Een echte labbekak

Man, man, man, wat voel ik me labbekakkerig vandaag. Geen baan, althans geen echte. Je weet wel, zo’n baan met je eigen manager en een heuse salarisstrook. Ik heb het wel hartstikke druk maar dat is geen echte baan. Althans, in de ogen van velen. Ik heb “alleen maar” een zorgintensief kind, maar ach die zit “gewoon” op school dus wat heb ik daar nou voor werk mee? Verder heb ik ook een “gewoon gezond” kind dat “normaal gewoon” op school zit. Nu alleen even niet want hij heeft de pech om zomergriep met hoge koorts te krijgen. Net nu het eindelijk mooi weer wordt. Maar dat terzijde. Kinderen op school en geen baan. Dus hé wat doe ik nou zo’n hele dag? Nou ja, labbekakken dus. Kan ik hartstikke goed. Beetje hangen, beetje koffiedrinken, beetje bellen met vriendinnen. Wat een leven! Oh ja, en dan maak ik ook nog gebruik van een pot geld met de naam Persoonsgebonden Budget (PGB). Het is toch wat, een beetje luxe leven op kosten van de belastingbetaler! Want ja, waar betalen die Wolfkampjes dat huis van? En die grote tuin? Voor alle duidelijkheid, ik ga het niet uitleggen. Ik voel me niet geroepen om mij te verantwoorden. Alleen één ding. Ik had het heel graag allemaal wat “gewoner” gehad. Wat eenvoudiger vooral. Wat minder zwaar en emotioneel ook. Wij Wolfkampjes zijn een non profit gezin. Wij zijn niet uit op geld. Wij gebruiken uitsluitend wat we nodig hebben om onszelf als gezin een beetje staande te kunnen houden. Dat PGB hebben we simpelweg nodig omdat ons gezinsleven behoorlijk anders loopt dan dat van een “normaal” gezin. Dus het begin van dit blog is natuurlijk klinkklare onzin. Het is gewoon een staaltje framing, dat is een overtuigingstechniek in de communicatie. “Framing bestaat eruit woorden en beelden zo te kiezen, dat daarbij impliciet een aantal aspecten van het beschrevene wordt uitgelicht. Deze uitgelichte aspecten helpen om een bepaalde lezing van het beschrevene of een mening daarover te propageren.” Juist. Framing regeert de politiek. Inmiddels lijkt het (helaas) ook de basis van onze maatschappij. In mijn eigen woorden komt framing erop neer de boodschap op zo’n manier te brengen dat mensen zich snel een mening vormen. Liefst negatief. Geef een groep mensen zo’n sticker of stempel en ze komen er nooit meer vanaf. Ene meneer Hans de Boer van VNO-NCW noemde deze week mensen in de bijstand “labbekakken” die te lui zijn om te werken en zich te goed voelen voor een baantje als aspergesteker. Hoppekee, alle bijstandstrekkers over één kam scheren en de toon is weer gezet. Niks leuker dan op mensen afgeven. Ik ben niet naïef, natuurlijk zijn er mensen in de bijstand die de boel belazeren. Fraude is tenslotte van alle tijden en niet te vergeten…. van alle wetten. Maar dat geeft niemand het recht om zo op een hele groep mensen af te geven. Voor alle duidelijkheid, ik vind fraude a-sociaal. Eigenlijk wil ik het niet eens meer over die enge meneer Hans “Labbekak” van VNO-NCW hebben. Elk stukje aandacht voor dit zelfingenomen rechtse mannetje is tenslotte teveel. Want er bestaan ook heus aardige rechtse mensen die genuanceerd denken en voor rede vatbaar zijn. Waarom dan toch een blog over zijn uitspraak? Omdat deze meneer niet de eerste is die dit trucje hanteert. Staatssecretaris Van Rijn deed exact hetzelfde met de groep mensen met een Persoons gebonden Budget (PGB). Ook zo’n club fraudeurs. Denkt hij. De feiten liggen heel anders. Het fraudepercentage onder budgethouders is zeer laag en de grootste fraude vindt plaats bij bemiddelingsbureaus en grote zorginstellingen en juist niet bij particulieren! Natuurlijk is dat vaak genoeg gezegd, maar de negatieve toon was al gezet. Bleef overheersen. Door het steeds benoemen van die fraude kregen budgethouders ten onrechte een stempel. Door dat framen is het Van Rijn gelukt om forse bezuinigingen door te voeren binnen de zorg. Want als je maar vaak genoeg zegt dat de zorgkosten de pan uit rijzen dan gaan mensen dat vanzelf geloven en is het gemakkelijker om bezuinigingen door te voeren. Met onnoemelijk veel leed tot gevolg. Nu al! Als je maar lang genoeg asielzoekers “gelukszoekers” blijft noemen gaan mensen vanzelf negatiever over ze denken. En als je maar vaak genoeg blijft zeggen dat bijstandstrekkers lui zijn en zich te goed voelen voor eenvoudige baantjes…..kun je daarmee blijkbaar je eigen tekortkomingen als werkgeversclub onder het vloerkleed schuiven. Wat ik zo erg vind is dat politieke “scoren” over de rug van anderen. Of dat nu bijstandstrekkers, asielzoekers, budgethouders of patiënten zijn. Ik hoop echt dat er nog politici bestaan die hun werk vanuit een roeping doen. Die zich oprecht willen inzetten voor de mensen in Nederland. Ongeacht of die wit of gekleurd zijn. Met of zonder baan, met of zonder PGB, met of zonder ziekte of handicap. Als politici nou eens beginnen om wat respectvoller met elkaar en met ons om te gaan. Dat heet gewoon “het goede voorbeeld geven”. Volgens mij kunnen ze daarmee de basis te leggen voor een andere sfeer in dit land. Een sfeer waarin we naar elkaar omzien in plaats van op elkaar afgeven.