Bijzonder weekend

Afgelopen weekend verscheen er geen blog van mij. Dat had een goede reden. Een hele fijne reden. Paul en ik hadden namelijk een bijzonder en uniek weekend. We waren met zijn tweeën een weekend weg naar dat mooie waddeneiland Schiermonnikoog. Zonder kinderen en zonder laptop of Ipad. Alleen de mobiele telefoon aan. Zoals altijd. Voor het geval dát. Zo'n bijzonder weekend is heel zeldzaam in ons rare leven.

Daan en Gijs bleven vorig weekend thuis in hun vertrouwde omgeving met twee vertrouwde dames oppas. Toch best spannend, twee nachtjes zonder papa en mama. Niet alleen voor Daan en Gijs, maar ook voor mij. Ik ben zo'n type dat pas met een gerust hart weg kan gaan als ik heel zeker weet dat alles thuis goed geregeld is. Dat doe ik mezelf aan en daar ga ik best ver in. Hoewel de oppas onze kinderen goed kent liet ik niets aan het toeval over. Eerst maakte ik een gebruiksaanwijzing van Gijs. Die paste ruim binnen een A4'tje. Eten, drinken, wc en de favoriete knuffels in bed. Toen was ik klaar. Gijs is een makkelijk kind en kan bovendien heel goed duidelijk maken hoe hij het graag wil hebben. Daar maakte ik me dus niet zo'n zorgen over.

Bij Daan voelt dat anders. Over Daan maak ik me eigenlijk altijd zorgen. Mijn kwetsbaarste en afhankelijke kind kan zelf niets vertellen. Dat betekent dat oppas tot in de details moet weten wat belangrijk is in de verzorging van Daan. En dat is nogal wat. Daarom stond boven aan mijn lijstje: Daans ordner bijwerken. In die ordner staat Daans gebruiksaanwijzing. Van medicijnen tot gedrag tot praktische tips voor douchen en naar bed brengen. Het is een hele dikke ordner. Ik maakte hem begin 2009 toen bleek dat ik in het ziekenhuis zou bevallen van Gijs. Ik moest, maar ik durfde toen eigenlijk niet thuis weg. Want stel dat alles bij de bevalling anders zou lopen dan gedacht? Stel dat Paul bij mij moest blijven in plaats van thuis bij Daan? Wie zou dan weten welke verzorging en medicijnen Daan nodig had? Van die gedachte sliep ik niet meer. Dus maakte ik voor mijn eigen geruststelling die map. Gelukkig hadden we de map toen niet nodig.

Het overdragen van de zorg voor Daan aan anderen is voor mij een hele stap, maar met die map is dat iets makkelijker geworden. Ik werkte Daans ordner bij en maakte het huis klaar om logees te ontvangen. Terwijl Paul en de kinderen op werk en school waren, deed ik boodschappen en rende het huis rond. Onrustig keek ik steeds op mijn lijstje of ik alles op tijd af zou krijgen. Paul niet, die bleef zoals altijd de rust zelve. Soms kan ik jaloers op zijn op die gave. Paul begreep niets van mijn onrust, maar kent mij langer dan vandaag. Daarom liet hij mij lekker rondrennen in de wetenschap dat dat het enige is dat helpt.

En toen was het eindelijk zover. Alles op mijn lijstje was afgestreept en we stapten vrijdagochtend in de auto. Het was heerlijk. Afgelopen weekend was voor ons meer dan een leuk uitstapje. Het was voor ons meer dan even uit de dagelijkse sleur. Het was voor ons een weekend waarin ons van minuut tot minuut gevulde leven in één keer terugviel naar een weekend dat volledig open lag. Een weekend van ongekende vrijheid waarin we niets planden. Een weekend waarin we tot het laatste moment konden bedenken wat we wilden doen. Een weekend waarin ik eindelijk eens een boek uitgelezen heb. We stapten uit ons overvolle leven om eens diep te kunnen ademhalen. Dat is gelukt. We liepen uren langs het strand, fietsten, dronken uitgebreid koffie en gingen uit eten.

Toch was de overgang van een overvol leven naar een weekend zonder verplichtingen voor mij op zijn zachtst gezegd even wennen. Ik miste 's ochtends Gijs met "mama ik ben klaar met slapen!". Ik miste 's ochtends Daan met zijn "Hallooo mag radio twee aan?" Ik miste alle vertrouwde rituelen die verbonden zijn met mijn kinderen. De vrijheid voelde fijn, maar het voelde ook een beetje leeg. Pas na een volle dag voelde ik iets van rust en ontspanning. Eigenlijk was een weekend voor ons te kort om echt uit te rusten. Op zondagmiddag kwamen we alweer thuis. Daan en Gijs hadden ons amper gemist. Ze waren blij ons te zien, maar na een knuffel en een kus gingen ze snel weer verder waar ze mee bezig waren. Een goed teken.

En wij? Ach, Paul en ik schoven zonder enige moeite weer in ons vaste ritme van eten, medicijnen, kinderen douchen, naar bed brengen en de volgende ochtend weer om half zes op. Eerlijk is eerlijk, ons relaxte gevoel van het weekend smolt als sneeuw voor de zon.
Gelukkig kunnen mooie herinneringen niet smelten.