Campagneleider

Jawel, het is zover! Voor wie het nog niet weet, op maandag 28 november 2016 zendt KRO-NCRV 2doc ‘Zorg om Daan’ uit. Gisteren was ik in Amsterdam bij regisseur Nan Rosens om mijn laatste blogteksten in te spreken. Samen met haar nam ik onze planning voor de PR door. Het persbericht van 2doc ging deze week de deur al uit, onder andere naar alle kranten. En verder naar relevante radio- en televisieprogramma’s die geïnteresseerd kunnen zijn in een interview. “Er komt straks veel op jullie af” hoor ik regelmatig van mensen die het kunnen weten. Ik heb geen idee. Zoveel publiciteit is best spannend, dat doe ik per slot van rekening ook niet dagelijks. Het past eerlijk gezegd ook niet bij mij om met mijn snuit vooraan te staan. Aan de andere kant kom ik nog eens ergens en dat vind ik na tien jaar achter de geraniums ontzettend leuk. Het is nooit mijn ultieme doel geweest om op televisie te komen. Ik schrijf gewoon blogs. Waarom zou ik dan meewerken aan een film die ons op onze kwetsbaarste en meest verdrietige momenten laat zien? Dat had ik niet hoeven doen. Wij hebben gelukkig een warm thuis voor Daan gevonden, andere ouders zijn verantwoordelijk voor hun eigen kind. In principe is dat zo, maar op die manier denk ik niet. Ik vond en vind het belangrijk genoeg om mee te werken aan deze film omdat ik een missie heb. Ik wil dat onze film meer wordt dan ‘gewoon’ een documentaire. Wij laten zien wat er in ons gezin speelt in het belang van álle gezinnen met een kind zoals Daan. Ik hoop dat de film bijdraagt aan meer inzicht en begrip voor gezinnen zoals wij. En ik wil dat de film de basis vormt voor verbetering van de kwaliteit van de zorg voor alle Daantjes in Nederland. ‘Zorg om Daan’ laat van heel dichtbij de enorme dilemma's zien van een gezin met een zorgintensief kind en de grote invloed van politieke besluitvorming daarop. Je ziet onze hobbelige en emotionele tocht, op een flinterdun laagje van onze laatste krachten. Waarmee worstelen wij nu wij onze kwetsbare ‘driejarige’ uit huis moeten plaatsen? Wat willen wij voor hem en kunnen wij dat ook vinden? De woonzorg van instellingen is opgedeeld in hokjes. Daar passen kinderen zoals Daan zelden in. Als zij al ergens terecht kunnen zijn de groepen binnen instellingen te groot. Dan raken ze overprikkeld en krijgen te weinig individuele aandacht. Het leven van een Daantje komt dan neer op de basale lichamelijke verzorging zonder oog voor zijn welzijn. Zijn geluk. Daarom is er in instellingen veel verborgen leed. Bovendien is er zo fors bezuinigd, dat ik niet alleen vraagtekens zet bij het welzijn, maar ook bij de veiligheid van de Daantjes die er wonen. Met name ’s nachts. De zoektocht naar een goede en veilige plek voor een Daantje is zoeken naar die bekende speld in de hooiberg. Ouders zoals wij zijn afhankelijk van tips of van het toeval. Het is noodzaak om de zorg voor onze Daantjes te veranderen. Die verandering gaat niet zozeer om meer geld, al is er veel teveel bezuinigd. Het gaat vooral om een totaal andere visie op de zorg voor deze kinderen. De Zorgboerderij waar Daan nu woont bewijst dat het anders kan. Dat goede zorg voor hem mogelijk is. Zijn welzijn staat altijd voorop. Daan is er gelukkig en dat betekent veel voor ons. Dat gun ik andere ouders ook. Helaas zijn bijzondere initiatieven zoals deze nog zeldzaam en onzichtbaar. Ook dat moet anders. Het is hoog tijd voor een doorbraak. Daar lever ik graag mijn bijdrage aan. Dus inderdaad, de komende weken sta ik wél met mijn snuit vooraan. Ga ik mijn uiterste best doen om alle publiciteit te krijgen die er te krijgen valt. Gewoon omdat het belangrijk genoeg is. En vergeet niet, ik heb de beste campagneleider die je kunt bedenken. Mijn eigen Daan met zijn mooie oprechte lach. Daar kan geen Mark Rutte tegenop!