Vacature

Ik bedenk weleens dingen die niet kunnen, maar die ik graag zou willen. Wie doet dat niet?
Ik bedacht me laatst dat het fijn zou zijn als elke ouder die een zorgenkind krijgt daarvoor ook prima geschikt is. Fijn voor het kind en natuurlijk fijn voor de ouders.
Een voorselectie van ouders. Voor elk zorgenkind een vacature in de krant. Of zelfs op marktplaats.
Ik zie het al helemaal voor me.

Gevraagd
liefdevolle ouders met een sterke en stabiele relatie
Functie
een zorgenkind verzorgen en opvoeden voor onbepaalde tijd
Indruk van de functie-eisen (niet uitputtend):
24 uur per dag beschikbaar, incasseringsvermogen,weinig behoefte aan slaap of vrije tijd, stressbestendig, goede conditie, oneindig doorzettingsvermogen, medische kennis, onbegrensde flexibiliteit, engelengeduld, geen carrièrewensen, een meedenkende werkgever en een leuk saldo op de spaarrekening.

Ik vraag me maar niet af of er iemand zal solliciteren naar deze functie. Dat hoeft ook niet, want ouder van een zorgenkind word je ongevraagd en vooral…… onvoorbereid. Het is niet iedereen gegeven om dit ingewikkelde leven aan te kunnen. Soms vraagt het gewoon teveel van mensen. Ik veroordeel dat niet, maar vind het wel triest als het zo loopt.
Als ik de functie-eisen zo lees ben ik niet geschikt. Ik slaap bijvoorbeeld graag 8 uur per nacht en engelengeduld staat ook niet in mijn CV. Er zijn andere dingen die ik wel goed kan. Ik ben van nature een perfectionist. Ik doe iets goed of ik doe het niet. En ik houd graag controle en overzicht. Daar is niets mis mee want die eigenschappen hebben mij ver gebracht in studie en werk.
Maar in combinatie met een zorgenkind had ik er helemaal niets aan. Het werd er zelfs ingewikkelder van. Want als ik iets niet had en heb met Daan is het controle en overzicht. Vooral in die eerste jaren ging werkelijk alles mis en volgde het ene probleem bijna automatisch op het andere. Er was geen moment om bij te komen En dat terwijl we die momenten toch hard nodig hadden om weer een beetje energie te krijgen. Dat werd ons niet gegund. Onze accu liep dus steeds verder leeg terwijl er steeds meer van ons gevraagd werd. Een bijna onmogelijke opgave.
Een perfectionist, dat was ik. Toen Daan werd geboren wilde ik hem goed verzorgen en troosten. Dat deed ik ook, maar het hielp niets. Hij bleef maar huilen en was ongelukkig. Daar stond ik dan met mijn perfectionisme. Ik was niet eens in staat om mijn baby te troosten, hem rustig en tevreden te krijgen. Om wanhopig van te worden. Ik was elk houvast kwijt. Alles ging fout en ik leek niets meer te kunnen.
Ik ben dus niet geschikt voor een zorgenkind. Nou ja, ik was niet geschikt. Ik heb wel mijn best gedaan om geschikt te worden. Mijn karakter paste niet bij een zorgenkind. Maar een mens kan veranderen, móet veranderen in ons geval. Eenvoudig omdat het leven met een zorgenkind anders niet vol te houden is.
Als er een keus was geweest, had ik niet gesolliciteerd naar deze functie. Maar die keus was er niet. Ik ben veranderd. Noodgedwongen. En wat denk je, ik ben er nog blij mee ook! Ik heb veel nieuwe inzichten gekregen. Ik ontmoet nieuwe lieve integere mensen die ik anders nooit was tegengekomen. Mensen om zuinig op te zijn. En dat ben ik ook.
Er is een leven ontstaan vóór Daan en een leven na Daan. In mijn leven na Daan zijn er heel veel dingen niet meer belangrijk. Perfectionist ben ik niet meer. Als het wat minder perfect is is het ook goed genoeg, daar kan ik prima mee leven. Al tien jaar slaap ik hooguit 6 of 7 uur per nacht, soms zelfs veel minder. Engelengeduld met Daan heb ik nog niet, maar ik kom een heel eind. En als mijn geduld echt op is, neemt Paul het over. Die is daar weer net wat beter in. Zo vullen we elkaar leuk aan. En ook daar ben ik heel erg blij mee. Samen zijn we toch behoorlijk geschikt gebleken voor deze zware maar uitdagende functie! Goed hè.