Het 'Daan effect'

Precies drie jaar geleden schreef ik een blog over ons ‘sociale leven’. Die woorden staan niet voor niets tussen aanhalingstekens. Dat leven was er namelijk niet. Dat blog ging over het sociale leven dat Paul en ik ooit hadden en dat we verloren hebben. Omdat alles zo anders werd na Daans geboorte. Nu we meer aan onszelf toekomen en op weg zijn naar herstel beginnen we in alle opzichten opnieuw. Ook op dat punt. Het ‘Daan effect’ op ons leven was niet tijdelijk, dat is er nog steeds. Ook nu we bijna een jaar verder zijn hebben we al onze energie nodig om ons leven weer op te bouwen. Voor meer is nog geen ruimte. Paul heeft een nieuwe baan en is na een paar maanden al voor vast aangenomen. Ik ben deze maand voor mezelf begonnen als freelance tekstschrijver met twee opdrachten in the pocket. Dat klinkt goed en succesvol en dat is het ook. Maar het vraagt ook wat. In feite is ons nieuwe leven een nieuwe puzzel die we in elkaar moeten passen. Dat vraagt om eerlijk grenzen aangeven naar elkaar. Om wederzijds respect en om aanpassen aan elkaar. Dat kunnen Paul en ik goed, maar het is wel zoeken en kost veel energie. Bovendien maken we ons zorgen over Gijs. Ondanks onze zorgvuldige begeleiding en alle moeite die we hebben gedaan heeft de verhuizing van Daan erin gehakt bij Gijs. Hij weet zich geen raad met zijn emoties en loopt nu langzaam vast. Dat is heel verdrietig om te zien. Kinderen denken zo anders dan wij volwassenen. Hun gedachten kunnen rare kronkels hebben. Kronkels die wij niet willen, maar die er wel gewoon zijn. En laten we eerlijk zijn, de wereld is ook ingewikkeld als je nog maar zeven jaar bent. Zeker als er zulke ingrijpende dingen gebeuren in je jonge leventje. Daarom krijgt Gijs alle hulp die hij nodig heeft. Er is ons alles aan gelegen om ons hele gezin weer goed op de rails te krijgen en te houden. Dat blijft voorlopig onze belangrijkste taak. Daar gaat al onze tijd en energie aan op. Ik ga niet dramatisch doen want daar houd ik helemaal niet van. Dat kunnen anderen veel beter. Maar ik ga het wel gewoon wel eerlijk zeggen. De intensieve zorg voor Daan heeft Paul en mij in zekere zin eenzaam gemaakt. Het ‘Daan effect’ ijlt door. We beginnen weer onderaan. Ook met ons sociale leven. Maar ik raak niet meer zo makkelijk met iedereen bevriend. Ook dat heeft een oorzaak. Mijn vertrouwen is gewoon te vaak beschadigd. In de meeste gevallen onherstelbaar. Dat heeft mij voorzichtiger gemaakt. Terwijl het gewone leven van anderen doorging, veranderde mijn leven van de ene op de andere dag in een leven vol zorg en zorgen. Een leven waarin ik bezig was met levensvragen. Waarin ik niet of nauwelijks sliep, moest dealen met de zoveelste epilepsieaanval, met zuurstoftekort en de ene na de andere slechte uitslag van een onderzoek. En ja, dan is het moeilijk om begrip op te brengen voor een moeder die klaagt over de waterpokken van haar kind. Of voor een moeder die klaagt dat de voetbal op zo’n onhandige tijd begint. Op het moment dat mijn wereld totaal op de kop ging verloor ik mijn contact met die gewone wereld met haar eigen problemen. Ik begreep de mensen uit die wereld niet meer. Maar zij begrepen mij ook niet. Ik kreeg verwijten. ‘Er is heus wel meer op de wereld dan alleen jouw gezin!’ werd me een keer toegebeten. Dat weet ik. Dat is ook niet het punt. Het punt is dat de intensieve zorg voor Daan ons finaal opvrat. Compleet leeg trok. En ook al was Daan er even niet, dan nog zat mijn hoofd vol met zorg en zorgen. Over alles wat er te regelen viel en wat op een of andere manier met Daan te maken had. En weet je, als je hoofd vol zit past daar niets meer bij. Zo simpel is dat. Dat is geen onwil, dat is onmácht. Dus ja, dan vergeet je die verjaardag, dan vergeet je een kaartje te sturen, dan bel je niet en dan kom je nauwelijks. Met een vol hoofd is het letterlijk onmogelijk om de verhalen, zorgen en problemen van anderen erbij te hebben. Vol is namelijk gewoon vol. Daarom veranderden onze sociale contacten in eenrichtingsverkeer. Van anderen naar ons toe wel te verstaan. Contacten verwaterden en verdwenen. Terugkijkend kan ik zeggen dat we de mensen overgehouden hebben die onze onmacht inzagen. Die ons nooit iets verweten hebben. Die er voor ons zijn. Wat er ook gebeurt. Het is een cliché, maar clichés zijn meestal waar. In nood leer je je vrienden kennen. Het valt me op hoe goed ik nu geworden ben in contacten leggen met mensen waar ik energie van kríjg. De vriendinnen die ik nu heb zijn allemaal mensen die het leven ook niet is komen aanwaaien. Geen Facebook succeslevens, wel mooie mensen met een goed hart. Over ruim een week is ‘Zorg om Daan’ op televisie. Er rommelt van alles in de publiciteit daaromheen. Radio, televisie, kranten. En alles komt op het laatste moment. Zo werkt dat op redacties, die zijn bezig met de waan van de dag. En als er ergens een bom valt is ‘Zorg om Daan’ geen nieuws. Zo simpel is het ook. Veel afspraken op het laatste moment betekent ook halsoverkop oppas regelen voor Gijs. En daardoor worden we opnieuw geconfronteerd met het beperkte sociale leven dat we aan Daan hebben overgehouden. Want de spoeling is dun. Wij grossieren niet in vrienden en opa’s en oma’s die even kunnen inspringen. Dus zijn we opnieuw afhankelijk van een paar mensen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, afhankelijk zijn. Juist omdat we met Daan zo lang afhankelijk zijn geweest van de hulp van anderen. Afhankelijk zijn vind ik zó erg, ik ben er bijna allergisch voor geworden. Toch is het even niet anders en moet ik ermee dealen. Het ‘Daan effect’ ijlt door. De zon van onze nieuwe toekomst is zichtbaar, maar kruipt nog regelmatig achter een wolkje. Ooit zal hij volop gaan schijnen. Daar vertrouw ik op.