmiddels gepromoveerd tot een vaste contactpersoon “die mij heel goed begrijpt” (ik geloof het niet) maar ondertussen zijn we nog geen stap verder. En dan vier telefoontjes over Daans hulpmiddelen die door onze gemeente vanuit de WMO zijn vergoed. Rolstoel, tandemfiets, dat soort zaken. Opnieuw gedoe en strijd in die telefoongesprekken. En eigenlijk gaat het nergens over. Daans nieuwe gemeente moet de voorzieningen van onze gemeente overnemen. Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou erg moeilijk dus. Het belang van Daan daarin is niet relevant, als de regels maar gevolgd worden. Woedend was ik. Slecht voor mijn bloeddruk zulke gesprekken, maar ik hoop dat het geholpen heeft. Oh ja en Paul zou donderdag geopereerd worden aan zijn liesbreuk. Zou, want we werden woensdagmiddag gebeld dat er een spoedje tussendoor was gekomen en dat de operatie werd uitgesteld tot vrijdag. Gegoochel met afspraken verschuiven, opvang voor Gijs regelen en het diplomazwemmen van Gijs voor B afzeggen. Gelukkig ging de operatie helemaal goed, nu moet Paul een weekje rustig aan doen thuis. Hartstikke gezellig, samen met mijn grote liefde koffie drinken. Kortom, saai is het hier nooit. En hé kijk nou, ik heb een blog geschreven!