Commissie Samson

Beste trouwe en alerte bloglezers: Willemien en ik geven jullie deze week een dubbele dosis over het rapport van de commissie Samson. Onafhankelijk van elkaar schrijven we over hetzelfde. Nou ja, helemaal toevallig is het natuurlijk niet. We schrijven tenslotte over datgene wat ons het meeste raakt.
Het doet mij pijn te weten dat er mensen zijn die misbruik maken van kwetsbare kinderen. Het rapport van de commissie Samson vertelde mij helaas niets nieuws. Het is intens triest. Maar wat ik werkelijk onbegrijpelijk vind is dat anderen het weten en er niets aan doen!
Naar aanleiding van het rapport staat er een interview in de NRC next. Een gesprek met ouders die twee verstandelijk gehandicapte kinderen hebben. Deze kinderen wonen sinds hun twaalfde een deel van de week in een instelling. Beide kinderen zijn daar meerdere keren misbruikt. Met kippenvel lees ik hun schrijnende verhaal. De kinderen gaven hun signalen. Hun zoon ging probleemgedrag vertonen en verzette zich huilend als hij terug werd gebracht naar de instelling. Volgens de psycholoog van de instelling moest hij gewoon wennen. Maar de ouders hadden hun vermoedens over misbruik. De instelling geloofde hen niet. De ouders deden toch aangifte en bleken gelijk te hebben. Beide kinderen zijn ernstig beschadigd.
“Instellingen leren niet van hun fouten” zegt deze vader. Bij signalen van misbruik willen ze de schade beperken. Aan de instelling wel te verstaan, niet aan het kind! Erkenning hebben deze ouders nooit gekregen. De directeur van de instelling zei tegen hen “dat het algemeen bekend was dat verstandelijk gehandicapte kinderen nou eenmaal een groter risico hebben op misbruik..…”
Die laatste zin blijft in mijn hoofd. Alsof mogelijk misbruik van mijn kind een gegeven is en niet voorkomen kan worden door de heren en dames professionals! Dus doen ze ook maar niets. Daar ben ik echt zó boos over. Ik moet er echt niet aan denken dat dit met Daan kan gebeuren.
Ik lees vervolgens een interview met een psycholoog die gespecialiseerd is in diagnostiek en behandeling na seksueel misbruik bij verstandelijk gehandicapten. Ze is verontwaardigd dat het probleem nooit goed is aangepakt. “Als instellingen er een protocol voor hebben vinden ze dat ze doen wat ze kunnen” zegt ze. Aha, dus als je een instructie maakt over wat te doen bij brand, dan gaat het vuur bij jou nooit branden. Zoiets?? Wat een onvoorstelbare naïviteit.
Daan verkeerde een tijd in de omgeving van iemand die ik voor geen centimeter vertrouwde. Deze persoon had een akelig vreemde manier van omgaan met kinderen en vertoonde regelmatig grensoverschrijdend gedrag. Mijn gevoel zei me dat het helemaal niet goed zat en mijn gevoel bedriegt mij nooit. Ik praatte erover met een vriendin. Zij bleek dezelfde zorgen te hebben over dezelfde persoon. Ik haalde Daan weg uit die omgeving en hoop tot op de dag van vandaag dat er niets is voorgevallen.
Daan was weg, maar andere kinderen niet. En ik had mijn vermoedens nog steeds. In het belang van andere kinderen heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen en mijn vermoedens gemeld. De actie van het management was verbluffend. Ze voerden een gesprek met de bewuste persoon. Ik kreeg te horen dat daar niets uitgekomen was. De persoon in kwestie had in het gesprek verklaard dat er niets aan de hand was….. Ja zeg!! Ik was verbijsterd. Wat dachten ze nou in dat management? Dat deze persoon in zo’n gesprekje even vrolijk zou vertellen wat er zoal gebeurt met de kinderen?? Maar het management vond dat er voldoende gedaan was. De zaak werd afgesloten.
De navelstreng tussen Daan en mij is nooit doorgeknipt. Zo voelt dat nou eenmaal. Ik zal hem beschermen zo lang als ik kan. En o ja persoon van hierboven. Ik ben je niet vergeten. Ik wacht op het moment dat anderen wakker worden en zien wat je aan het doen bent. Ik weet namelijk zeker dat zo’n moment er komt. Je kunt er op rekenen dat ik mijn bijdrage zal leveren. De furie in mij zal boven komen en daar kun je maar beter op voorbereid zijn!