Jarig

Voor alles is er een eerste keer. Dit jaar is het de eerste keer dat Daan op zijn verjaardag niet thuis is. En dan bedoel ik niet gewoon een dagje naar school, maar ECHT niet thuis. Daan is zaterdag jarig, maar hij logeert dit weekend. Van vrijdagmiddag tot en met zondagmiddag. Inderdaad. Daan logeert op zijn verjaardag. Ik hoor mensen alweer denken. Dat kun je niet maken, welke ouder doet dat nou? Hoe kun je nou je kind niet thuis laten zijn op zijn verjaardag?? En dan ook nog op de laatste verjaardag dat hij volledig thuis woont?? Ik begrijp die reactie wel als je gezonde kinderen hebt. Ik zou het ook werkelijk niet in mijn hoofd halen om Gijs te laten logeren op zijn verjaardag. Ondenkbaar. Gijs is in mei jarig, maar is al vanaf februari aan het aftellen naar zijn belangrijkste dag van het jaar. Hij denkt na over de essentiële zaken waar je je als kind druk om hoort te maken. Hij pluist de speelgoedfolders uit naar cadeautjes, vraagt zich af wie er op het grote feest komt en wie hij wil uitnodigen voor zijn kinderfeestje. Vorige week kreeg ik opdracht om op te schrijven welke spelletjes hij wil doen op zijn kinderfeestje en we hebben samen bedacht wat hij gaat trakteren op school. “Ik verheug mij zooooo op mijn verjaardag mam!” Langzaam bouwen we op naar zijn slapeloze nacht voor de Grote Dag. Voorpret, samen met Gijs. Zo leuk. Ik geniet ervan. Hij is mijn vitamine G. Zijn blijdschap is de mijne. Terug naar Daan. Ik was tijdens de zwangerschap van mijn beide zonen uitgerekend op dezelfde datum: achtentwintig mei. Daan werd geboren op elf april en Gijs op zeven mei. Bij Daan ging alles anders. Ons hele leven werd blijvend anders. En elk jaar geeft Daans verjaardag mij dat dubbele gevoel. Ik heb op die dag mijn herinneringen aan de immense blijdschap die ik voelde toen mijn eerste kind geboren werd en aan mijn immense verdriet daarna. Dat verdriet is er altijd. Ik kan er meestal mee omgaan, maar op Daans verjaardag is het extra aanwezig. Verdriet om wat had kunnen zijn, maar niet is. En dat is een heleboel. Verjaardagen van Daan zijn net zo anders als hij zelf is. Er is niet vanzelfsprekend een groot feest, dat hangt er vanaf hoe het met hem gaat. Het blijft altijd heel moeilijk om een cadeautje te verzinnen en een kinderfeestje is er nooit. Want Daan heeft geen vriendjes dus wie moeten we uitnodigen? Daan is ook niet bezig met zijn verjaardag. Daan leeft bij de dag. Verder dan morgen kan hij niet overzien, laat staan volgende week of volgende maand. Ergens in februari keek ik op de kalender op welke dag Daans verjaardag valt. Zaterdag, ik zag het gelijk. Een oneven weekend dus een logeerweekend. Die logeerweekenden hebben wij al voor het hele jaar vastgelegd. “Wat doen we daar nou weer mee” zuchtte ik tegen mezelf. Natuurlijk zei mijn moedergevoel direct “afzeggen die handel.” Jarig zijn is thuis zijn. Punt. Het liefst volg ik mijn gevoel, mijn hart, want dat klopt. Altijd. Maar bij Daan kan dat vaak niet. Een van de moeilijkste dingen van Daan vind ik dat hij zo anders denkt, alles zo anders beleeft dan gezonde kinderen. Om voor hem de beste keuze te maken moet ik niet mijn gevoel volgen, maar me verplaatsen in hem. Moet ik proberen in te schatten hoe hij iets beleeft en vanuit dat oogpunt een keuze maken. Een verstandelijke keuze die regelmatig finaal tegen mijn (moeder)gevoel in gaat. Zo ook de keuze over het vieren van zijn verjaardag. Overweging één: elke veertien dagen logeren = ritme en voor Daan is ritme zijn houvast. Ritme geeft hem veiligheid. Overweging twee: Daan heeft geen idee op welke dag hij jarig is, hij voelt zich jarig op de dag dat wij het vieren. En niet te vergeten overweging drie: Paul en ik lopen op onze allerlaatste reserves en wij hebben Daans logeerweekenden verschrikkelijk hard nodig om even tot rust te komen. Conclusie: wij laten Daan logeren op zijn verjaardag. Om mezelf toch nog een goed gevoel te geven bedenk ik me dat Daan op deze manier wel de kans krijgt om zijn verjaardag drie keer te vieren: morgen op de zorgboerderij, maandag op school en volgende week zondag thuis. Dat klinkt heel stoer, maar zo voelt het niet. Schuldgevoel, hoe onterecht dat ook mag zijn, is een naar hardnekkig iets. Gijs vindt het maar raar dat Daan morgen logeert. Ik heb het hem zo goed mogelijk uitgelegd, maar in zijn beleving blijft het natuurlijk raar. Afgelopen woensdag kocht ik samen met Gijs een klein cadeautje voor Daan. Een friemelbal die precies in het beertje van Gijs past. Dat kleine cadeautje pakt Daan morgen uit. Op de zorgboerderij. En zondagmiddag haal ik hem weer op. Vaste prik. Dan draaien we keihard Pauls cd “Greatest Hits” van Queen in de auto. Ook vaste prik. Volgende weekend is Daan thuis. Hij kan het aan dus vieren we groot feest. Met een Buurman & Buurman taart die ik speciaal voor hem laat maken. Want het is toch bijzonder, zijn laatste verjaardag echt thuis… En zijn cadeau? Dit jaar vond ik het niet zo moeilijk. Daan krijgt zijn eigen driedubbele cd “Greatest Hits” van Queen. Stoere muziek voor mijn stoere puber. Dertien jaar wordt hij morgen. Mijn kleine man in zijn grote lijf. Ik hoop dat hij van zijn feestje op de zorgboerderij geniet.