Doosje

Gijs heeft een doosje. Dat heb ik voor hem gemaakt. Ik kom het tegen als ik zijn kledingkast opruim. In dat doosje zit van alles in wat ik graag voor hem wil bewaren. Zijn eerste slofjes bijvoorbeeld. En de allereerste tekening die hij maakte toen hij zestien maanden oud was. Onderin ligt zijn kikkergroene T-shirtje dat ik liet maken voor Pauls verjaardag. Het is een shirtje met de opdruk van een zaag en een hamer en de tekst “Gijs, papa’s hulpje”. Hij heeft het heel vaak aan gehad en was er apetrots op. Nu is het alweer veel te klein. Ook onderin, een beetje verkreukeld, vind ik de strook rood/wit geruite stof die Pauls moeder naaide om tussen de brede spijlen van Gijs’ jaren 50 ledikantje te wikkelen. Voor de veiligheid. Zo kon hij zijn babyhoofdje er niet tussendoor krijgen. Ik zie Gijs’ eerste schoentjes in knalkleuren. Ik haal alles eruit en stop het met een glimlach weer terug. Gijs heeft een doosje. Er zitten mooie spullen in. Met mooie herinneringen. En er zal nog meer moois bij komen.

Gijs heeft niet alleen een doosje. Gijs heeft ook een baby album. Ritsen foto’s hebben we van hem gemaakt. En nog. Een jaar geleden maakte ik een dik digitaal fotoalbum voor Gijs. Met foto’s van alle leuke en mooie momenten. Een overzicht van zijn eerste drie jaren. Het is mooi geworden en staat beneden in de boekenkast. Zo af en toe kijk ik erin met een glimlach.

Daan heeft geen doosje. Ons leven werd na zijn geboorte zo’n chaos dat ik werkelijk niet meer weet waar alles gebleven is. Veel van zijn babyspullen zijn weg. Versleten, vol vlekken. En zijn eerste schoentjes kocht ik niet omdat hij ging lopen, maar omdat hij anders in de winter van die koude voetjes kreeg. Ik weet het nog, ze hadden een ritsje op de wreef. Ik was blij dat ik iets gevonden had waar ik zijn spastische stijve voetjes in kon krijgen. Toen hij drie jaar was ging hij kruipen met slepende beentjes. Daar waren zijn schoentjes niet op berekend dus de gaten vielen erin. Ik ging op zoek naar nieuwe, maar het model was uitverkocht. Dus plakte Paul een stuk buitenband van de fiets op het gat. Een soort bumpertje. Ik weet het nog, maar ik heb ze niet meer. Ik heb er destijds nooit aan gedacht om Daans schoentjes te bewaren.

Daan heeft niet alleen geen doosje, Daan heeft ook geen baby album. Met een altijd huilende baby maakten we gewoonweg weinig foto’s. En als er wel een mooi lief moment was, waren we daar zo blij mee dat we vergaten om een foto te maken. Dat is jammer, maar zo ging het. Tot meer waren we destijds niet in staat. De foto’s die we wel hebben zijn niet digitaal. Ik heb ze laten afdrukken en ze liggen in mapjes in een grote doos. Ik heb er niets mee gedaan. Ik had er geen tijd voor. Ik had er geen energie voor. Het was chaos in mijn hoofd.

Zomer 2011 kwam ons boek over Daan uit. Dat was het eerste moment dat ik de chaos aan emoties in mijn hoofd een beetje op een rijtje kon krijgen. Daardoor kwam er langzamerhand wat meer overzicht en structuur. En er ontstond ruimte voor andere dingen. Ik begon zo af en toe voorzichtig met een grote opruiming van alles wat we in die negen jaren met Daan verzameld hadden. Vuilniszakken vol op het zoldertje boven onze slaapkamer en op de zolder van de schuur. In negen jaar is er ongelofelijk veel blijven liggen.

Deze week haalde Paul een grote vuilniszak van de schuurzolder. “volgens mij zit daar het dekbed in van de logeerkamer” zei hij. Daar was ik blij mee want ik was het al heel lang kwijt en een reserve is altijd handig.  Ik besloot het dekbed te wassen en het daarna in de dekenkist op onze slaapkamer te bewaren. Ik maakte de vuilniszak open. Maar ik vond geen dekbed. Ik vond iets heel anders. Babyslaapzakken van Daan. Ik herkende ze gelijk. Babyslaapzakken met dichtgenaaide armgaten. Omdat Daan steeds zo met zijn armpjes fladderde en zichzelf daardoor wakker hield. Tijdens slapeloze nachten met een huilende Daan zocht ik op internet wanhopig naar een oplossing terwijl Paul een poging deed om Daan te troosten. Op internet vond ik tip om de armgaten van de slaapzak dicht te naaien. Het hielp een klein beetje.

Ik hield de zak op zijn kop en vond nog meer. Een kinderwagenketting met rammelende grijze muisjes. Zo lief. Ik had hem zelf gekocht maar durfde hem niet te gebruiken. Want als mijn huilende Daan eindelijk sliep werd hij weer wakker van het gerammel van de ketting. Ik vond ook twee vuurrode slofjes. Daan heeft ze nooit aan gehad. Zijn stijve spastische babyvoetjes kon ik er niet in krijgen. En ik vond een paar minisokjes. Ik houd even mijn adem in. Daan had ze aan tijdens zijn eerste dagen in het ziekenhuis. Ik was even van mijn stuk. Ik dacht een dekbed te vinden en vond totaal onverwacht deze herinneringen aan Daans babytijd. Ik wist niet eens dat ik deze spullen nog had. Ik keek naar de kinderwagenketting, de slofjes en de sokjes. En dacht aan het doosje van Gijs. Ik besloot om ook zo’n doosje voor Daan te gaan maken.

Lieve Daan, je krijgt van mij alsnog een doosje. Met spulletjes die mama voor jou heeft bewaard. Je hebt niet alles gebruikt, maar alles is van jou en ik heb het met liefde voor je gekocht. Daar gaat het om. En ik beloof je, ik ga alsnog een babyboek voor je maken. Met alle mooie momenten. Want die waren er ook. En ze kunnen de strijd aan met de nare en verdrietige herinneringen. Het wordt hoog tijd om dat voor eens en voor altijd vast te leggen.