Wij vieren. Altijd!

Het is mei 2006, Daan is net vier jaar, maar omdat hij niet kan lopen weegt hij al vijfentwintig kilo. Hij wordt te zwaar, ik kan hem niet meer naar boven dragen dus moeten we ons huis verbouwen. Maandenlang hebben we daardoor in een puinhoop geleefd. Overdag woonden we in een stacaravan op de oprit van ons huis, 's nachts sliepen we in ons eigen bed boven waar het beddengoed kraakte en stroef aanvoelde van al het bouwstof. Koken deed ik in de schuur met mijn winterjas aan want het was steenkoud. Nu is alles af en is het huis eindelijk weer van ons. Daan heeft zijn slaapkamer en aangepaste badkamer beneden. Onze keuken is vergroot tot woonkeuken met een grote eettafel en een fantastisch fornuis waar ik uitgebreid en gezond op kan koken. Daar ben ik goed in geworden nu ik sinds een half jaar niet meer werk. De gigantische schoonmaak is ook achter de rug. We kunnen weer leven en ik ben er zo blij mee. Daans verjaardag hebben we over moeten slaan want die viel middenin de verbouwing en toen lag het huis nog overhoop. Eigenlijk zijn we er te moe voor, maar de verjaardag van Daan kan niet ongemerkt voorbij gaan. Daarom gaan we die vandaag alsnog vieren. Het is begin van de middag. Paul en ik zijn vanochtend druk geweest met de voorbereidingen. Paul heeft het huis versierd met alle slingers die we hebben en ik heb voor iedereen cupcakes gebakken in mijn nieuwe oven. De tafel in de woonkeuken heb ik feestelijk gedekt en hij staat vol schalen cupcakes en lekkere hapjes. Nu verschoon ik buiten nog even het konijnenhok. Paul is binnen met Daan. Als ik klaar ben ga ik ook naar binnen, maar als ik de kamer in loop voel ik dat er iets mis is. Paul kijkt me bezorgd aan. "Het is niet goed met Daan" zegt hij rustig. "Hij was gewoon aan het kruipen en ineens zakte hij door zijn hoeven". Ik kijk en schrik ontzettend. Daan hangt schokkend en met blauwe lippen over Pauls schouder. Hij is spierwit en buiten bewustzijn. Hij ademt nauwelijks maar zijn hartslag gaat als een razende tekeer. De tranen schieten in mijn ogen. Op dat moment flitst het door me heen dat dit het was. Daan gaat nu dood en wij staan erbij en kijken ernaar. Ik weet niet wat ik moet doen en kan niet meer nadenken. Paul probeert Daan bij bewustzijn te krijgen maar dat lukt niet. We zijn allebei in verwarring. Paul durft Daan niet neer te leggen en ik wil 112 bellen maar durf niet bij Daan en Paul weg te lopen. Dan, na de langste vijf minuten van mijn leven stopt het schokken eindelijk. Daan ademt weer en valt in een diepe slaap. We zijn opgelucht en verdwaasd tegelijk. Ik bel de huisartsenpost en leg uit wat er gebeurd is. We kunnen gelijk komen. Ik grijp wat spullen bij elkaar voor Daan en bel ondertussen in record tijd alle visite af. Paul zet Daan in de auto en ik spring erbij in. Op de huisartsenpost wordt Daan onderzocht maar er is niets te vinden. Het is een grote epilepsieaanval geweest en we hebben heel veel geluk gehad dat die vanzelf stopte. Met een raar gevoel komen we aan het eind van de middag terug in ons feestelijke huis. Weg feest, weg sfeer. Ons hoofd staat er helemaal niet meer naar. Er komt nog wat familie langs die Daan graag wil zien na de eerste schrik. Daan lijkt weer helemaal de oude. Hij kijkt Sesamstraat alsof er niets gebeurd is. De cupcakes en hapjes staan onaangeroerd op de keukentafel. De familie vertrekt en 's avonds eten we met zijn drietjes. Daan zit naast me, lacht lief en zegt "mama". Het verschil is te groot, mijn hoofd kan het niet meer volgen. Vanmiddag dacht ik nog dat hij doodging en nu lijkt alles weer gewoon. Ik heb vandaag nog niet gehuild maar breek alsnog en ga in tranen. Paul slaat zijn arm om mij heen. "Geef niet, het moet er toch uit" zegt hij rustig. Als we klaar zijn met eten leggen we Daan samen in bed. Daarna ruimen we stilletjes de cupcakes, hapjes en slingers op. Het einde van een feest dat er niet was. Ik neem me op dat moment voor dat dit de eerste en laatste keer is geweest dat we een bijzonder moment in ons gezin niet vieren. Dat mag gewoon nooit meer gebeuren. Verjaardagen en andere bijzondere dagen met mooie herinneringen, die vieren wij sindsdien altijd. Morgen is zo'n bijzondere dag want dan is het precies veertien jaar geleden dat we trouwden. Op onze trouwdag gaan Paul en ik altijd met zijn tweetjes iets leuks doen, maar morgen zit dat er even niet in omdat we geen hulp hebben voor Daan. Onze jongens gaan morgen allebei naar scouting, hebben hun vaste zaterdagprogramma dat gewoon doorgaat. Het geeft niet. Morgen herinneren we ons evengoed die prachtige zonnige dag in het jaar 2000 waarop we zo intens gelukkig waren samen. En gelukkig zijn we nog steeds! Alle reden om dat te vieren. Daarom neemt Paul volgende week een dag vrij en gaan we er alsnog samen op uit. Daan heeft mij geleerd dat niets vanzelfsprekend is. Daan heeft mij geleerd om oog te hebben voor de mooie en bijzondere momenten in ons vreemde leven. Daarom vieren wij ze. Altijd!