Grote schoonmaak

Mocht je na het lezen van deze titel denken dat ik een fanatiekeling in het huishouden ben dan maak ik je nu een illusie armer. Ik ben bepaald geen witte tornado. Poetsen is voor mij een noodzakelijk kwaad. Toch ben ik begonnen aan een grote schoonmaak, maar dan in een heel ander opzicht. Er is veel veranderd sinds Daan verhuisd is. Ik heb ineens ruimte, lucht en rust. En hoe gek dat ook klinkt, pas nu merk ik hoe hard ik dat nodig had. En juist nu ik meer tijd en ruimte krijg merk ik pas goed hoe ik me voel. Moe. Vooral heel erg moe. Ik ga nog steeds vroeg naar bed, kan anderhalf uur per nacht langer slapen en toch ben ik ’s ochtends niet uitgerust. Dik dertien tropenjaren hebben hun sporen nagelaten. Ik ben niet zielig, maar zo liggen de feiten. Als ik ’s morgens wakker word denk ik weleens “ik ben toch zesenveertig? Waarom voel ik me dan alsof ik zesenvijftig ben?” Alles doet pijn. Na een warme douche en wat oefeningen gaat het wel beter, maar over gaat het niet. Elke maand bezoek ik een alternatief therapeut. Dat doe ik al jaren. Toen Daan nog thuis woonde zorgde hij er voor dat mijn rug, schouders en bekken zo in shape bleven dat ik de fysieke zorg voor Daan aankon. Ik noemde het mijn APK. Vanaf nu is het de bedoeling dat die APK mij niet onderhoudt, maar op een stijgende lijn naar boven zet. Dat gaat alleen niet zo snel. Fysiek herstellen van overbelasting kost tijd. Bovendien zit mijn hoofd vol emoties en al dat nadenken kost heel veel energie. Na Daans verhuizing had ik heel gemakkelijk in een gat kunnen vallen. Piekerend op de bank kunnen belanden. Dat wilde ik absoluut voorkomen en daarbij viel ik opnieuw terug op de eigenschappen die mij de afgelopen dertien jaar altijd overeind hebben gehouden. Mijn doorzettingsvermogen en mijn zelfdiscipline. Ik wist, de sleutel tot herstel ben ik zelf. Dus gaf ik mezelf die schop onder mijn jeweetwel. Ik moest ritme aanbrengen in mijn dagen en actief worden. Daarom besloot ik om elke doordeweekse ochtend een uur te gaan wandelen. En dat doe ik ook trouw. Zodra ik Gijs naar school heb gebracht om half negen ga ik een uur lopen. Ja, ook als het regent. Soms loopt er iemand met me mee en anders ga ik alleen. Dat vind ik ook helemaal niet erg. Met mijn hoofd in de wind loop ik over de dijk. Om mijn hoofd leeg te maken, als een soort grote schoonmaak tussen mijn oren. Na een uur lopen voel ik me beter en helder. Bovendien gaat mijn conditie langzaam vooruit want die is dramatisch. Stiekem hoop ik er ook een paar kilo mee af te vallen maar dat is voorlopig bijzaak. Ja ik zorg nog steeds, maar nu vooral goed en intensief voor mijzelf. Eindelijk kan dat ook. Op termijn wil ik gaan sporten maar nu durf ik nog niet. Ik heb ze in huis hoor, hardloopschoenen. En een kekke sportbroek met een hip shirt. Kan ik zo de straat mee op, maar ik voel gewoon dat dat nu een brug te ver is. Dat het mis zal gaan. Mijn lichaam heeft een voorzichtige start nodig. Met een betere conditie wil ik me eerst beter gaan voelen. Pas daarna is het tijd voor nieuwe stappen. Na het lopen is het tijd voor koffie en daarna breng ik de rest van ons leven op de rit. Ik voer ons bezuinigingsplan uit omdat mijn deel van het PGB is weggevallen na Daans verhuizing. Dat is niet zielig, dat wisten we van tevoren. Verzekeringen opnieuw afgesloten, onze bus en motor verkocht, alle abonnementen en lidmaatschappen opgezegd, een energie besparingsprogramma gemaakt en (heel veel) goedkoper boodschappen doen. Zuiniger leven, ach dat went vanzelf. Ook een kwestie van zelfdiscipline. Daarnaast valt er nog genoeg te regelen rondom Daan. Ik heb opnieuw gedoe met de Sociale Verzekeringsbank over foute betalingen uit Daans PGB en de soap rondom onze aanvraag om Daans loophulpmiddel loopt nog steeds. Verder ben ik begonnen met de kamer van Daan. Alle spullen die te kinderachtig zijn van de muur, de gordijnen in de was en de ramen gezeemd. De emmer latex die ik al twee jaar in huis heb staat startklaar voor herstel van de beschadigde muren. Eerst een paar goedkope blokwitters scoren bij de Action en ik kan beginnen. Muur voor muur ga ik opfrissen. Alles in etappes want na een paar uur vindt mijn lijf het wel weer mooi geweest. Dan stop ik en ga op een volgend moment weer verder zodra ik genoeg rust en energie gevonden heb. Ik leer langzaam te “ONT moeten”. Ik probeer zelfs regelmatig een uurtje niks te doen en dat is best lastig als je niet meer weet hoe dat ook alweer ging. Onder de koffie bedenk ik alvast een beetje wat ik dit voorjaar in onze moestuin ga verbouwen en ik raak vaak ontroerd door de vele lieve berichtjes die we nog steeds krijgen van mensen die ons een warm hart toedragen. Die steun is heel belangrijk voor ons. Over een poosje wil ik graag weer aan het werk, maar eerst neem ik de tijd voor mijn grote schoonmaak. Want ik doe iets goed of ik doe het niet. Dus werk ik voorlopig aan “Project Mijzelf.” Aan een nieuwe inrichting van ons hele leven. Pas zodra het kan ga ik denken aan werk. Daar sta ik positief in. Straks wil ik er gewoon weer staan. Fit en energiek. Ik ben er nog en ik heb genoeg te bieden. Ach weet je, ik kom er wel. Wij komen er wel. Dat vertrouwen had ik en dat heb ik nog steeds. Geef me de tijd voor mijn grote schoonmaak, mijn metamorfose. Zodra die klaar is begin ik pas echt opnieuw. Met een schone lei.