Hoera vakantie…..

De zomervakantie van Daan duurt net als vroeger in mijn schooltijd zes weken. Als ik heel eerlijk ben zie ik er elk jaar tegenop. Het klinkt niet aardig, dat weet ik, maar het is wel zo.
In de komende zes weken tijd is er weinig lucht voor mij. Ik ben weken lang niet alleen thuis. Elke dag is er hulp. Dat heb ik zelf geregeld omdat ik anders niet of nauwelijks aan Gijs toe kom. En die heeft tenslotte ook vakantie. Paul werkt. In mijn eentje met beide mannetjes op stap is lastig omdat Gijs nog zo klein is. Dus is er de hele dag hulp voor Daan. Het enige grote voordeel van vakantie is dat we nauwelijks afspraken hebben voor Daan. Verder hoeven we iets minder vroeg op te staan en iets minder vroeg naar bed. Maar het voelt niet als vakantie. Echt niet.
De eerste vakantiedag is altijd moeilijk. Ik heb die dag bewust geen hulp. Ik wil zelf Daan zo goed mogelijk door deze dag  heen loodsen. Ik heb de agenda leeg gemaakt en ik laat de dag op me af komen. De dag begint slecht.
Ik laat werkelijk alles uit mijn handen vallen bij het uitruimen van de vaatwasser. Natuurlijk geen plastic bakjes, maar het echte werk. De stenen schaal spat uit elkaar op onze zwart wit geblokte tegels in de keuken. Ik veeg de boel bij elkaar. Soms ben ik gewoon vreselijk onhandig. Ik  hoop dat het geen voorbode is.
Buiten komt de regen met bakken uit de lucht. Binnen staat de buienradar van Daan op onweer. Hij wil naar school. Aan mij de taak hem duidelijk te maken dat school de komende zes weken niet op de agenda staat. Het grote herhalen begint. “Ik wil naar school” zegt Daan. “Het is vakantie Daan” zeg ik. “Er is nu geen school”. Het dringt inet tot Daan door. Deze zinnetjes van ons allebei herhalen zich de rest van de dag eindeloos.
Ik kijk naar buiten en hoop op een droog momentje. Daan is een echt buitenkind. Buiten zijn doet vaak wonderen voor zijn humeur. Maar het beste medicijn heb ik niet voor handen want de regen valt nog steeds gestaag. We blijven dus binnen. Daan kan zichzelf niet vermaken. Hij heeft de hele dag begeleiding nodig en ik moet hem overal bij helpen. Ik verzin van alles om de tijd binnen door te komen. Ik gluur op het lijstje activiteiten in Daans zorgplan dat ik gemaakt heb voor onze PGB hulpen. Het maakt niet uit wat we doen. Daan wil niets. Helemaal niets. Hij wil alleen naar school.
Gijs wel, Gijs vindt namelijk alles leuk. Uiteindelijk geef ik Daan een muziekje op zijn koptelefoon in de hoop dat hij wat afgeleid wordt. Het helpt niet veel. Hij houdt met argusogen in de gaten wat Gijs deze dag doet en blijft mopperen. We zwoegen de dag door. Ik probeer mezelf voor te houden dat hij ritme mist en er niets aan kan doen. Maar mijn geduld met hem raakt langzamerhand op. Gijs weet niet zo goed wat hij met de situatie aan moet. Hij kruipt op mijn schoot en zoekt mij steeds op voor een knuffel. Aan ’t einde van de middag wordt ’t eindelijk droog en kan Daan naar buiten.
Ik zucht eens diep. Wat zou het toch mooi zijn als alles niet zo moeizaam zou gaan. Ik krijg een sms van Willemien: Ebel heeft een slechte dag. Een half regeltje is genoeg, ik weet hoe ze zich voelt. Ik sms terug dat we in hetzelfde schuitje zitten. Mijn accu is leeg.
Paul komt thuis. Hij kijkt me aan en ziet mijn witte gezicht. Zonder woorden weet hij genoeg en neemt Daan van me over. Ik ga eten koken en kijk op de klok. Nog een uurtje of twee dan kan Daan naar bed.  Er zijn dagen bij dat ik blij ben als ’t zover is. Dit is zo’n dag. Ik rol vroeg mijn bed in en houd mezelf voor dat het over een paar dagen vast beter wordt. Het is vakantie…… maar écht vakantie voelt toch anders.