Uitzieken

Moeders horen niet ziek te worden. Als je een gezin hebt moet je er gewoon stáán. Elke dag weer. Dat geldt voor vaders natuurlijk ook. Toch vinden moeders ziek worden vaak een stuk lastiger. Maar ja, moeders zijn ook maar mensen. Ziek zijn met jonge kinderen is onhandig. Ziek zijn met een ernstig gehandicapt kind is eigenlijk onmogelijk. En toch gebeurt het natuurlijk. Toen Daan nog thuis woonde werden Paul en ik regelmatig ziek. Veel vaker dan ooit tevoren. Dat was ook niet zo gek. Met een combinatie van veel stress, verdriet, veel te weinig slaap en een zware zorgtaak kelderde onze afweer tot ver onder nul. Paul had om de paar weken een hevige migraine aanval en was dan een ruime dag compleet gevloerd. Ik had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op alle virussen die voorbij vlogen. Ik kreeg de gekste dingen. “Kun je me niet een of ander paardenmiddel geven?” vroeg ik de dokter als het weer eens zover was. Helaas. Hij had het me graag willen geven, maar dat middel bestond niet.

Taakverdeling
Paul en ik waren vaak ziek, maar gelukkig nooit tegelijk. Want er brak toch een soort lichte paniek uit als het weer eens zover was; hoe gaan we het in vredesnaam organiseren vandaag?? Daan moest op tijd gewassen en aangekleed zijn voordat de taxi kwam. Maar de hele ochtendspits in je eentje was eigenlijk niet te doen. Daarom hadden wij bij ziekte ook een soort taakverdeling. De gezonde helft van ons nam ’s ochtends de zwaarste taak voor zijn rekening en verzorgde Daan. De zieke kip stond ook op en deed met een brak hoofd wat haalbaar was. Beetje tafel dekken, beetje brood smeren en Gijs een beetje verzorgen. Ondertussen van alles overleggend. “Kun jij later naar je werk? Kun je eerder terugkomen? Hebben we nog niets makkelijks in huis voor het eten? Denk je eraan om die afspraak af te bellen?” Als Daan eenmaal naar school was kreeg de zieke kip een klein beetje rust. Dook op de bank en rommelde de dag zo goed mogelijk door met Gijs. En toen die eenmaal naar school ging verruilden we de bank voor het bed. Imigran, paracetamol, hoestdrank, we gooiden er een heel assortiment tegenaan. Alles om er maar zo snel mogelijk weer te stáán. Wetend dat de gezonde helft van ons het in z’n eentje niet lang zou volhouden. Dat was ook altijd mijn grootste angst toen Daan nog thuis woonde. Dat één van ons te lang ziek zou blijven of om een of andere reden het ziekenhuis in zou rollen. En dat de ander het in zijn eentje niet zou redden.... Voor je het weet ben je een crisisgezin. Voor mij een absoluut horror scenario.

Griepepidemie
Vorige week las ik dat de langdurige griepepidemie eindelijk was afgelopen. Vast een grapje want nog geen dag later werd ik voor het eerst sinds tijden flink ziek. Op een prachtige lentedag werd Jacomien wakker met bijna veertig graden koorts, bibberend, snipverkouden en hevig hoestend. En toen ik daar suf lag te wezen besefte ik ineens dat ziek zijn nu zo anders is dan voorheen. Want terwijl ik bleef liggen ging alles gewoon dóór. Ik hoefde niks. Echt helemaal niks. Paul gooide zijn schema om en startte zijn werkdag om half zeven thuis. Rond zeven uur kwam Gijs uit zijn bed, kleedde zich aan en ontbeet samen met Paul. Gijs vond het maar niks, zo’n zieke moeder. In het donker sloop hij onze slaapkamer in. “Kom maar niet dichterbij” piepte ik, “straks word jij ook ziek.” “Doe ik ook niet mam, ik kom je alleen even mijn medailles van mijn zwemdiploma’s brengen, dat helpt misschien.” Ik smolt ter plekke. Wat een schatje. Paul regelde een gevulde broodtrommel, fruit en drinken terwijl Gijs de badkamer in dook om zich te wassen en tanden te poetsen. Nog een vaderlijke klodder gell in zijn haren en klaar was hij. Paul bracht Gijs naar school en reed door naar zijn werk. Ik kwam die dag mijn bed niet uit, behalve voor een fikse dosis paracetamol. Ik was twee dagen niet vooruit te bránden. Deed gewoon helemaal niks, Behalve kijken naar ‘verstand op nul blik op oneindig programma’s’ zoals Boer zoekt vrouw en First dates. Met een warm dekentje in de stoel terwijl buiten de zon uitbundig scheen. Gijs speelde ‘s middags bij een vriendje en werd thuisgebracht. Wat een luxe. ’s Avonds een blik soep met stokbrood en een boerenomelet. Lang leve onze voorraadkelder.

Lichtflitsen
Pas op zaterdag deed ik voor het eerst wat zinnigs. De weekboodschappen. Daarvoor betaalde ik wel een prijs want ’s avonds zat ik helemaal stuk en wilde op tijd naar bed. Maar het liep anders. Ineens zag ik lichtflitsen bovenin in mijn rechteroog. En ze gingen niet weg. Ik werd ongerust. Met min tien ben ik hartstikke slechtziend zonder bril. Zeg maar gerust een molletje. Daardoor loop ik een hoger risico op problemen met mijn ogen. Ik hoorde de waarschuwende woorden van mijn opticien. “Jacomien, als je ooit lichtflitsen in je oog ziet, bel gelijk de huisarts want dan moet je acuut geopereerd worden. Anders scheurt je netvlies en word je blind.” Ik schoot dus in de stress en belde de huisartsenpost. De assistente vond mijn bezorgdheid zeer terecht. Ik moest om kwart over negen komen en ik mocht niet autorijden. Gelukkig hielp buurvrouw Cathy mij uit de brand. Zij reed mij naar het ziekenhuis terwijl Paul achterbleef bij een slapende Gijs. Cathy en ik wachtten bijna een uur in een meer dan overvolle wachtkamer op de eerste hulp terwijl ik mij mentaal alvast instelde op een acute operatie. En toen werden de lichtflitsen langzaam minder. Eenmaal aan de beurt waren ze helemaal weg. De huisarts was gelukkig allervriendelijkst en begreep mijn schrik. Het viel gelukkig mee stelde hij vast, ik had ‘gewoon’ oogmigraine. En inderdaad, inmiddels was er een zware hoofdpijn komen opzetten. Met een grijns en de opmerking “je krijgt garantie tot aan de deur” mocht ik weer naar huis na een enerverende avond.

Thuis praatten Paul en ik nog even na. Ik vond het zo onwerkelijk dat ik deze week gewoon ziek mócht zijn. Geen druk, geen paniek, geen stress. Geen dreigend crisisgezin, zelfs niet toen er mogelijk een acute operatie nodig was. Gewoon uitzieken en tot rust komen. Nou ja gewoon.... Die ruimte heb ik veertien jaar niet gehad. Met die ervaring in mijn rugzak voelt uitzieken nu als een ongekende luxe.