Draagkracht

Ik heb een hekel aan klagen. Ik heb ook een hekel aan zeuren. Het is zo negatief. Niemand wordt er vrolijker van en Daan schiet er niets mee op. Sterker nog, mensen haken af als ik alleen maar klaag en eerlijk gezegd kan ik me daar best iets bij voorstellen. Daarom kies ik over het algemeen voor "we maken er wat van" en daarom ga ik in dit blog dus niet klagen...
ik ga alleen wel even wat uitleggen aan onze staatssecretaris van VWS, Martin van Rijn.

Beste meneer Van Rijn,
Voordat mijn ernstig meervoudig gehandicapte zoon Daan (11) geboren werd, was ik in zalige onwetendheid over dingen als de AWBZ en langdurige zorg. Zo werkt dat tenslotte als je er niets mee te maken hebt. Na de geboorte van Daan werd dat noodgedwongen anders en heb ik in razend tempo alles geleerd wat er in de zorg voor Daan geregeld moet worden. Toen Daan drie jaar was werd mij min of meer toevallig verteld dat er zoiets bestond als een persoonsgebonden budget. Tot dat moment had ik daar nooit van gehoord. Niet omdat ik niet slim genoeg ben, maar omdat ik verdwaalde in het oerwoud aan regeltjes en regelingen voor kinderen zoals Daan.

Daan woont volledig thuis. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. Gewoon omdat hij bij ons gezin hoort en wij van hem houden. Ik vroeg in 2005 een PGB aan om ons gezinsleven met Daan nog een beetje leefbaar te houden zodat we de zorg voor hem vol kunnen houden. Ooit zei iemand tegen mij "oh wat luxe, jij krijgt gewoon geld uit de AWBZ om oppas te betalen!" Ik antwoordde rustig "dat is geen luxe, dat is noodzaak". Het is namelijk geen oppassen wat onze hulpen doen, het is verzorgen, begeleiden, inspelen op onverwachte situaties, stimuleren, medicijnen toedienen en verantwoordelijk zijn voor Daans gezondheid en welzijn. Bepaald geen bijbaantje dus, maar een volwaardige baan in de zorg. Dat is zwaar, maar onze hulpen vinden het fijn om te doen. Niet in de laatste plaats omdat mijn Daan een heel leuk en lief kind is.

De afgelopen tijd is er zoveel in de pers verschenen over alle veranderingen in het PGB dat ik er als (inmiddels) doorgewinterde moeder tureluurs van werd. Ik ben opgehouden me er steeds boos over te maken omdat dat veel energie kost en ik niet (meer) de illusie heb ook maar enige invloed te hebben op uw beleid. Er zijn heel veel maatregelen genomen, maar samengevat komen ze op één ding neer: bezuinigen. Ik had me dus voorgenomen me niet meer op te winden over de manier waarop er over de zorg voor mijn kind gepraat wordt in Den Haag. Ik doe mijn best maar het lukt me toch niet helemaal. Ik las gisteren een regel die maar niet uit mijn hoofd wil: "de staatssecretaris heeft een maximum bedrag vastgesteld dat hij aan de zorg in PGB wil uitgeven". Dat kan volgens mij twee dingen betekenen: óf er mogen geen gehandicapten meer bij komen in onze maatschappij (wat natuurlijk een illusie is) óf de gehandicapten die nu en in de toekomst een PGB nodig hebben moeten het met steeds minder doen.

Natuurlijk, iedereen moet bezuinigen. Overal moet het minder en niemand wil inleveren.
Toch moet me iets van het hart. Het persoonsgebonden budget dat wij krijgen voor Daan hebben wij hard nodig. Dat heb ik niet bepaald, dat heeft een mevrouw bepaald die de indicatie voor Daan heeft afgegeven. Zij heeft bevestigd wat ik allang weet, namelijk dat Daan zodanig beperkt is en zoveel zorg vraagt dat hij de hoogste indicatie nodig heeft die er bestaat bij een verstandelijke beperking.

Toch slaat ook bij ons de bezuiniging toe. Wij leveren dit jaar ruim drieduizend euro in.
Wat dat voor ons betekent? Deel drieduizend euro door een uurloon van 20 euro. De uitkomst is honderdvijftig uren zorg die wij vanaf nu niet meer kunnen betalen. Dat komt neer op bijna tweeëntwintig dagen per jaar waarop wij geen hulp meer kunnen krijgen. En dat terwijl de zorg voor Daan zwaarder wordt. Een ernstig meervoudig gehandicapt kind in de puberteit is geen kinderachtige opgave kan ik u vertellen. Soms denk ik weleens dat men in politiek Den Haag gelooft dat Daan automatisch minder zorg nodig heeft als hij minder budget krijgt.
Ik help u nu uit de droom: zo werkt het niet. Daan is nog net zo gehandicapt als voor alle maatregelen. Honderdvijftig uur inleveren betekent een aanslag op het wankele evenwicht dat wij in ons gezin hebben bereikt. Het betekent dat er minder aandacht is voor Daans broertje Gijs (4), dat we geen reserve meer hebben voor opvang van Daan bij ziekte en noodsituaties, dat het voor mij (nog) moeilijker wordt om werk te vinden al blijf ik zeer gemotiveerd en dat we inleveren op de ruimte voor onszelf die al zo beperkt was.

Hoe we dat oplossen? Nou wij doen (nog) meer zelf, omdat ons leven gewoon doorgaat en we geen andere keus hebben. Beste staatssecretaris, ik klaag niet en denk gewoon maar niet teveel na over de gevolgen. Ik wil u alleen wat uitleggen: onze draagkracht heeft een grens.
Ik zou het bijzonder op prijs stellen als u daar oog voor zou hebben....