Blogs met een hart

Het is juni 2012. Daan is tien, Gijs is drie. Sinds tien jaar beheerst de zorg voor Daan ons leven in al zijn facetten. Ontregelen extreme gebeurtenissen alles driedimensionaal. Tien jaar chronisch crisismanagement eist zijn tol. Emotioneel zit ik vast. Er is letterlijk geen ruimte voor mij, maar daar hebben mijn lichaam en geest geen boodschap aan. Ik ben ook maar een mens. Gevoelens van onmacht, verdriet, frustratie en boosheid strijden om de eerste plaats. Ik zit in een fuik waarin ik maar één richting op kan zwemmen; vóóruit. Dus ga ik door zonder mijn grenzen te respecteren. Is dat verstandig? Nee, maar ik heb geen keus. Een vreemde eenzaamheid maakt zich van mij meester. Uiterlijk oog ik rustig, van binnen is het chaos. Alsof mijn hoofd op het punt van ontploffen staat. Ik merk aan alles dat het hoog tijd is om stoom af te blazen. En dan…. schrijf ik in een paar uur tijd mijn eerste drie blogs. Tot over mijn oren in de emotie gooi ik eruit waar ik mee zit. En als het emotioneel heel dichtbij komt huil ik er ook nog bij. In mijn uppie achter de pc. Wat lucht dát op! Vanaf dat moment blog ik mij als een soort dagboek door ons vreemde leven heen. Het helpt. Een beetje. Wat op papier staat zit niet meer in mijn hoofd. Althans, niet zo allesoverheersend als voorheen.

De volgende stap
Ik zet de volgende stap en vraag iemand om een website voor mij te maken. De ‘geboorte’ van Vrolijk Zorgenkind is een feit. Ik zet mijn eerste blogs online. In het begin voor enkele tientallen lezers. Vooral familie en bekenden. Langzaam verandert er iets. Ontvang ik soms het begrip dat ik zo ontzettend heb gemist. Dat doet me goed. Daarna volgen emotionele reacties van andere ouders die zich herkennen in mijn verhalen. Die me vertellen dat het hen goed doet om te weten dat ze niet de enige zijn. En blij zijn dat iemand woorden geeft aan wat ze zelf zo moeilijk aan anderen kunnen uitleggen. Ze delen mijn blogs met hun omgeving. Op zoek naar hetzelfde begrip en dezelfde erkenning als ik. Het doet míj goed om te merken dat ik op deze manier iets voor anderen beteken. Wekelijks schrijf ik, met uitzondering van de schoolvakanties. Zo’n veertig blogs per jaar. Het aantal lezers groeit gestaag. Mijn blogs leiden tot interviews, tot gastcolleges, tot uitbreiding van mijn netwerk, ja zelfs tot de documentaire ‘Zorg om Daan’. Een emotionele investering met een effect waar ik trots op ben. Een film waarop ik tot op de dag van vandaag positieve reacties krijg. En waarmee we in verschillende opzichten een bijdrage leveren aan een positieve verandering binnen Zorgland. ‘Zorg om Daan’ is bijvoorbeeld verplichte kost binnen de opleiding van vele zorgprofessionals.

Januari 2018
Het is januari 2018. Ik ben zo’n tweehonderdtwintig blogs verder. Jacomien Schrijft nog steeds. Inmiddels grotendeels professioneel. Hoe anders ziet mijn leven er nu uit dan toen ik vijfeneenhalf jaar geleden begon! En ik heb iets gemerkt. Nu ik niet meer dagelijks tot over mijn oren in de zorg voor Daan zit, de zorg voor hem mijn leven niet meer beheerst. Nu ik los kan laten, wetend dat hij op een fantastische plek woont, gelukkig is, zich daar thuis voelt. Nu ik niet meer dagelijks de gekste dingen met Daan meemaak en de intensieve zorg voor hem niet meer ervaar…. Merk ik dat de emotie uit mijn blogs verdwijnt. Natuurlijk heb ik mijn emoties, ze zijn alleen anders. Minder vaak en veel minder heftig. Dat is voor mijn welzijn en gezondheid alleen maar heel goed. Maar met minder emotie verdwijnt het hart uit mijn blogs en dat voelt niet goed. Wat ik niet ervaar kan ik niet beschrijven. Daarom is het tijd voor verandering. Ook omdat ik geen ‘moeder van’ wil zijn die alleen nog kan putten uit haar herinneringen. Ook omdat ik niet vanaf de zijlijn wil schrijven.

Brug
Stop ik dan met bloggen? Zeker niet! Jacomien blijft schrijven, alleen niet meer elke week. Zodra emoties opkomen, er iets bijzonders voorvalt in ons leven, ik een onderwerp heb dat voor anderen van waarde kan zijn… ja dán schrijft Jacomien een blog. Daarnaast blijf ik mijn gastcolleges geven. Blijf ik samen met Jeugdarts Els Jonker presentaties geven om professionals bewust te maken van de impact van intensieve zorg op een gezin. En ouders bewust te maken van de impact van intensieve zorg op brussen. Ook zakelijk heb ik onderzocht hoe ik met mijn ervaring van meerwaarde kan zijn voor anderen. Daarom is Jacomien Schrijft gespecialiseerd in de Zorgsector. Want communiceren over zorg voor een kwetsbare naaste gaat altijd over emotie. Emoties die ik feilloos herken; angst, bezorgdheid en verdriet. Als je je daarvan bewust bent en daar rekening mee houdt maak je voor mantelzorgers het verschil. Daar ben ik van overtuigd. En zo sla ik in het belang van iedereen een brug tussen zorgprofessionals, instellingen en mantelzorgers.

Zodra het kan schrijf ik weer een blog. Mét een hart. Ik hoop van harte dat jullie blijven lezen!