Vandaag begin ik mijn blog met een oersaaie tekst. Sorry maar dat moet. Als je verder leest begrijp je waarom. Daar gaat ‘ie:
”Integriteit kan het vertrouwen in de overheid maken of breken. Het is dus belangrijk dat ambtenaren, bestuurders en volksvertegenwoordigers integer zijn. Er zijn regels en gedragscodes ontwikkeld om die integriteit zoveel mogelijk te borgen. Maar minstens zo belangrijk is dat integriteit een soort grondhouding moet zijn, een mentaliteit. Een ambtenaar, bestuurder of volksvertegenwoordiger zweert met het afleggen van de eed of gelofte dat hij zich gedraagt zoals een goed ambtenaar betaamt, zorgvuldig, onkreukbaar en betrouwbaar is en niets zal doen dat het aanzien van het ambt schaadt.” (*)
Deze tekst heb ik gekopieerd van de officiële website van de Overheid. Het vormt de basis van de ongelofelijke nachtmerrie van een paar zorgouders, ik noem ze even Tom en Anne. Soms gebeurt het. Dan hoor ik verhalen uit Zorgland die zó hard bij mij binnenkomen dat ik er wel over móet schrijven. Voor alle duidelijkheid, ik heb niet alleen het verhaal van deze mensen dus geen “gekleurde” informatie. Ik heb van Tom en Anne namelijk alle onderliggende documenten mogen inzien. Mijn verbijstering daarover is de aanleiding voor dit blog. Lees en huiver. Even voorstellen, Tom en Anne. Leuke, gezellige, goede, lieve en zorgzame ouders met.... een heel zwaar leven. Ze hebben drie kinderen, een zoon van vijftien, een dochter van twaalf en een zoontje van vijf jaar. Als gevolg van heel veel pech en nalatig medisch handelen zijn al hun kinderen gehandicapt. De oudste is autistisch, heeft gedragsproblemen maar is ook heel intelligent. Dankzij de goede zorg en begeleiding van zijn ouders kan hij naar het VWO. Hun dochter is al sinds haar geboorte heel ziek en gaat steeds verder achteruit. Ze is meervoudig gehandicapt en zal niet oud worden, al kan geen arts zeggen hoe lang ze nog leeft. Zij ligt in bed en functioneert verstandelijk op een leeftijd van een jaar of drie. Ze heeft epilepsie en is afhankelijk van zuurstof en sondevoeding. Toen Tom en Anne na jaren van zorg een nieuwe zwangerschap aandurfden ging het opnieuw mis. Hun jongste zoon heeft een aangeboren darmafwijking waardoor hij sondevoeding en medische zorg nodig heeft. De situatie van Tom en Anne is extreem zwaar. Ik heb er veel bewondering voor hoe zij zich ondanks alle zorgen staande houden en hele gezellige mensen met humor zijn. Door de zorg voor hun kinderen kunnen zij geen eigen leven hebben. Wat een kracht... Alsof ze nog niet genoeg op hun bordje hebben begon zes jaar geleden een nieuwe nachtmerrie. Aanleiding was hun aanvraag bij de gemeente voor een verbouwing. De zorg voor hun dochter werd zo zwaar dat ze een slaapkamer en badkamer beneden nodig had. Heel kort samengevat liepen Tom en Anne volledig vast. Blijkbaar wilde de WMO ambtenaar van de gemeente zonder reden koste wat kost voorkomen dat er een vergoeding voor verbouwing werd toegekend. Hij zette zelfs de onafhankelijke bouwadviseur onder druk om zijn rapportage aan te passen ten nadele van het gezin. Bovendien bazuinde hij ten onrechte rond “dat deze familie op kosten van de gemeente een luxe verbouwing wilde realiseren.” Tom en Anne legden zich daar niet bij neer. Wat volgde was een juridische lijdensweg die vijf jaar duurde en die ik vol ongeloof heb aangehoord. Hoewel de rechter hen in het gelijk stelde bleef de ambtenaar alles blokkeren. Uiteindelijk was er geen keus. Uitgeput besloten ze hun spaargeld (bedoeld voor de studie van hun oudste zoon) in de noodzakelijke verbouwing te steken en moesten ze een lening afsluiten. Dat deed pijn. Toch moest het ergste nog komen. Aanleiding was hun aanvraag om herindicatie voor hun oudste zoon. Hij kreeg van de gemeente een Persoonsgebonden Budget (PGB) voor zijn intensieve begeleiding thuis. Er volgde een Keukentafelgesprek. Weliswaar met een andere ambtenaar, maar wel uit hetzelfde WMO clubje. De juridische strijd rondom de verbouwingsaanvraag lijkt Tom en Anne onterecht de sticker “onbetrouwbaar” te hebben bezorgd. De nieuwe ambtenaar was bevooroordeeld. Tom en Anne gaven volledige openheid. Ze gaven de man het Zorgplan voor hun zoon waarin precies stond waarom hij extra zorg nodig heeft en hoe zij die geven. Daarnaast gaven zij inzage in medische informatie: de rapportage van de behandelend psychiater. De ambtenaar eiste na het gesprek dat hij deze medische rapportage mocht