Eigenlijk zou ik het niet moeten doen maar ik werd deze week weer eens woedend uit onmacht. Aanleiding was een klein berichtje op Facebook. Eigenlijk ging mijn woede maar over één woord. Dat ene woord waarvan mij de nekharen overeind gingen staan. Dit stond er: “..... omdat zij te horen heeft gekregen dat zij niet meer rendabel is voor de instelling waar zij logeert ben ik op zoek naar een fijne logeerplek voor X.” RENDABEL???? Hallo zeg, wat is dit? Hoe diep ben je gezonken als zorginstelling als je dat zegt over een gehandicapte jongedame die van jou afhankelijk is? Peilloos diep. Totaal respectloos vind ik het. Dat een zorginstelling financieel moet overleven snap ik heel goed, maar dit gaat een grens over. Rendabel... dat zeg je toch niet als het over mensen gaat. Uit het berichtje blijkt dat de betrokken jongedame een beetje vergelijkbaar is met Daan. Ze is meervoudig gehandicapt en heeft onder andere epilepsie. Ik vraag me af wat hier gebeurd kan zijn. Het zou kunnen dat deze zorginstelling bijvoorbeeld vindt dat mensen met epilepsie teveel zorg en toezicht vragen. En dus teveel geld kosten. In hun woorden ‘niet rendabel’ zijn. Misschien had het meisje eerst geen epilepsie maar heeft ze het alsnog gekregen. Dat kan. Misschien hebben ze daarom bedacht om deze cliënt er dus maar uit te knikkeren. Met mooie woorden natuurlijk zoals “u past niet meer in ons zorgprofiel” of zoiets. Mooie woorden voor een keiharde boodschap. Mensen zomaar over de schutting gooien, dat kun je gewoon echt niet maken. Ik snap ook werkelijk niet dat je op die manier kan en wil werken als je een beetje gevoel voor de zorg hebt. Zo mag het niet gaan. Een zorginstelling moet zich afvragen of ze de zorg kunnen leveren die iemand nodig heeft. En als dat niet zo is kunnen ze twee dingen doen. Eén, ze wijzigen hun zorgaanbod zodat ze wel kunnen voldoen aan de zorgvraag of twee, ze weigeren iemand op een nette manier en nemen hun verantwoordelijkheid. En dat laatste betekent dus niet iemand het bos insturen met een “wij willen je niet, succes verder”. Nee, dat betekent samen op zoek gaan naar een plek die de benodigde zorg wél kan leveren. Meer opties zijn er wat mij betreft niet in een beschaafd land. Laatst las ik een nieuwsbericht op de website van Omroep Gelderland. Dat bericht ging over extreme winsten bij kleine zorginstellingen in Gelderland. Onderzoekers hadden de bestuurders van die zorginstellingen gevraagd hoe dat toch mogelijk was. Ik ben geen econoom, maar ik kan wel logisch nadenken. Ik las de meest onwaarschijnlijke verklaringen. Als het niet zo triest was had ik er hard om kunnen lachen. Uit het nieuwsbericht bleek dat aandeelhouders belastinggeld ontvangen dat voor zorg bedoeld is. En dat vinden ze nog heel normaal ook. In theorie kan het helemaal niet, zoveel verdienen aan de zorg. Laat ik voor de duidelijkheid de boel opengooien, ons halve leven ligt tenslotte toch al op straat. Niet schrikken, het Persoonsgebonden Budget (PGB) van Daan bedraagt op jaarbasis € 67.752,87. Ja je leest het goed, zevenenzestigduizend zevenhonderdtweeënvijftig euro en zevenentachtig cent. En inderdaad, dat is veel geld. Daar teken ik bij aan dat Daan een zogenaamde ‘hoge indicatie’ heeft. Dat betekent dat objectief vastgesteld is dat hij intensief toezicht, zorg en begeleiding nodig heeft, kortom gewoon veel zorg vraagt. Voor mij geen nieuws natuurlijk. Oké het is veel geld, maar realiseer je dat Daan vierentwintig uur per dag bewaakt, begeleid en verzorgd moet worden. Dat bedrag wordt dus besteed aan 7 dagen x 24 uur x 52 weken = 8736 uur zorg per jaar. Omgerekend per uur kom ik dan op € 7,76 per uur bruto. Nog geen acht euro. Voordat iedereen over mij heen valt, ik besef heel goed dat deze berekening niet helemaal zuiver is, bijvoorbeeld omdat een begeleider voor meer kinderen tegelijk zorgt. Maar als het om zorgbudgetten gaat geeft het in ieder geval een indruk waar we over praten. Iedereen begrijpt dat je hier niet rijk van kunt worden. Toch zijn er bedrijven die dat wel lukt, bedrijven die extreme winsten maken. Dat kan volgens mij alleen als je het geld dat voor zorg bedoeld is niet uitgeeft aan zorg. En dat betekent in de praktijk gewoon dat je jouw cliënt niet de zorg geeft die hij nodig heeft. Je zou denken dat onze staatssecretaris daarvan schrikt. Nou..... nee. “Ik heb er geen problemen mee dat kleine zorgbedrijven hoge winsten maken. Als ze zich maar aan de wet houden.” Natuurlijk moet een zorgbedrijf kostendekkend zijn, maar winst maken... nee dat zou niet moeten kunnen. Dus weg met de spreadsheet fundamentalisten. Want zorg gaat over mensen, niet over cijfers.