Ons manifest

Welke krant je ook leest, iedereen kent inmiddels AD-columnist Hugo Borst. Hij schreef in de zomer van vorig jaar een open brief aan staatsecretaris Martin van Rijn over de beroerde ouderenzorg in Nederland. Daarna werd hij overspoeld met reacties van de staatsecretaris zelf, patiënten, ouderenverzorgers en politici. Hugo maakte vervolgens samen met Carin Gaemers een manifest ‘Scherp op Ouderzorg’ waarin zij in tien aandachtspunten uitleggen hoe wij beter voor onze hulpbehoevende ouderen kunnen zorgen: ,,Aandacht is net zo belangrijk als verzorging en veiligheid.'' (bron: www.ad.nl/ dossier-manifest-hugo-borst). Samen met Carin won Hugo de Machiavelliprijs 2016. Volgens de jury schreven zij politieke geschiedenis door in recordtempo het onderwerp uit de politieke sfeer vandaan te halen. Mijn waardering voor Hugo. Echt, dat meen ik. Iemand moet het voortouw nemen. Maar er bekruipt mij ook een naar gevoel. Mag ik even? Twee belangrijke punten wat mij betreft. Ten eerste, Hugo’s manifest legt in tien punten klip en klaar uit hoe zorg voor kwetsbare mensen eruit moet zien, maar in feite staat er niets opzienbarends in. Hugo dacht gewoon goed en logisch na. Wees instellingen en politiek op hun taak en kreeg de verdeelde Tweede Kamer op één lijn. Daar schrik ik van. Want hoe diep zijn we in Nederland gezonken dat dit nodig is? Hoe ver zijn politiek en instellingen verwijderd geraakt van de mensen waar ze feitelijk voor werken? En hoe kun je in vredesnaam verdeeld zijn over fatsoenlijke menselijke zorg? Dan mijn tweede punt. Het is treurig dat dit manifest zich beperkt tot de ouderenzorg. Natuurlijk, het gaat over een grote groep. Ouderen zijn simpelweg met meer. Maar Hugo’s manifest geldt op vrijwel alle punten ook voor de meervoudig gehandicapte Daantjes in Nederland. In 2012 waren dat er nog altijd 65.00 en dat zijn er inmiddels meer. Hun kwetsbaarheid is minstens zo groot. Hun zorgbehoefte ook. Ook voor hen is aandacht minstens zo belangrijk als verzorging en veiligheid. Ouders van deze kwetsbare kinderen hebben zorgen over hun veiligheid (met name de nachtzorg), overprikkeling door te grote groepen, veelvuldige wisseling van personeel en het verdwijnen van de menselijke maat. Door te weinig personeel krijgen onze kinderen vaak slechts basale verzorging en is er te weinig aandacht voor hun ontwikkeling en welzijn. Jullie weten het inmiddels, ik ben nogal een hardnekkig type. In de streek waar ik ben opgegroeid zeggen ze dat zo: “wat Jacomien in d’r kop heeft, heeft ze nog niet in d’r kont.” Nou, ik heb wat in mijn kop. Ik wil ons eigen manifest! Natuurlijk moeten we dat zelf maken, maar het zal grotendeels overeenkomen met de basis die Hugo voor ons heeft gelegd. Samengevat en iets aangepast komt dat hierop neer: ‘De zorg voor onze kinderen is geen schadepost, maar een kwestie van fatsoen. Geen politiek thema maar een algemeen belang. Ook voor onze kinderen moet er een minimale personeelsbezetting zijn gebaseerd op menselijke zorg. Bestuurders en toezichthouders moeten weten wat goede zorg inhoudt. Geld voor zorg moet besteed worden aan zorg, niet aan overmatige overheadkosten en reserves of winst. Het is onnodig en ongepast gemeenschapsgeld te besteden aan imago, status of marktpositie van een zorgorganisatie. Maak een einde aan de angstcultuur die bij teveel zorginstellingen heerst en garandeer een prettige werkomgeving. Verzorgenden en behandelaars moeten weer invloed krijgen op hun eigen werk. Zij weten het beste wat hun bewoners nodig hebben. Stel een eenvoudige norm op voor bijscholing. Geef mantelzorgers de mogelijkheid direct maatregelen af te dwingen wanneer de kwaliteit van de zorg tekortschiet. Geef cliëntenraden helder inzicht in geldstromen en meer invloed waar het gaat om het bewaken van de kwaliteit van leven van bewoners. En tenslotte, het ministerie van VWS, de beroepsvereniging voor verpleegkundigen en verzorgenden, zorgorganisaties, zorgverzekeraars en de Inspectie voor de Gezondheidszorg moeten zo snel mogelijk de koppen bij elkaar steken om dit te regelen. Daarbij mogen belangen van organisaties en politieke partijen niet zwaarder wegen dan het belang van kwetsbare kinderen.’ Dit hardnekkige type gaat eens grondig nadenken hoe ze dit gaat aanpakken. Wordt vervolgd!