Alternatief

Ik herinner me de aanleiding nog goed. Daan was anderhalf jaar en kreeg van de neuroloog een nieuw epilepsiemedicijn voorgeschreven omdat dit met minder ernstige bijwerkingen had dan het medicijn dat hij gebruikte. Wij begonnen met het langzaam opbouwen van het nieuwe middel en het afbouwen van het oude. Zo gaat dat namelijk bij epilepsie. Enkele dagen later schrok ik hevig toen ik Daan in bad deed. Over zijn hele babylijfje had hij vuurrode vlekken en hij huilde erger en anders dan “normaal”. We dachten aan een allergische reactie op het nieuwe medicijn, maar volgens de neuroloog kon dat niet.  Maar de huiduitslag bleef. Daan huilde en huilde en de korte momenten dat hij nog sliep verdwenen helemaal. Onrustig draaide hij in zijn bedje, kon niet tot rust komen. Ik ging snel naar de huisarts, maar werd het bos in gestuurd. Ze zei “het komt door iets dat hij eet, je moet zelf uitzoeken waar hij op reageert.” Toen pikte ik dat nog, nu zou die huisarts een zware dobber aan me hebben…. Met mijn doffe moede hoofd ging ik weer naar huis met een huilende Daan. Ik voelde me zwaar in de steek gelaten.   Ik wist het echt niet meer. Hoe moest ik er achter komen waar Daan allergisch voor was? Ik had geen idee. Na weer een doorwaakte nacht vroeg een collega aan Paul hoe het met Daan ging. Paul vertelde over de huiduitslag en ze zei onmiddellijk “oh dan moet je naar een homeopaat, ik weet een hele goede.” Ze gaf Paul de naam en het telefoonnummer en Paul belde mij direct. Hoopvol belde ik een minuut later die homeopaat. Zij luisterde naar mij en zei “ik hoor het al, dit heeft spoed. Kom vanmiddag maar. Ik druk jullie er wel tussen in het spreekuur.” Ik moest bijna huilen. Eindelijk iemand die me serieus nam! Paul nam vrij, samen gingen we erheen. De homeopaat was oudere vrouw met spierwit haar en een vriendelijk gerimpeld gezicht. Ik moest gaan zitten met Daan op schoot. Ik vroeg Paul om Daan even op mijn schoot te tillen en zakte in de stoel. De homeopaat voelde met de vingers van haar ene hand aan Daans pols terwijl ze met haar andere hand buisjes vastpakte met allerlei stofjes erin. Na enkele minuten zei ze: “ik weet het al. Hij heeft een overgevoeligheid voor serotonine. Zijn nieuwe medicijn heeft de bijwerking dat het de serotonine spiegel in zijn bloed verhoogt. Alles wat in zijn voeding zit komt daar nog bij en daar is hij overgevoelig voor. Daardoor krijgt hij uitslag en ondraaglijke jeuk. Ik geef hem een dieet.” We kregen een lijstje van vijf voedingsmiddelen die Daan absoluut niet mocht eten zo lang hij dit medicijn gebruikte. Ik weet ze nog; fruit, chocola, walnoten, varkensvlees en champignons. Daarna keek ze mij onderzoekend aan. “Waarom tilde jij Daan daarnet niet?” Een beetje overvallen zei ik “eh omdat ik zo’n pijn in mijn rug heb.” Ze pakte nu mijn pols en zei even later “da’s geen wonder, je hebt nog maar twee wervels recht staan. Ik geef je het adres van een osteopaat, die kan daar wat mee.” Dat hadden de fysiotherapeut, de manueel therapeut en de Cesartherapeut waar ik al ruim een jaar zonder resultaat kwam nog nooit tegen mij gezegd! Een beetje verdwaasd gingen we naar huis met haar adviezen. Thuisgekomen zetten we Daan direct op dieet en kreeg ik er een nieuwe taak bij: etiketten lezen bij het boodschappen doen. Binnen twee dagen was Daans huiduitslag weg en hadden wij een ander kind. Hij sliep weer af en toe en zijn huilen werd minder. Ik vertelde de huisarts hierover, maar ze reageerde afwerend. Zelf ging ik naar de osteopaat. Langzaam verbeterden mijn rugklachten. Ik vertelde dat niet meer aan de huisarts, maar ging gewoon mijn eigen weg. Er ging een nieuwe wereld voor ons open. Een wereld waarin gekeken wordt naar de oorzaak van een probleem. Waarin men niet doet aan symptoombestrijding. Na de homeopaat en de osteopaat volgde ook de cranio sacraal therapeut. Het klinkt als een succes story. Wanhopige mensen die vastlopen in het reguliere circuit worden geholpen door mensen uit het alternatieve circuit. En daar schuilt een risico in. Want als je maar wanhopig genoeg bent klamp je je overal aan vast. Dan kom je misschien uiteindelijk bij een vage therapeut terecht die graag gebruik (lees: misbruik) maakt van de wanhoop van een moeder. De wanhoop van ouders. Daar zit zonder meer een risico in. Er zit helaas veel kaf onder het koren. Wij hebben het geluk gehad dat we altijd betrouwbaar advies kregen over goede alternatief therapeuten. Want die zijn er absoluut! Zij hebben nooit DE oplossing geleverd. Die was er ook niet. Maar ze hebben wel Daans leed verzacht. En het onze. En dat heeft veel betekend. Daan ging bijvoorbeeld beter drinken, werd wat rustiger en minder angstig. Daardoor sliep hij ook weer wat beter. In die zin ging hij vooruit. Dat lijken misschien kleine dingen, voor ons was het een wereld van verschil. Ik krijg weleens cynische reacties als ik over onze ervaringen vertel. Reguliere geneeskunde is immers gebaseerd op “wetenschappelijk aangetoond” en alternatieve geneeswijzen zijn dat niet. Ach, ik reageer daar niet meer op. Wetenschap is goed, maar niet heilig. Na dertien jaar Daan heb ik ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde dan wij mensen wetenschappelijk kunnen aantonen…