Sinterklaasintocht

Het is bijna december met al zijn feestdagen. Dat was tot nu toe een maand waar Paul en ik bepaald niet naar uitkeken. December was de maand die wij altijd doorworstelden waarna we in januari weer opgelucht konden ademhalen. December was de maand waarin Daan niets kon hebben en totaal van slag was omdat in december nou eenmaal altijd alles anders is. De sfeer, de lichtjes, de muziek, de versieringen en veel vrije dagen. Waar je ook bent, er valt onmogelijk aan te ontkomen. Daan werd er vreselijk onrustig van. De betekenis van Sinterklaas en kerst zeiden hem niets. Alles anders dan anders. Dat is en blijft bij Daan het recept voor problemen, onrust en moeilijk gedrag. Gewoon omdat ritme voor hem nou eenmaal zijn houvast is. Jarenlang deden wij dus niets aan Sinterklaas omdat Daan er verdrietig van werd. En wij daardoor ook. Jarenlang hadden wij geen kerstboom om december nog een beetje leefbaar te houden voor ons alle drie. Om Daans onrust niet erger te maken dan nodig was. We hadden geen keus, maar leuk was anders. En toen kwam Gijs. Heel voorzichtig begonnen we daarom twee jaar geleden met Sinterklaas. Niet te spannend, een paar kleine cadeautjes op een gewone doordeweekse middag. Chocolademelk en pepernoten erbij, klaar. Hoe eenvoudig ook, Gijs vond het gelukkig prachtig en daarvoor deden we het natuurlijk. Daan deed soms een beetje mee, maar meestal niet. We verwachtten niet teveel van hem, we lieten hem maar gewoon. Niet teveel van Daan verwachten, dat heb ik in de loop der jaren moeten leren. Maar ik blijf het moeilijk vinden dat ik Daan zelden blij kan maken met dingen waar kinderen gewoonlijk blij van worden. Zelfs bij zo'n groot kinderfeest als Sinterklaas stonden we aan de zijlijn en dat gevoel went nooit. Maar Daan groeit in zijn emotionele ontwikkeling, al gaat het heel langzaam. Vorig jaar zagen we tot onze verrassing ineens een verandering bij hem. Daan genoot van het Sinterklaasfeest op school en op de scouting. Hij raakte op school niet uitgepraat met de Sint en blokkeerde zelfs met zijn rolstoel de deur van de klas toen Sint wilde vertrekken. Om dat verhaal van school hebben we erg gelachen. Die verandering bij Daan gaf mij ook hoop voor thuis. Vorige week las ik in de gratis weekkrant over de intocht van Sinterklaas in een dorp in de buurt. Daar komt Sint elk jaar om zes uur 's avonds in het donker aan bij een verlicht kasteel. Dat geeft de intocht een heel bijzondere sfeer. Ik wees naar het artikel en zei tegen Paul "zullen we?" Die zuchtte en was bepaald niet razend enthousiast. Paul vreesde voor een te grote stap, te hoge verwachtingen en opnieuw teleurstelling. Zo gaat het immers vaak en hij weet maar al te goed hoe verdrietig ik daar van word. Zo'n onderneming met Daan levert altijd spanning op. Het blijft afwachten hoe het uitpakt, garanties zijn er nooit. Ik begreep Pauls reactie dus heel goed, maar ik was in een overmoedige bui en wilde het toch proberen. Dat lijkt eenvoudiger dan het is met mijn slechtziende kind in een rolstoel. Want als ik Daan beloof dat we naar Sint gaan moet hij Sint ook kunnen zien, anders hebben we dagenlang een levensgroot probleem. Daarom durfde ik het niet te riskeren om met Daans rolstoel te verzanden in een mensenmassa en met een totaal gefrustreerd kind huiswaarts te keren. Dat zou ons hele weekend bepalen. Dus belde ik iemand van de plaatselijke ondernemers- vereniging. Ik kreeg een hele aardige mevrouw aan de lijn. Ik legde de situatie aan haar uit en vertelde dat Daan voor het eerst een Sinterklaasintocht zou meemaken. De mevrouw begreep precies mijn zorg en dacht in alles met mij mee. Ze adviseerde mij om een uur vroeger te komen en me bij haar te melden. Ik bedankte haar en hing op. Gijs was razend enthousiast toen ik het hem vertelde dat we naar Sinterklaas zouden gaan. "Daan gaat toch niet mee?" vroeg hij wat benauwd. Hij voorzag dat Sint weleens aan zijn neus voorbij zou kunnen gaan als het met Daan erbij niet goed zou gaan. "Daan gaat wel mee" zei ik tegen hem, "mama heeft geregeld dat hij Sinterklaas zeker kan zien. Maar als het toch niet goed gaat zal papa een eindje met hem gaan wandelen. Ik beloof je dat mama dan bij jou blijft om naar Sinterklaas te kijken." Gijs haalde opgelucht adem. Daarna vertelde ik Daan dat we naar Sinterklaas gingen en hij was door het dolle heen. Dat begon in ieder geval goed. Met een rugzak vol broodjes, hete thee en pakjes drinken gingen we de volgende dag op pad. Rond vijf uur kwamen we aan bij een gezellig verlicht kasteel. Het was al best druk . Een aantal moeders had zich met een heel regiment kinderen nadrukkelijk vooraan tegen de dranghekken opgesteld. Ik zag het gelijk, als we hier moesten blijven staan zou het niets worden en ik zag geen mevrouw van de organisatie bij wie ik me kon melden. Na een half uur zag ik ineens beveiligers met oranje hesjes opduiken achter de dranghekken. Ik sprak een van hen aan en vroeg of ik haar gisteren aan de telefoon had gehad. "Nee" zei ze, "waarover?" Ik wees op Daans rolstoel en wilde het net gaan uitleggen toen ze haar collega's wenkte en spontaan riep "oh jongens kom even, een rolstoel!". De beveiligers deden het hek voor ons open en we mochten tot onze stomme verbazing met Daan VOOR de dranghekken staan. Naast het podium! Een betere plek kon echt niet. Ik keek voorzichtig naar het publiek achter de hekken en bereidde me voor op negatieve bijtende opmerkingen en boze blikken. Zo gaat het namelijk altijd. Maar..... er kwam niets deze keer. Mensen lachten en gunden ons onze mooie plek. Daan had het uitstekend naar zijn zin en wiegde gezellig mee met de liedjes van de club van sinterklaas. En eindelijk, daar kwamen de Pieten met een auto vol cadeautjes aanrijden. Een van hen zat op de schimmel van de Sint. Toen wandelde Sinterklaas heel langzaam uit het kasteeltje en stapte op het podium. Na een kort praatje met de burgemeester regelden een paar Pieten dat Sinterklaas persoonlijk bij ons kwam om Daan en Gijs een hand te geven. Daan vond het prachtig en gaf Sint zijn charmantste glimlach. Toen ging hij in gesprek met twee Pieten van wie onze jongens een dubbele dosis strooigoed kregen. Vervolgens ging Sinterklaas met zijn Pieten de mensenmassa in. Paul en ik keken hen met een gelukkig gevoel na. Wat een avond. "Ik heb Sinterklaas gepraat, ik heb Zwarte Piet gepraat" zei Daan vol trots. Natuurlijk prezen wij Daan de hemel in. En weet je, vaak maken we het zo anders mee. Maar deze avond hadden we alleen maar vriendelijke en begripvolle mensen ontmoet. Juist dat was allesbepalend. Juist daardoor werd Daans eerste Sinterklaasintocht er een met een gouden randje.