Intiem

Dit wordt nogal een eh... intiem blog. Niet schrikken, ik ga mijn leven op dat punt niet met jullie bespreken, maar toen ik ooit begon met schrijven heb ik met mezelf afgesproken om open en eerlijk te zijn. En afspraak is afspraak, dus dat doe ik. Oké, daar gaat ‘ie dan. Even terug naar vorige week donderdag. Paul was op tijd thuis gekomen en Gijs was naar de buitenschoolse opvang. Wij hadden namelijk naar aanleiding van de uitzending van ‘Zorg om Daan’ een afspraak met twee heren van Menzis. Daarover een andere keer meer. Paul en ik hadden ons net met bezoek, koffie en koekjes geïnstalleerd aan de keukentafel toen de telefoon ging. Paul nam op en ik ging er vanuit dat hij het telefoontje zou afkappen vanwege ons bezoek aan de keukentafel. Maar dat deed hij niet. Hij sloeg een serieuze toon aan en ik zag direct aan zijn gezicht dat er iets aan de hand was met Daan of Gijs. Daar ken ik Paul lang genoeg voor. Hij liep naar de kamer en voerde daar een gesprek van een paar minuten. Terug in de keuken zei hij tegen mij “Dat was de Zorgboerderij. Het is niet goed met Daan, we moeten straks even terugbellen.” Ik schrok enorm en er schoot van alles door mijn hoofd. Nee... toch niet nieuwe verraderlijke epilepsieaanvallen? Of die ellendig heersende griep met hoge koorts? Dat zou een extra risico op aanvallen zijn. Of was Daan misschien gewond? Ik ben moeder en er was iets niet goed met mijn kind, dus raakte me dat enorm. Ik ben geen keiharde tante maar na alles wat ik met Daan heb meegemaakt heb ik wel geleerd om soms een knop om te zetten als dat nodig is. Ik wist, voor Daan werd goed gezorgd. En we hadden een belangrijk gesprek te voeren. Dat deed ik dus. Een goed gesprek later gingen de heren van Menzis tegen zes uur de deur uit. Terwijl Paul Gijs snel ophaalde van de BSO zette ik de oven aan en schoof er een paar pizza’s in. Energielevel nul, geen zin om te koken. Toen Paul terugkwam vertelde hij over het telefoontje. “Daan kwam vanmiddag uit zijn slaapkamer rijden en was helemaal nat bezweet. Hij was ook heel wit en draaide met zijn ogen.” Alle begeleiders op zijn groep zijn verpleegkundige en ze grepen meteen in. Temperatuur gemeten, geen koorts. Ze vertrouwden het niet en schoven Daan met zijn tweeën in de auto, op weg naar de huisarts. Die onderzocht Daan maar kon niets vinden. Om Daans bloedsuiker vast te stellen deed de huisarts een vingerprik. De uitslag was goed. “Een vingerprik??” vroeg ik verbijsterd aan Paul. Het zweet brak me acuut uit bij de herinnering aan onze eigen poging tot een vingerprik. Met drie man sterk lukte dat zelfs niet. Daan ging compleet door het lint en het bloed zat overal, behalve waar het moest zijn. Blijkbaar had deze huisarts het samen met Daans begeleiders heel tactisch aangepakt. Wat was ik blij met hun hulp, want hoe had ik dit allemaal zo snel moeten regelen als Daan thuis was geweest? Vandaag had ik allerlei afspraken, morgen moest ik werken aan een grote schrijfopdracht en ik had samen met Gijs ook nog een afspraak met de kinderpsycholoog. Paul vertelde verder. “Morgen gaan ze opnieuw bloedprikken, maar dan twee buisjes vol. Ze willen de medicijnspiegel van zijn epilepsiemedicatie weten en zijn leverfunctie.” Ik kreeg het er warm van. Een vingerprik oké, maar een paar buisjes prikken bij Daan?? Dat lukt ons alleen nog onder narcose! “Ze willen het gewoon proberen, kijken of het lukt” zei Paul. “Oké, ik ben heel benieuwd” antwoordde ik voorzichtig. We belden na het eten naar de Zorgboerderij hoe het ging met Daan. Alles leek goed. Daan was in een prima humeur geweest na het bezoek aan de huisarts, hij had goed gegeten en lag lekker te slapen. Gelukkig maar. “We bellen morgen hoe het bloedprikken is gegaan” zei zijn begeleidster. Ik was er niet gerust op. De volgende dag, eind van de ochtend ging mijn telefoon. “Het bloedprikken is gelukt hoor!” Ik was perplex en blij tegelijk. De Zorgboerderij had een bloedprikster geregeld die ervaring had met kinderen met een verstandelijke beperking. Zij was op de boerderij gekomen zodat Daan in vertrouwde omgeving geprikt kon worden. Op ons advies had de begeleiding Daan bewust niet voorbereid. Dan flipt hij namelijk gelijk. De prik overkwam hem dus en het was gelukkig in één keer raak. Hulde voor deze bloedprikster! Daan had van schrik even gehuild, maar dat was heel kort. Hij was snel weer in orde. Over ongeveer een week konden we de uitslag verwachten. Afgelopen zondag gingen we zoals altijd bij Daan op bezoek. We merkten niets bijzonders aan hem, maar we hoorden van de verpleegkundige dat het opnieuw was gebeurd. Daan was weer ernstig bezweet en witjes naar de huiskamer gereden. “We hebben een vermoeden van de oorzaak” vertelde ze. Toen Daan deze keer naar zijn kamer vertrok had de begeleiding direct de camera aangezet om hem extra goed te bewaken. Zo hadden ze gezien dat Daan met zichzelf bezig was. In de rolstoel, dwars door zijn luier heen was hij bezig geweest met zelfbevrediging. Waarna hij dus opnieuw nat bezweet en witjes de huiskamer binnenrolde. Na alle narigheid die ik in mijn hoofd had gehaald moest ik lachen van opluchting. De pubertijd, natuurlijk. Eens moest dit gebeuren. Arme Daan, hij is zich vast zich een ongeluk geschrokken, wist niet wat hem overkwam. En ik heb hem niets kunnen uitleggen, nergens op voor kunnen bereiden. Dat zou ook geen zin hebben, hij zou het niet begrijpen. Maar toch voelt het voor mij een beetje alsof ik tekort geschoten ben. De eerste bloeduitslag is goed. De tweede volgt waarschijnlijk morgen. Ik ga er vanuit dat die ook goed zal zijn. Het is wat hè, zo’n intiem blog. En dat vlak voor de kerst. Toch vind ik het belangrijk om dit te delen. Daan ontdekt zijn seksualiteit want Daan is namelijk gewoon een mens, net als jij en ik. En zijn hormonen houden geen rekening met zijn verstandelijke niveau. Die gaan hun gang, net zoals dat bij gezonde pubers gebeurt. Bij ons is dat geen taboe en op de Zorgboerderij gelukkig ook niet. Daarom hebben wij Daans seksuele ontwikkeling gewoon besproken tijdens de voorbereiding op het wonen. Het is een normaal onderdeel van zijn Zorgplan net als alle andere menselijke zaken. Ook dát is oog hebben voor de mens achter de beperking. Beste zorgverleners in Zorgland, streven naar deze mindset lijkt mij een goed voornemen voor 2017.

Ik wens iedereen hele warme en gelukkige feestdagen. Graag tot in het nieuwe jaar!