meenemen. Iets wat hij helemaal niet mag. Dat weigerden Tom en Anne dus om de privacy van hun zoon te beschermen. Daarmee stonden zij volledig in hun recht, maar de ambtenaar gaf niet toe. Hield vast aan zijn eis. Opnieuw dreigde een eindeloze strijd en dat was teveel gevraagd. De stress rondom de verbouwingsaanvraag had een flinke tol geëist, dat konden ze niet nog een keer aan. Dus trokken ze uit zelfbescherming de aanvraag om PGB voor hun zoon in. En toen nam hun situatie een onvoorstelbare wending. De bewuste ambtenaar deed een melding van kindermishandeling en verwaarlozing . Reden: “Tom en Anne onthielden hun oudste zoon zorg omdat ze hun aanvraag om PGB hadden ingetrokken. Bovendien waren er vraagtekens of zij de zorg voor hun kinderen wel aan konden vanwege intrekking van hun aanvraag om woningaanpassing (!) Daardoor konden zij hun zwaar gehandicapte dochter niet de zorg bieden die zij nodig heeft.” Hoe onterecht en ongelofelijk de melding van deze ambtenaar ook was, kennelijk reikte zijn lange, machtige en onzichtbare arm ver. De huisarts en specialist van Tom en Anne hoorden het verhaal en zij zochten direct contact met de betreffende ambtenaar om aan te geven hóe bizar zijn handelswijze was en hoe zeer zij daar NIET achter stonden. Desondanks zette hij door en werd door niemand tegengehouden. “Hij was tenslotte ooit gezinsvoogd geweest en kende het klappen van de zweep.” Alsof dat niet erg genoeg was ging zijn melding niet naar Veilig Thuis, maar rechtstreeks naar de Raad voor de Kinderbescherming (RvK), bevoegd tot uithuisplaatsing en het toekennen van een voogd. De RvK stelde vrijwel direct vast dat er niets aan de hand was in dit gezin. De melding was gebaseerd op aantoonbare onwaarheden. De Rvk wees de gemeente terecht en gaf hen opdracht met Tom en Anne in gesprek te gaan. Mochten er daarna concrete zorgen zijn, dan kon de gemeente dat melden bij Veilig Thuis. De gemeente ging echter nooit in gesprek met Tom en Anne. Zij deden echter wél een melding bij Veilig Thuis! Die vervolgens een onderzoek startte naar dit gezin.... Daarmee werd Tom en Anne opnieuw groot onrecht aangedaan. Hun wereld stortte in. De onzekerheid over het lot van hun kinderen, hun gezin. Ze gingen eraan kapot. Ze durfden nergens meer op te vertrouwen. Waren elke grip op hun leven kwijt. Iedereen geloofde hen, behalve de gemeente die een ongekende macht leek te hebben waar niemand grip op had. Wanhoop, frustratie, verdriet, onzekerheid en angst omdat er misschien een uithuisplaatsing dreigde. Dat zou hun uiterst kwetsbare dochter grote schade zou toebrengen, mogelijk zou het zelfs haar dood betekenen. En waarom?? Er was geen enkele aanleiding! Vol ongeloof over de melding en het onderzoek naar dit gezin nemen alle behandelend artsen meerdere keren contact op met zowel de RvK als de gemeente als Veilig Thuis om aan te geven hoe onterecht de melding is. Dat er niets ís. Dat Tom en Anne juist uitermate goed en zorgvuldig voor hun kinderen zorgen. Duidelijker kan het niet. Hoe kan het dan, HOE KAN HET dat Veilig Thuis het onderzoek gewoon voortzette? Hoe kan het dat op 12 oktober jl. een brief in de bus viel dat de melding was gedaan en er nu, vier maanden later, nog geen eindgesprek met Tom en Anne is geweest? Er kwam helemaal niets uit het onderzoek van Veilig Thuis. Natuurlijk niet!! Er is immers niets aan de hand. “Integriteit moet een soort grondhouding zijn, een mentaliteit.” Dat is de bedoeling van de overheid. Met complete lak aan integriteit en ambtseed zijn beide gemeenteambtenaren ver buiten hun boekje gegaan. Stelden zij hun ego boven alles. Dat heet ambtsmisbruik en dat is strafbaar. Tom en Anne zouden daarvan aangifte kunnen doen, maar dat vraagt tijd en energie. Die hebben zij niet. Het trieste is dat deze nachtmerrie natuurlijk diepe sporen heeft achtergelaten bij dit gezin. Ik vind dat zij recht hebben op eerherstel want de overheid heeft hen in alle opzichten in de steek gelaten. Daarom geef ik hier, op deze openbare plek, een duidelijke krachtige verklaring af om hen mentaal te steunen. Alles wat ik gehoord en gelezen heb toont aan dat Tom en Anne fantastische ouders zijn. Punt. De taak die op hun schouders rust is enorm en niet te onderschatten. Ik maak met groot respect een diepe, hele diepe buiging voor hen. Amen!
*Bron: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/kwaliteit-en-integriteit-overheidsinstanties/inhoud/integriteit-overheid