Oeps. Een brief van het CAK (= Centraal Administratie Kantoor). Ik heb hem nog niet eens opengemaakt en reageer al allergisch. Dat heeft alles te maken met mijn ervaringen met het CAK. Voor de mensen buiten Zorgland, het CAK is een enorm log orgaan in Den Haag dat wettelijke taken uitvoert voor het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Het kenmerk van logge bureaucratische organisaties als het CAK is over het algemeen dat ze lange lijnen hebben. Veel afdelingen, veel medewerkers, vooral veel managers en strakke regels die strak gevolgd moeten worden. Ongeacht de situatie van de klant. Mijn ervaring is dat hun klantgerichtheid daardoor nou niet bepaald hun sterkste punt is en dan zeg ik het heel netjes. Ik bewaar uitsluitend slechte herinneringen aan het CAK. Toen Daan bijna twee jaar was kregen wij halsoverkop thuiszorg toegekend. Dit gebeurde op initiatief van een mevrouw van MEE die voor iets heel anders bij ons thuis kwam maar zich wild schrok toen ze zag hoe Paul en ik eraan toe waren. We liepen na ruim anderhalf jaar vierentwintig uur zorgen en amper slapen compleet op ons tandvlees. Ons huishouden stond net als wij op het randje van de afgrond. Met moeite kregen we nog eten op tafel. Onze was werd alleen nog schoon en droog. Vouwen en strijken lukte niet meer en schoonmaken al helemaal niet. Diny en Linda van de thuiszorg werden onze reddende engelen. Diny poetste een ochtend in de week ons huis en Linda ving Daan (nadat hij maanden moest wennen) twee middagen op zodat wij even konden ademhalen. Voor die thuiszorg moesten we een eigen bijdrage betalen. Dat wist ik, maar ik was te moe om na te denken wie dat zou regelen en wanneer dat zou zijn. Dat was ook niet mijn verantwoordelijkheid. Ik hoorde er niets over en had zoveel aan mijn hoofd dat ik er niet meer aan dacht. Na ruim twee jaar las ik toevallig in een folder dat het CAK binnen drie jaar die eigen bijdrage bij ons moest innen. Dat deden ze ook: precies één week (!!) voor die drie jaar om waren kregen Paul en ik een rekening van meer dan vijfendertighonderd euro…. en binnen een maand betalen graag. Ik schrok me wezenloos. Door alle kosten rondom Daan hadden we dat geld niet eens op onze spaarrekening staan en het geld dát we hadden was bestemd voor zaken als een kapotte wasmachine. De rekening van het CAK was niet gespecificeerd dus ik had geen idee op hoeveel uren het bedrag gebaseerd was. Uitdaging één. Hoe kwam ik bij het CAK aan een juiste specificatie? Nou niet dus. Het bleek een rampzalige onderneming. Diny en Linda hielden gelukkig keurig hun uren bij in hun eigen agenda. Toen ik na veel gedoe een specificatie kreeg van het CAK bleken er heel veel thuiszorguren aan ons doorberekend te zijn die niet eens gewerkt waren door ziekte en vakantie. Dodelijk vermoeid en met dikke ogen probeerde ik achter de computer uit te rekenen wat we dan wel moesten betalen. Intussen bleef het CAK aandringen op tijdige betaling maar dat vertikte ik. Eerst een correcte rekening, dan zouden we verder praten. Maar die correcte rekening kwam mooi niet, dat bleek een onmogelijke missie te zijn. Lang verhaal kort, uiteindelijk was ik het zat en schakelde ik onze rechtsbijstandsverzekering in. Paul had nog niet zo lang daarvoor bedacht dat we die weleens hard nodig zouden kunnen hebben met een kind als Daan. Zoals zo vaak kreeg Paul gelijk. Onze advocaat zette er zijn tanden in en toen was het ineens op korte termijn geregeld. Het totaalbedrag werd een stuk lager en de advocaat had namens ons een betalingsregeling afgedwongen omdat het CAK zo belachelijk laat de rekening had gestuurd. En zo betaalden wij jarenlang vijftig euro per maand terug. Ik was blij toen dat er eindelijk op zat. Ik was het drama zelfs een klein beetje vergeten. Tot er vorige week ineens weer een brief met dat akelig bekende logo kwam met de volgende mededeling. “Daan ontvangt zorg en moet daarvoor een eigen bijdrage betalen.” Hè???? Ik houd mijn zaakjes toch aardig bij en dacht te weten dat die eigen bijdrage alleen geldt voor mensen van achttien jaar en ouder! Daan is nog maar dertien. Maar de brief van het CAK laat niets aan duidelijkheid over; we moeten hoe dan ook betalen. Verd…. Hoe moet dat nou. Ik heb net ons PGB ingepland voor het hele jaar en heb slechts een kleine reserve omdat we zoveel hulp nodig hebben. En ons spaarsaldo houdt ook niet over. Ik lees het vragenformulier dat Daan (ik dus) in moet vullen: - Bent u gehuwd maar ontvangt u of uw partner een AOW pensioen voor ongehuwden? - Bent u gehuwd, maar gescheiden van tafel en bed? - Heeft u kinderen waarvoor u kinderbijslag ontvangt of krijgen zij studiefinanciering? - Ontvangt u een WUV of een Wubo uitkering? En dan natuurlijk de verplichte handtekening die Daan niet kan zetten…. Bovenaan het formulier staat die ene terloopse opmerking: “Heeft u alle vragen met NEE beantwoord? Dan hoeft u dit formulier niet naar ons terug te sturen.” Ik erger me gelijk wezenloos. Wat is dit zinloos! Ik moet eerst een heel formulier invullen om dan aan het eind tot de conclusie te komen dat het voor niks was en dat ik het niet terug hoef te sturen? In de bijbehorende folder staat nog een klein regeltje, namelijk dat mensen onder de achttien geen eigen bijdrage verschuldigd zijn. Had ik toch gelijk. Maar waarom krijgen mensen onder de achttien dan deze brief? Met de huidige technologie moet het toch simpel zijn om op basis van geboortedatum de volwassenen van kinderen en jongeren te onderscheiden! Ik reageer impulsief en kalk met vette letters het volgende: WAAROM DEZE BRIEF?? ZIE GEBOORTEDATUM!! ONS KIND IS 13 JAAR(!!), WOONT VOLLEDIG THUIS EN HEEFT GEEN INKOMEN. IS ERNSTIG MEERVOUDIG GEHANDICAPT EN KAN NIET ONDERTEKENEN. Ik zet mijn eigen handtekening en knal de antwoordenvelop op de post. Beetje gevaarlijke actie. Iets terugsturen naar het CAK terwijl ik dat niet had hoeven doen. Dat past niet in de strakke regeltjes. Straks raakt er door mijn schuld een CAK medewerker van de kook. Daarmee neem ik bovendien een risico. Maar ja, te laat. We zullen zien. Ik ga voor de lol nog even naar de website van het CAK. Ja hoor, daar staat de zin die ik al had verwacht en die vast op elke personeelstraining van CAK medewerkers gebruikt wordt: “Bij het uitvoeren van onze taken gaan wij uit van onze kernwaarden. Wij doen dit betrouwbaar, menselijk en professioneel. Het CAK staat op een menselijke en professionele wijze midden in de samenleving en heeft oog voor de positie van de klant en de medewerker.” Laat me niet lachen. Wat een loze woorden.