Levensgeluk

Het is nogal een contrast. In Nederland slikken meer dan één komma vijftienmiljoen mensen antidepressiva (bron: www.bnr.nl) en dat aantal blijft stijgen. Maar op sociale media regent het geluksmomenten. Althans, dat lijkt zo want de meeste mensen delen geen ongelukkige momenten op sociale media. Die zijn er natuurlijk wel, alleen zie je die meestal niet. Als je die schone schijn altijd ophoudt laat je mensen in de waan dat jij het perfecte leven leidt. En daar worden anderen dan weer ongelukkig van. Dat las ik vorige week in een interview met een psycholoog. Hij vertelde over de keerzijde van sociale media zoals Facebook en legde uit waarom mensen daar ongelukkig van worden. Maar ook waarom een heleboel andere mensen daar geen last van hebben.

Donkere wolk
“Het geluk van een ander kan je soms overvallen” zei hij. Dat begreep ik wel een beetje. Officieel heb ik nooit de sticker depressief of burn-out gehad, maar toen Daan ongeveer drie jaar was ben ik een periode heel erg verdrietig geweest. Dat was ook niet zo gek omdat ik heel veel slecht nieuws te verwerken kreeg, compleet geleefd werd door zorg, amper sliep en nooit aan mezelf toekwam. Het was precies in die tijd dat ik ontslag nam omdat ik geen andere mogelijkheid zag om het leven dat wij leidden vol te houden. Er hing een donkere wolk boven mij en die wolk is echt wel een poosje blijven hangen.

‘Dit is wat het is’
Gelukkig had ik geen antidepressiva nodig. Ik redde het met erkenning, steun en begrip. Die kreeg ik vooral van Paul. Manisch positief als altijd sleepte hij me dwars door die periode heen. Daarna volgde mijn besef: ‘dit is wat het is en ik moet ermee dealen. Dat is de enige manier.’ Ik stapte uit mijn slachtofferrol en leerde langzamerhand ons leven met Daan te leven binnen al zijn beperkingen en grenzen. Omdat het gewoon de beste optie was om samen verder te gaan. Paul en ik probeerden het voor elkaar zo leuk mogelijk te maken. Ook als alles tegenzat.

Geen toverformule
Ik krijg nog regelmatig de vraag “hoe hebben jullie dat jarenlang volgehouden?” Daar heb ik geen goed antwoord op. Wij hadden en hebben geen toverformule. Wel een heleboel liefde voor elkaar. En we zijn altijd zijn blijven kijken naar wat we wél hadden. Daarmee maakten we er iets van en dat vroeg om creatieve oplossingen. Samen uit eten zat er niet in, dus gingen wij ‘uit eten’ in ons eigen huis. Voor de vorm een Cup a Soupje tijdens Daans warme maaltijd (want papa en mama moesten ook eten, anders klopte er iets niet). Als Daan eindelijk in bed lag maakten wij een uitgebreide kaasfondue voor ons. Samen rustig eten was in die tijd al heel wat. Niet gefrustreerd raken als we tig keer gestoord werden door Daan, maar er blij mee zijn als dat niet zo was. Is dat makkelijk? Nee, dat vraagt veel. Maar het kán wel! Het is een keuze. Misschien heet dat levenskunst, ik weet het niet.

Niet perfect
Denk nou niet dat wij perfect zijn want, eerlijk is eerlijk, binnen de knellende banden van dat bestaan stak het best weleens als ik de ene na de andere foto van leuke uitjes of vakanties langs zag komen op Facebook. Toen ik geen enkele vrijheid had om ‘gewoon’ (en let op, dat is dus NIET gewoon) even de deur uit te gaan, ‘gewoon’ even uit eten te gaan, ‘gewoon’ even een paar daagjes weg te gaan.... Ja, toen vond ik die foto’s best weleens confronterend. Dat geluksstrooien van een ander kon ook mij soms zó overvallen. Waarna ik mij meteen realiseerde hoe zinloos dat was. Want je schiet niets op met de gedachte ‘waarom zij wel en ik niet?’ Zelfmedelijden is hartstikke destructief. Het lost helemaal niks op. Je wordt er ook nog eens een zeer onaangenaam mens van en dan gaan mensen je mijden. Dus weigerde ik die slachtofferrol. Probeerde ik vooral te denken aan wat mijn leven mooi en waardevol maakte.

Oog voor de mooie momenten
Ik ga het niet bagatelliseren, ons leven met Daan was en is best ingewikkeld. Het is een feit dat wij onze beste, meest fitte jaren besteed hebben aan de zorg voor onze Daan. En ja dat heeft diepe sporen nagelaten, ook bij Gijs. Met die gevolgen worden wij nu nog dagelijks geconfronteerd. Maar ongelukkig zijn we niet. Nooit geweest ook. Wij hebben geen toverformule, maar we hebben ervoor gekozen om er iets van te maken. Om oog te blijven houden voor de mooie momenten. Want naast ons verdriet valt er ook heus nog wat te lachen. Dat is denk ik de basis waarop wij het hebben gered. Die basis, onze basis, is onverwoestbaar. Alleen dáár word ik al gelukkig van.