Op vakantie

In de zomer van 1997 maakte ik een fantastische reis. Ik reisde met mijn toenmalige vriend door Amerika. In vier weken tijd met een huurauto van Miami naar Los Angeles en daarna door naar San Francisco. Ik heb prachtige en bijzondere plekken gezien. Van Disneyland tot New Orleans tot Dallas. Van de Grand Canyon tot Las Vegas tot Hollywood. En van Los Angeles tot Alcatraz tot de Golden Gate in San Francisco. Je zou verwachten dat ik met veel plezier aan deze reis terug denk. Toch bewaar ik er geen warme herinneringen aan. In een relatie die, zonder dat ik dat toen besefte, op zijn einde liep waren we voor elkaar niet zulk leuk reisgezelschap. Er was afstand en kilte. Natuurlijk herinner ik me de bijzondere plekken die we bezocht hebben, maar ik maakte alles eigenlijk in mijn eentje mee. Er was geen gevoel van verbondenheid, samen delen of samen genieten. Samen was er gewoon helemaal niets meer. Zelfs geen vriendschap. Niet lang na deze reis zette ik een punt achter de relatie.

Het is begin 1999. Paul en ik zijn heel gelukkig. We wonen samen en zijn onbezorgd. Het leven lacht ons toe. We maken plannen om samen een keer in een camper rond te reizen door Australië en Nieuw Zeeland. Dat lijkt ons fantastisch. Regelmatig halen we speciale reisfolders in huis. Het blijft voorlopig bij plannen want we stellen het nog even uit. Eerst zijn andere dingen belangrijk zoals mijn studie. En als ik zwanger word van Daan schuiven we onze reisplannen gewoon nog verder vooruit. Ach, denken we. Als ons kind wat groter is gaan we gewoon met ons hele gezin….

Het loopt anders. Het is begin 2003. Paul en ik zitten bij de kinderneuroloog. Daan is nog maar acht maanden oud en blijkt een hele ernstige vorm van epilepsie te hebben. Paul en ik zitten stuk. Stuk van het zoveelste slechte nieuws en doodop van het slaaptekort en alle zorgen over Daan. We willen er graag even uit. Een korte vakantie, samen met Daan. Maar met deze ernstige diagnose twijfelen we of dat wel kan. We vragen het voorzichtig aan de neuroloog. Ze kijkt bedenkelijk. “Nou als u op het vasteland blijft binnen de Benelux en u zoekt een verblijf dichtbij een kinderziekenhuis….dan kan  het wat mij betreft.”

Sindsdien hebben we dat elk jaar gedaan. We kijken waar een kinderziekenhuis is en zoeken een vakantiehuisje in de buurt. In die volgorde. En dat kinderziekenhuis hebben we soms nodig gehad ook als Daan ’s nachts hevige epilepsieaanvallen krijgt en we de ambulance moeten bellen. Het is zo anders gelopen dan we hadden gedacht. Onze rondreis naar Australië en Nieuw Zeeland zal er nooit meer van komen. Daan meenemen is absoluut onmogelijk en onverantwoord. Dat doen we hem en onszelf niet aan. En hem in Nederland achterlaten is ook onmogelijk. Ook al zou Daan een plek hebben waar hij goed verzorgd wordt, dan is het nog geen optie. De navelstreng tussen Daan en mij is nooit verbroken. Mijn zorg om hem is er altijd. Als er iets met hem is wil ik zo snel mogelijk bij hem kunnen zijn. Onze vakantie is geen kwestie van kiezen waar we heen willen. Onze vakantie is een kwestie van kiezen wat haalbaar is. Want alleen dan is vakantie leuk voor ons allemaal.

Het is halverwege 2012. Daan is al jaren aanvalsvrij (ik klop het af als ik dit schrijf) en hij gaat vooruit in zijn ontwikkeling. Ook wij willen graag vooruit. We willen graag een andere vakantieplek. Het zou moeten kunnen. Het vasteland verlaten en met ons gezin naar een van de Waddeneilanden. We vragen het opnieuw aan de neuroloog. “We willen graag naar de eilanden”. Ze kijkt bedenkelijk. “U bedoelt de Antillen?” Nee” lachen wij “we bedoelen de Waddeneilanden.” “Oh” zegt ze vrolijk, “dat klinkt beter. Nou ik zou zeggen als u het nu niet doet met Daan dan hoeft u het nooit meer te doen. Gáán!”

Vorig jaar november waren Paul en ik samen op Schiermonnikoog. Het was een fantastisch weekend. We zochten gelijk een goede vakantieplek voor ons hele gezin op dit eiland. Die plek hebben we gevonden. Met een superservice van de thuiszorg regelde ik een hoog/laag bed en een tillift in het ruime huisje zonder drempels. Het strand is tien minuten lopen en voor Daan kunnen we een speciale strandrolstoel lenen. Het huisje is perfect. De plek is perfect. Meer kunnen we niet doen.

Amerika, Australië en Nieuw Zeeland. Het is voor ons onbereikbaar. Maar de plek is niet belangrijk. Want ik ga op vakantie met mijn drie mannen waar ik heel veel van houd. Verbondenheid, samen delen en samen genieten. Alleen dat telt. We gaan er samen wat moois van maken. Ik hoop dat Daan veel goede dagen zal hebben. Genietend van zon, zee en strand. Samen wandelen, fietsen en heerlijk eten. Meer hebben wij niet nodig.

Het is zover. Dit weekend begint in midden Nederland ook eindelijk de zomervakantie. Daan en Gijs zijn er hard aan toe. Ook voor mij is het tijd voor vakantie. Het is tijd voor mijn zomerstop. Lieve lezers, jullie zullen mijn blog een paar weken moeten missen. Ik ga uitrusten, nadenken en mooie plannen bedenken voor na de zomer. Vanaf september ben ik er weer. Ik wens jullie allemaal een hele fijne zomer!