Op vakantie

Toen Daan nog maar een paar maanden oud was gingen we een weekje op vakantie naar de Ardennen. Paul en ik waren doodmoe. Er waren in hele korte tijd ontzettend veel emotionele dingen in ons leven gebeurd. We moesten echt even weg. Het verdriet om het overlijden van Pauls vader, de zorg voor Daan, het slaaptekort en de stress drukten zwaar op ons. Twee witte gezichten met kringen onder de ogen gingen op vakantie.
Even tijd voor elkaar. Dachten we. Een weekje er op uit zou ons vast weer energie geven. Dachten we. In dat weekje leerden we een nieuwe les in onze cursus Daan. Namelijk dat het met een zorgintensief kind niet zo werkt. We namen Daan mee op vakantie en daarmee ook de zorg voor hem. We werkten op vakantie dus net zo hard als thuis. Van uitrusten en ontspannen kwam daardoor helemaal niets terecht.
Zorgintensief, dat woord kende ik toen nog niet, maar dat was het. Voor Daan zorgen was 7 dagen per week,        24 uur per dag hard werken zonder een momentje rust. Daan huilde en huilde. Het was er langzamerhand al in geslopen, maar in die vakantieweek voerden we de wisseldienst officieel in. Paul ging met Daan wandelen want dan huilde hij tenminste niet. Zo kon ik een half uurtje een boek lezen. Daarna deden we het andersom. Het is bijna lachwekkend als ik het nu opschrijf, maar zo ging het echt. We kwamen moe thuis van vakantie.
De jaren daarna hebben we  het steeds weer geprobeerd. Op vakantie gaan. Maar tijd voor onszelf was er niet tijdens die vakanties. Toen Daan vijf jaar was zijn we voor het eerst op een georganiseerde vakantie geweest. Tien gezinnen met een gehandicapt kind, ieder gezin in een eigen houten huisje. Overdag was er voor alle kinderen een activiteitenprogramma met vrijwilligers. De gehandicapte kinderen kregen een vaste begeleider en de ouders waren vrij. Het was niet ons ideaal, maar op deze manier hadden we zelf ook een beetje rust. Tot we na een paar jaar genoeg kregen van het groepsgedoe en ons eigen plan weer wilden trekken.
Iedereen heeft wel een beeld over hoe je leven er ongeveer uit gaat zien. Een soort klein filmpje over hoe je denkt dat je leven gaat lopen. Ik heb dat ook. Als je dat filmpje in mijn hart bekijkt gaan we in de vakantie met onze jongens kamperen. Net zoals Paul en ik deden toen we nog geen kinderen hadden. Gewoon eenvoudig in een tent op een rustige en bosrijke camping. Paul en ik met een boekje voor de tent, onze jongens in zwembroek spelend op het gras. Het filmpje hapert en ik zie ruis. Het mocht niet zo zijn. Door mijn filmpje is een hele dikke vette streep gezet.
We zijn nu 10 jaar verder. Daan gaat nog steeds mee op vakantie en daarmee ook de zorg voor hem. Dat betekent dat niets vanzelf gaat en dat we veel moeten organiseren en regelen voor we weg kunnen. Kamperen is voor ons niet haalbaar. Daan is inmiddels anderhalve meter hoog, weegt bijna vijftig kilo en vraagt veel verzorging. Dat is niet te doen in een tent of caravan zonder daar zelf gehavend uit te komen.
Voor onze gezinsvakantie hebben we een aangepast huisje nodig. Dat betekent een hoog-laag bed, brede deuren, geen drempels, een slaapkamer beneden en een aangepast toilet en douche. Ze liggen bepaald niet voor het oprapen, deze huisjes. Vorig jaar vond ik er eentje. Op een voormalig boerenerf in Brabant staan zes van deze huisjes.
Uitdaging één was daarmee opgelost, de aanpassingen waren geregeld. Daarna kwam uitdaging twee. Hoe geven we Gijs voldoende aandacht? We vonden een oplossing. We namen hulp mee op vakantie. De hulp logeerde in een eigen vakantiehuisje op een ander adres. Om de dag kwam de hulp en werd de zorg voor Daan van ons overgenomen.    Zo hadden we als gezin samen vakantie, maar tussendoor kregen Paul en ik toch nog een beetje lucht. En Gijs kreeg genoeg aandacht. Het was niet ons ideaal, maar op dat moment wel de beste oplossing. Dit jaar hebben we het weer op deze manier gedaan.
Nu zijn we na een weekje weer thuis. Paul heeft nog vrij, dat is heerlijk. En dat kamperen……  is nog steeds niet helemaal uit mijn hoofd. Ook daar hebben we iets op gevonden. De veertig jaar oude, loodzware canvas tent uit mijn kindertijd hebben we in onze tuin gezet. Gijs kampeert elke dag in “zijn” tent. En wij gaan er gezellig bij zitten. De tent ligt vol kussens en knuffels. Daan ligt naast de tent op het ligbed met een muziekje op zijn koptelefoon. Als echte stoere scouting man bakt Paul broodjes aan een stok boven een  kampvuur. Knakworstje erin, net echt! Ons hele gezin geniet. Kamperen in onze eigen tuin met een aangepast huis op de achtergrond……….voelt echt als vakantie!