Verrassing van Stichting Tamara

Zeventien jaar was ze. Vrolijk, energiek en sprankelend. Slank met lang blond haar. Ze woonde bij ons in de straat en fietste dagelijks langs ons huis naar school, Net zoals vele andere slanke tienermeisjes met lang blond haar. Ze leken veel op elkaar. Toch viel Tamara op door haar vrolijke uitstraling en die enorme brede lach. Ze had een warm hart en dat zag je gelijk. Altijd oog voor mensen die het moeilijk hadden. Tot die ene dag waarop de wereld stilstond. Vrolijk fietsend richting de dijk werd zij geraakt door een vrachtwagen en overleed. De ergste nachtmerrie van elke ouder werd voor haar ouders werkelijkheid. Jonge mensen horen niet dood te gaan. De verslagenheid was enorm in ons kleine dorp. De betrokkenheid ook. Mensen stonden letterlijk urenlang in de rij om Tamara’s ouders en broer te condoleren. En op de dag van haar begrafenis hingen langs de route van de rouwstoet de vlaggen halfstok. Waarin een klein dorp groot kan zijn. Het is niet aan mij om woorden te geven aan het immense verdriet van haar ouders, broer en familie. Wat haar overlijden voor hun leven betekent is voor buitenstaanders amper te bevatten. Wat ik heel bijzonder vind is dat zij ondanks hun verdriet een enorme kracht lieten zien. Precies een jaar na haar overlijden namen haar ouders het initiatief om Stichting Tamara op te richten. Daarmee ondersteunen zij kleinschalige doelen en projecten in Terwolde en omstreken. Met Tamara’s zorgzaamheid en oog voor de ander als gemeenschappelijke drijfveer. Ik heb er veel respect voor. Het is niet iedereen gegeven om je verdriet om te zetten in iets positiefs. Dat vraagt bijzonder veel van een mens.

Verrassing
Het is ruim vier jaar geleden dat Tamara overleed. Ik denk nog regelmatig aan haar en ik ben niet de enige. Basisschool De Bongerd in ons dorp organiseert jaarlijks een sponsorschaatstocht op de kunstijsbaan in Deventer. Alle kinderen schaatsen hun rondjes om geld op te halen voor een goed doel. En dat doel was dit jaar dus Stichting Tamara. Er werd een paar duizend euro bij elkaar geschaatst. Naast de ouderraad heeft De Bongerd ook een kinderraad. En die mocht beslissen waar een deel van de opbrengst naar toe zou gaan. Ergens in mei stond ik op het schoolplein te wachten op Gijs. Er kwam een jongen naar mij toe. “Jij bent toch de moeder van Gijs? Meester Wijbe vraagt of je even wil komen.” Meester Wijbe is het hoofd van de school en ik had werkelijk geen idee waar dit over ging. Ik liep mee naar zijn kamer. Daar zat meester Wijbe met de voltallige kinderraad. Zij vertelden dat ze enkele schoolkinderen en hun gezinnen wilden verrassen. Waaronder Gijs en ons gezin. Ik vond het zó lief dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. En echt, die momenten zijn zeldzaam. Een paar weken later kwamen de kinderraad en Stichting Tamara onze verrassing brengen: tickets voor een dagje uit voor Paul, Gijs en mij. Daar gaan we op een rustig moment in het pretparkseizoen gebruik van maken. Voor Daan hadden ze ook een verrassing bedacht met de vraag of we daarvoor een gezinsfoto wilden mailen naar Stichting Tamara. Die foto raakte door de zomervakantie een beetje op de achtergrond maar pas geleden schoot het me ineens weer te binnen. De eerstvolgende zondag vroeg ik Daans begeleider Rosan of ze een paar foto’s van ons vieren wilde maken. En dat deed ze. Zoals afgesproken mailde ik één van die foto’s en wachtte af.

Schot in de roos
Tot vorige week ineens dat WhatsApp berichtje van Daans begeleider Anne op mijn telefoon verscheen: ‘Daan heeft een cadeautje gekregen van Stichting Tamara!’ Op de ene foto zag ik een kaart met een mooie tekst voor Daan, op de andere zag ik Daan. Een kussen in zijn handen met de bewuste foto. Met ontroering bekeek ik het filmpje van het moment dat Daan zijn cadeau had gekregen. Hij voelde met zijn handen aan het kussen en bleef maar naar de foto kijken. Zijn enorme lach aan het eind van het filmpje zei alles. Zelden heb ik onze grote kleine man zó blij gezien met een cadeau. Het was een schot in de roos en dat is bijzonder. Want een passend cadeau bedenken voor een ernstig gehandicapt kind als onze Daan is een uitdaging op zich. Dat vraagt een behoorlijk inlevingsvermogen. Zeker als je hem niet goed kent. Het is prachtig om te zien hoe blij Daan er mee is. In de woorden van Tamara’s moeder Lucia: “hij kan naar jullie kijken, jullie vastpakken en jullie liefde van heel dichtbij voelen.” Precies, dat is het. Mooier had ik het niet kunnen zeggen!

Het filmpje van Daan zie je hier: Meervoudig gehandicapte Daan (15) krijgt een verrassing

Lees alles over Stichting Tamara