Volwassener...

Daan wordt nooit volwassen. Althans, verstandelijk niet. Rationeel weet ik dat best, maar mijn gevoel doet daar niet aan mee. Gemiddeld genomen heb ik mijn weg gevonden in het omgaan met mijn verdriet dat Daan ernstig gehandicapt is. Het feit ligt er. Het is gewoon zoals het is en het zal nooit overgaan. Ook niet beter worden. Er is geen mogelijkheid tot uithuilen en opnieuw beginnen want er is geen opnieuw en er komt ook geen opnieuw. Daar kan niemand iets aan veranderen. Allemaal hartstikke waar. Toch blijft die rauwe werkelijkheid op momenten nog behoorlijk pijnlijk en confronterend. Iets verwerken waar je middenin blijft zitten is moeilijk. Daan woont nu zo’n negen maanden niet meer thuis. In die relatief korte tijd is hij letterlijk enorm gegroeid. Als je kind thuis woont en je hem elke dag ziet gaat dat geleidelijk. Valt het niet zo op. Nu ik hem maar één keer per week zie is het verschil ineens heel groot. Daan is nu nog maar vijf centimeter kleiner dan ik met mijn één meter vijfenzeventig. Zijn stem slaat steeds vaker over want hij heeft ook de baard al in de keel. Het hele jongensachtige is eraf. Daan wordt een echte vent. Door de dagelijkse beweging op de boerderij is hij zes kilo afgevallen. Dat is veel maar het staat hem hartstikke goed. In plaats van wat puppyvet beschikt hij nu over een afgetrainde body met een prachtige platte buik. Op zijn wangen verschijnt het eerste donshaar en zijn kaaklijn wordt net zo mooi hoekig als die van Paul. Daar houd ik van. Plus een mooie bruine kop van het dagelijks buiten zijn en een stoer kapsel van de echte kapper op de boerderij. Toch een behoorlijk tikkie hipper dan toen ik zijn haar knipte. Ja inderdaad, ik ben beretrots op mijn mooie man in wording. Het is zo’n heerlijk joch als hij goed in zijn vel zit. En juist op dit soort momenten komt het als een venijnige springveer naar boven. ‘Wat als........’ Want Daan ziet er goed uit, maar biologisch klopt het plaatje gewoon niet. Zijn buitenkant komt in de verste verte niet overeen met zijn binnenkant. Van buiten een echte vent in wording, van binnen ergens blijven steken tussen die peuter en kleuter. Emotioneel zijn moeders niet gebouwd op dat contrast. Ik ook niet. Dat lieve meisje of die leuke jongen (het maakt mij echt niet uit) had ik hem zo gegund. Maar een relatie zal er voor Daan nooit komen. Hij zal altijd op dat peuter/kleuterniveau blijven. Toch laat Daan binnen zijn mogelijkheden ontwikkeling zien. Daan krijgt meer levenservaring. Dat maakt dat hij zich op een bepaalde manier ‘groter’, eigenlijk een beetje volwassener gaat gedragen. Het zijn kleine dingen die mij daarin opvallen. Vorige week zei hij bijvoorbeeld “mama Marit moet huilen.” Marit verblijft regelmatig bij Daan op de groep en als ze zich niet fijn voelt dan huilt ze. Daan is een gevoelig kind en pikt elke emotie op. Hele drama’s hebben we daar mee gehad. Voorheen nam hij namelijk het verdriet van een ander over en raakte zelf net zo in de war en overstuur. Inmiddels niet meer. Als de begeleiding zegt “wij zorgen voor Marit, daar hoef jij je geen zorgen over te maken” dan kan Daan er wat afstand van nemen. Hij vindt het nog wel moeilijk als iemand huilt maar hij wordt zelf niet meer verdrietig. Laatst viel me tijdens het FaceTimen iets anders op. Daan zat op zijn kamer voor het scherm van de Ipad en zijn kamerdeur stond open. Hij had zichtbaar last van de geluiden op de gang en was daardoor erg afgeleid van ons gesprek. “Heb last van lawaai” zei hij tegen zichzelf en ook een beetje tegen ons. “Ga even deur voor je dichtdoen mama.” En hup, daar reed hij uit beeld om zijn kamerdeur dicht te doen. Tevreden kwam hij terug rijden om vervolgens een gezellig gesprek met ons te hebben. Dat is echt nieuw gedrag. Voorheen zou hij paniekerig met zijn handen voor zijn oren afwachten of iemand het probleem voor hem kwam oplossen. Nu deed hij dat zelf. Ik zie hem ook steeds vaker rekening houden met anderen, daar wordt hij zich bewuster van. Daan is zo heerlijk beleefd, daar kan menig volwassene een voorbeeld aan nemen. Bezoekers op de boerderij vraagt hij vriendelijk “en wie ben jij?” Als hij de naam hoort zegt hij met een brede lach “oh hallo leuk dat je er bent!” Om ter plekke bij te smelten. Pas geleden kreeg ik een Whatsapp berichtje van zijn begeleider. “We zijn vandaag met Daan bij de tandarts geweest” (Daan gaat naar een tandarts die gespecialiseerd is in de behandeling van verstandelijk gehandicapten). “Zijn gebit ziet er heel goed uit, maar hij had wat tandsteen en dat heeft de tandarts weggehaald. Dat ging prima.” Ik bleef stomverbaasd naar mijn schermpje staren. Zomaar tandsteen weggehaald?? Dat moest voorheen altijd onder narcose! Navraag leerde me dat Daan het niet fijn had gevonden, maar hij had het onder enig protest wel toegelaten. Zonder in paniek te raken. Vooral dat laatste is echt een wonder. Voor een buitenstaander lijkt het misschien niks, voor Daan zijn dit enorme stappen in zijn ontwikkeling. Daar word ik blij van. Totdat die venijnige springveer weer komt. ‘Wat als....’ Dan merk ik dat ik nog steeds kan multi tasken. Om Daan kan ik blij en verdrietig tegelijk zijn.