Moe

"Hoe is het nu met jullie" vroegen mensen mij de afgelopen twee weken. Het enige antwoord dat ik daar op kan geven is "we zijn moe, heel erg moe". Het is onze lichamelijke reactie op alles wat er deze zomer is gebeurd. Het voelt zowel voor Paul als voor mij alsof alle emoties die we de afgelopen twaalf jaar doorstaan hebben met Daan nu ineens naar boven komen. Ons besluit geeft ons aan de ene kant een raar soort gevoel van opluchting dat er licht is aan het einde van de tunnel. We kijken uit naar dat moment dat er meer lucht, rust en aandacht komt. Aandacht voor Gijs in de eerste plaats, maar ook voor onszelf. Voor Paul, voor mij en voor onze relatie. We weten nog niet wanneer het einde van de tunnel precies komt, maar dát het er komt is nu even genoeg. Aan de andere kant ben ik erg verdrietig dat ik mijn kind moet afstaan. Natuurlijk niet letterlijk, maar zo voelt het voor mij wel. Daan hoort bij mij, hij hoort bij ons. Wij zijn als gezin onlosmakelijk met elkaar verbonden. Toch woont hij straks ergens anders en dan krijg ik alle dagelijkse dingen niet meer mee. Dan komt hij bij ons logeren in plaats van wonen. Aan dat idee moet ik erg wennen. Emoties of niet, ondertussen gaat ons leven gewoon door. De jongens gaan naar school, Paul naar zijn werk, de zorg voor Daan drukt onveranderd op onze schouders en ik heb mijn handen vol aan alles wat er rondom Daan te regelen valt. Toch is er iets veranderd. Er komt ineens een heel traject bij. Bovenop het overvolle leven dat we al hadden komt alles wat er geregeld en bedacht moet worden rondom ons besluit dat Daan niet meer thuis kan wonen. Ik ben geen watje en sinds twaalf jaar echt wel wat gewend maar wat er na ons besluit op ons afkomt is gigantisch. In deze woelige tijden ben ik vooral erg moe. Het razende tempo dat ik er normaal op na houd is veranderd in tempo slak. Zo raar, er is nog meer te doen maar ik doe minder. Ik zou graag anders willen, maar het lukt me gewoon even niet. Dat heb ik maar geaccepteerd en ik heb ook besloten om eens erg lief voor mezelf te zijn. Elke dag streep ik met een arceerstift twee dingen aan op mijn "to do lijst" die absoluut die dag geregeld moeten worden. Ik leg een eerste oriënterend bezoek af aan een mogelijke woonplek, ik praat met een arts verstandelijk gehandicapten, schrijf ons in op een wachtlijst, bel me suf en verstuur mailtjes. Véél mailtjes. Per dag doe ik alleen wat echt moet. Alles wat ik daarnaast nog meer doe is meegenomen. Mijn ijzeren zelfdiscipline werkt nu omgekeerd. Het laat mij niet meer in een straf tempo doorgaan maar zet juist de rem erop. Ik doe wat nodig is en pauzeer tussendoor met koffie en praat met vriendinnen. Thuis of aan de telefoon. Het brengt mijn emoties wat tot rust en lucht op. Nu ik zo moe ben heb ik ook ineens een voorliefde gekregen voor oppervlakkige "feel good" programma's waarbij ik niet hoef na te denken. Verder blokkeer ik alle nare en verdrietige berichten uit het nieuws zoveel mogelijk. Het past er gewoon even niet bij in mijn hoofd. Op mijn eigen manier hobbel ik zo goed mogelijk door in ons vreemde leven waarin we een nieuwe weg zijn ingegaan. Paul werkt en komt verder tot weinig. Ook hij heeft het emotioneel zwaar. Maar behalve Paul en ik is er nog iemand moe in dit huis en dat is Daan. Wij kunnen hem nog niets vertellen omdat zijn tijdsbesef niet verder gaat dan een dag. Ondanks dat voelt hij van alles aan, is hij vaak onrustig en ligt regelmatig een paar uur wakker 's avonds. Maar ook zijn pubertijd die meer en meer aan de oppervlakte komt heeft grote invloed. Daan wordt lui en niet zo'n beetje ook. "Ik heb weekend?" zegt hij elke dag hoopvol tegen mij. "Nee Daan, je moet vandaag gewoon naar school" antwoord ik dan. "Ik word moe van school" zucht Daan dan. Wij moeten er vaak om lachen. Het is inmiddels zijn standaard antwoord op alles wat er door de dag heen gebeurt: "ik word moe van taxi, ik word moe van eten, ik word moe van bed" en zelfs "ik word moe van slapen." Daan worstelt zich door de week heen en als het dan eindelijk weekend is rijdt hij het liefste een beetje rond in de tuin en doet..... niks. Precies zoals een beetje puber behoort te doen: je vooral niet te druk maken want dat kun je echt veel beter aan andere mensen overlaten. Gisteravond vroeg Daan na het eten "gaat papa naar bed brengen?" "Nee" zei ik, "vandaag gaat mama jou naar bed brengen". En ja hoor daar kwam 'ie "ik word moe van mama". Paul schoot in de lach "jaaaa je kunt een probleem hebben" grijnsde hij naar mij. "Pas op, je speelt met je leven" mompelde ik waarna Paul nog veel harder moest lachen. "Geef niks hoor Daan" zei ik, "mama is ook erg moe". "Echt niet!" Protesteerde Daan. "Mama kan niet moe zijn!" Wijs geworden ging ik er maar niet tegenin. Ik verzamelde al mijn moed en energie voor de laatste fase van onze avondspits. Die avond viel ik tegen acht uur half in slaap voor een oppervlakkig "feel good" programma.