Contrast op Terschelling

Het is februari 1999. Ik ben negenentwintig, werk fulltime als teammanager en ben daarnaast tweedejaars student aan een HBO opleiding in deeltijd. Dat gaat gesmeerd, ik haal alle toetsen in één keer. Over twee jaar heb ik mijn diploma en volgt een mooie promotie. Paul heeft een baan als manager veiligheid. Allebei hebben we een meer dan mooi salaris en sinds drie maanden een relatie. We zijn elkaars grote liefde. Weten zeker dat het helemaal goed zit. Ik heb een weekje voorjaarsvakantie van school en Paul heeft in het geheim een verrassingsweekend voor ons geregeld. Hij heeft alleen gezegd dat ik vrijdag vrij moet nemen en klaar moet staan met een ingepakte tas. We rijden weg en ik heb echt geen idee wat hij van plan is. Totdat de boot bij Harlingen in zicht komt. Het is ijskoud en het regent, maar als je verliefd bent maakt dat niets uit. We hebben een fantastisch luxe weekend op Terschelling en gaan vaak uit eten. Paul heeft alles van tevoren uitgedacht en maakt er werk van. Compleet onverwacht krijg ik als klap op de vuurpijl zijn huwelijksaanzoek. Inclusief kaarsen en champagne. Natuurlijk zeg ik ‘ja’ en we plannen onze bruiloft ruim een jaar later. Het leven is als een wolkje zo licht en lacht ons meer dan toe.

Welzijn voorop
Op een avond, eind februari 2017 kijk ik op mijn tablet. “Wat zoek je?” vraagt Paul. “Een goedkoop adresje voor een korte vakantie” antwoord ik. Stomverbaasd kijkt hij mij aan. “Hebben wij het daarover gehad?” “Nee, maar ik vind gewoon dat we het nodig hebben” zeg ik. Waarna ik hem vertel waarom. Dat we nog steeds bezig zijn met opnieuw leren leven na de verhuizing van Daan. Zoekend naar een ander nieuw evenwicht en een nieuwe taakverdeling. Zowel binnen als buiten ons huis. Dat vraagt veel en kost energie, terwijl we fysiek nog niet zoveel bij te zetten hebben. Ja het gaat beter, maar we zijn er nog niet. En we hebben sinds een half jaar serieuze zorgen over onze Gijs. Het afgelopen jaar stond voor hem volledig in het teken van verlies. De verhuizing van Daan heeft hem, achteraf bezien, compleet van zijn sokkel geblazen. De verliezen die daarop volgden werden hem teveel. Dat de grote verandering in ons gezin impact zou hebben wisten we natuurlijk. Dat die impact op Gijs zo groot zou zijn zagen we niet aankomen. Daarover een andere keer meer. “Voor Gijs is het goed om er even uit te zijn, dat voel ik gewoon” zeg ik. Het welzijn van ons gezin heeft altijd voorop gestaan en dat doet het nog steeds. “Hoe staan we er financieel voor?” vraagt Paul aan mij. Ik regel hier namelijk de financiën. “Als we low budget gaan goed genoeg” is mijn korte antwoord. “Dan gaan we” zegt hij en plande twee dagen vrij op zijn werk.

Levensgroot verschil
Het is precies achttien jaar later. Februari 2017 en voorjaarsvakantie. Opnieuw rijden we naar Harlingen en stappen op de boot naar Terschelling. Nu met zijn drieën. Het is ijskoud en het regent, net als toen. Natuurlijk is de zee leuker met mooi weer, maar van teleurgesteld binnen zitten wordt het niet gezelliger. Je moet er gewoon zelf iets van maken. Dus trekken we er in onze regenpakken op uit. Struinen als echte strandjutters langs de dijk en vinden van alles. We doen een paar simpele boodschappen en koken zelf. Ons vakantiehuisje heeft een inrichting zoals vroeger bij mijn oma. Hartstikke knus, wij zijn namelijk van de oude meuk. Voor ons sfeervoller dan zo’n steriel hypermodern huisje. Aan de tafel met het ouderwetse kleed doen we spelletjes. Met in ons achterhoofd de fijne herinneringen van achttien jaar geleden maken we er opnieuw een mooi weekend van en komen letterlijk uitgewaaid weer thuis. Om met frisse moed verder te gaan. Natuurlijk, het verschil tussen 1999 en 2017 is levensgroot. Ons wolkje is niet meer zo licht. Maar we zijn nog steeds gelukkig. En daar gaat het om.

PS: www.jacomienschrijft.nl is online!