Lief zijn...... voor onszelf

Gijs gaat sinds een half jaar naar scouting. In april van dit jaar ging hij al één nachtje op kamp. Gijs wilde heel graag mee, maar hij was die eerste keer natuurlijk hartstikke nerveus. Hij had geen idee wat hij kon verwachten. Ze sliepen tijdens het kamp met een klein groepje kinderen in het vertrouwde eigen scoutinggebouw maar als je nog niet eens vijf jaar bent is dat al heel spannend. Paul en ik praatten hem moed in. We zeiden ontelbare keren tegen Gijs dat we zeker wisten dat hij het zou kunnen en dat we alle vertrouwen in hem hadden. Stiekem hielden we er wel rekening mee dat we hem 's avonds op zouden moeten halen als het donker zou worden, maar dat is niet gebeurd. Gijs hield het kamp met glans vol en kwam smoezelig, doodmoe maar voldaan weer thuis. Ik vond hem moedig en stoer en ik was zo trots als een moeder maar zijn kan. Niet in de laatste plaats omdat ik zelf vroeger niet zo'n held was. Een paar weken geleden kreeg ik voor Gijs een mailtje over het zomerkamp: deze keer twee nachtjes slapen in een ander scoutinggebouw in de regio. Ik vertelde Gijs erover en hij juichte meteen "joepie ik ga weer op kamp"! Vijf jaar, wat een held vind ik hem. Met een glimlach pakte ik onze megagrote gezinskalender waar al onze afspraken op staan. Iedereen heeft daarop zijn eigen vakje. Ik noteerde bij de naam van Gijs het kampweekend. Ineens viel mijn oog op het vakje ernaast van Daan. Afspraken voor hem plannen we al maanden vooruit. Toevallig stond voor Daan in het kampweekend van Gijs een nachtje naar het logeergezin gepland. Ik keek naar de uitjes van onze kinderen en realiseerde me plotseling dat Paul en ik daarmee een uniek en zeldzaam weekend tegemoet zouden gaan. Ruim twintig uur alleen thuis zonder kinderen, wat een raar idee! Ik vertelde het Paul toen hij thuiskwam. "Wat een luxe, dan heb ik mijn vrouw voor mij alleen!" grijnsde hij. Daarna hadden we meteen onze handen vol aan ons spitsuur met koken, eten, medicijnen, douchen en naar bed brengen. Toen 's avonds rond een uur of acht de rust in huis was teruggekeerd liet ik mijn gedachten gaan. Wat zouden we allemaal kunnen doen met bijna twintig vrije uren? Vrij van zaterdagavond tot en met zondagochtend. Tijd waarin we met niemand rekening hoeven te houden. We zouden kunnen weggaan en zo laat thuiskomen als we willen want er zit geen oppas op de bank. We kunnen uitslapen want het oppasgezin zorgt voor Daan en zijn medicijnen. We hoeven niet te bedenken wat we samen met Gijs zullen ondernemen als Daan logeert want dat regelt de scoutingleiding dit weekend. Ik liet in gedachten alles langskomen wat normaal niet kan maar wat nu zou kunnen. We zouden naar Amsterdam kunnen rijden en naar het theater gaan. Of richting Den Haag naar onze lieve vrienden Angela en Bert. We zien ze zelden omdat het bijna twee uur rijden is, maar als we ze zien is het altijd goed. Dan praten we alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben. We zouden uit eten kunnen gaan en daarna nog naar een hele late film (al ben ik bang dat ik in slaap val in zo'n donkere bioscoopzaal). We zouden ook op de fiets naar Deventer kunnen gaan en daar uren op een terras zitten, deze keer hoeven we niet nuchter te blijven. We zouden zelfs een nachtje in een luxe hotel kunnen boeken... Ik denk en denk en voel me als een kind met een kwartje in een grote snoepwinkel dat maar niet kan kiezen. Wat een zeldzaam luxeprobleem is dit! Ik weeg alles tegen elkaar af, wat wil ik nou eigenlijk echt graag? Als Paul binnenkomt stel ik hem dezelfde vraag. Het eerste dat in ons allebei opkomt is dat we rust willen. Het wordt al snel duidelijk dat ons dat niet gaat lukken als we ons hele weekend vol plannen en het onderste uit de kan willen in de korte tijd die we vrij hebben. We moeten al zo vaak en zo veel, als we op tijd ergens moeten zijn creëren we onze eigen stress. Daar zitten we nou juist niet op te wachten. Wat we echt graag willen is eenvoudigweg niets moeten. Geen gehaast, geen afspraken, maar gewoon rust pakken en ontzettend lief zijn voor onszelf. Dat is het dus geworden, we gaan komend weekend maximaal lief zijn voor onszelf. Zaterdagavond gaan we uit eten, zonder tijd, zonder afspraak, gewoon in een gezellig eethuisje waar we zo binnen kunnen lopen zodra we daar zin in hebben. Met Pauls voetbalallergie wordt het alleen nog even een uitdaging om een voetbalvrije zone te vinden in al het oranjegeweld maar dat lukt ons vast. Na het eten zoeken we een gezellig terras en kijken we gewoon hoe lang we dat volhouden. Daarna slapen we in alle rust in ons eigen bed en zondagochtend? Dan staat onze enige afspraak. Ik heb voor Paul een verrassing geregeld want er wordt een uitgebreid ontbijt bij ons bezorgd inclusief tafelkleed, hete koffie, gekookt eitje, jus d'orange, chocoladebroodjes, croissantjes en luxe beleg. Bij mooi weer ontbijten we buiten in de tuin in onze luie stoelen en bij minder weer dekken we de keukentafel. Misschien lezen we na het ontbijt zelfs een boek of de weekendkrant. Ik heb geen idee, we zien wel. Komend weekend moeten we niets, behalve twintig uur lang erg lief zijn voor onszelf. Een zeldzame luxe in ons vreemde leven en daarmee toch het onderste uit de kan!