Veel te lang geleden

He Willemien,

Het is echt al veel te lang geleden dat wij samen geblogd hebben. Ik heb je gemist hoor! En onze lezers vast ook. Maar ik ben blij dat je er weer bent. Na een prachtige zonovergoten zomer voor iedereen. Mooier hadden we het niet kunnen wensen. En tja, nu zijn we na dat prachtige vakantieweer als een baksteen in de herfst gevallen. Dat is op zijn zachtst gezegd even wennen. Het gewone leven is weer begonnen. Daan en Gijs zijn al bijna drie weken naar school. Na een paar dagen zaten ze weer in hun ritme, net als Paul op zijn werk.

Maar ik heb er moeite mee om mijn ritme weer te vinden. Na zes weken een vol huis is het nu sinds een paar weken weer leeg om negen uur ’s ochtends. Het is even zoeken naar een manier om alles wat ik moet en wil doen rondgebreid te krijgen. Want er is veel blijven liggen in de vakantie. Een leeg huis betekent wel dat ik weer van alles kan gaan doen waar ik geen Daan of Gijs bij kan gebruiken. En dat is best veel. Wonderlijk toch, ik heb geen baan maar op onze studeerkamer boven ligt het bureau bezaaid met formulieren en lijstjes waar ik iets mee moet doen.    Ik heb het druk met van alles en weet soms niet waar de tijd blijft. Ondertussen ging de wasmachine nog kapot en kwam de monteur pas na een week, werd Paul ziek en heb ik me suf gebeld met allerlei instanties. Nou ja, het is me dus niet ontgaan dat de vakantie afgelopen is. De hectiek van het gewone leven is helemaal terug.

Onze vakantie lijkt al heel lang geleden. Toch dacht ik deze week nog even terug aan dat fijne rustige eiland. Daar waren we veel buiten, hoorden we amper radio en zagen bijna geen televisie. Ik maakte mijn wereld bewust een beetje kleiner en sloot mij af. Daar was het tenslotte vakantie voor en dat beviel me uitstekend. Maar nu we terug zijn zie en hoor ik weer van alles. Politiek Den Haag is veel te vaak in het nieuws en dat betekent meestal weinig goeds. Heb jij dat nieuwe modewoord participatiesamenleving ook al zo vaak gehoord? Dat betekent dat ik meer zelf moet gaan doen in de zorg voor Daan. En jij in de zorg voor Ebel. Nou mis ik steeds een woord in dit verband. Dat is het woord NOG. Ik moet namelijk NOG meer zelf gaan doen dan ik nu doe. Hetzelfde geldt voor jou en al die andere ouders. Ik hoef het jou natuurlijk niet uit te leggen hoe het zit, maar veel politici hebben werkelijk geen idee waar ze over praten. Er zijn mensen en organisaties die hun stinkende best hebben gedaan om ze in Den Haag duidelijk te maken hoe onze dagelijkse zorg er werkelijk uit ziet en wat dat betekent. En ook hoe het anders, beter en zelfs goedkoper kan. Maar politici willen niet luisteren. En dan is het trekken aan een dood paard. Grote ego’s en partijbelangen wegen het zwaarst. Helaas is dat eigenlijk oud  nieuws. Deze week heb ik Prinsjesdag daarom maar gewoon genegeerd. Ik ben een struisvogel geworden als het om nieuws uit de politiek gaat.

Maar woensdagochtend vroeg ontkwam ik er niet aan. We zaten aan de ontbijttafel. Op de radio hoorde ik in het nieuws over Prinsjesdag. Slecht nieuws voor Daan en voor ons. Maar niemand minder dan Daan gaf daar een vrolijke draai aan. Hij luisterde aandachtig naar het nieuws en probeerde alles na te zeggen. En toen werd nieuws over Prinsjesdag ineens erg grappig. Daan vertelde over de dvd (PVV), meneer van Haersma Tuba (Buma) en de politie (oppositie). Ik schoot in de lach. Daan wordt dan wel niet serieus genomen door Den Haag, maar hij zei toevallig wel iets heel verstandigs. Namelijk over die politie. Zie je het voor je? Een oppositie die bekeuringen kan uitdelen aan de regering als die verkeerde dingen doet of zich niet aan afspraken houdt. Ik blijf positief denken. Misschien staat mijn bijzondere Daan met dit idee aan het begin van een grote verandering…