“Hee hoe gaat het met jullie?” “Nou eh... druk!“ Druk?? Daan woont toch niet meer thuis? Dat klopt, maar het is wonderbaarlijk hoe snel de vrijgekomen tijd zich vult met andere dingen dan zorg. Dingen die óók belangrijk zijn, maar waar voorheen zelden of nooit tijd voor was. Gewoon omdat de zorg voor Daan goed geregeld moest zijn en er daarna niet of nauwelijks iets overbleef voor de rest van ons gezin. Paul begon vorig jaar september in zijn nieuwe baan en dat gaat uitstekend. In diezelfde periode kreeg ik steeds meer energie na ruim een half jaar bijkomen, rustig aandoen en conditie opbouwen. Met matig en gezond eten, veel water drinken en meer bewegen raakte ik tien kilo teveel Jacomien kwijt en voelde mij alleen daardoor al een stuk fitter. Wonderlijk om te merken dat ik me ineens ook anders ging kleden. Van die eeuwige spijkerbroek met shirt (wel zo praktisch als je moet tillen en sjorren) vertoonde ik me regelmatiger in een rokje of jurkje. Geen grijs of donkerblauw maar vrolijk rood en fuchsia. Véél kleur. Alleen daar werd ik al een ander mens van!
Allergisch voor afhankelijkheid
Qua conditie nog niet zover dat ik er volop tegenaan zou kunnen, maar helemaal stilzitten is ook niet goed. Tijd voor actie. Ik begin enthousiast aan een korte opleiding tot professioneel tekstschrijver. Op dat moment heb ik het verloop al uitgedacht: eerst die studie afronden en mijn diploma halen. Daarna aan het werk als tekstschrijver. Maar niet in dienst van een werkgever, want ik wil niet afhankelijk zijn. Na bijna veertien jaar afhankelijkheid van zorgverleners ben ik daar zo ongeveer allergisch voor geworden. In die zin heb ik wel een paar tikjes opgelopen. Ik wil gewoon niet afhankelijk zijn van de goodwill van een bedrijf dat mij mogelijk een kansje geeft. Ik wil gewoon niet steeds op het stapeltje ‘afwijzen’ belanden. Ik wil gewoon geen gesprekken waarin mijn achterstand op de arbeidsmarkt er nog eens haarfijn ingewreven wordt. Dat weet ik namelijk al. Ach weet je, ik zie mezelf gewoon niet wéér de nodige teleurstellingen incasseren. En bovendien wil ik zelf bepalen wanneer en hoeveel ik werk.
Eigen bedrijf
Dus neem ik het in eigen hand en besluit voor mezelf te beginnen. Oké, leuk bedacht en in een logische volgorde. Eerst slagen voor mijn opleiding, daarna de voorbereiding doen voor mijn eigen bedrijf, inschrijven bij de Kamer van Koophandel en hoppekee starten! Maar het liep anders. Positief anders hoor, dat wel. Dat het anders loopt in ons leven gebeurt wel eh... vaker zal ik maar zeggen. Vorig jaar juli liet ik in een blog iets vallen over mijn opleiding en mijn plannen. En toen waren ze er ineens. Nog voor ik was gestart kwamen uit het niets de eerste twee opdrachten! Wát een vertrouwen en erkenning, dat deed me echt goed. Ik ging er vol voor, maar het moest wel netjes en officieel. Dus schreef ik me op 1 november versneld in bij de Kamer van Koophandel en ging hard aan de slag onder de naam ‘Jacomien Wolfkamp Tekst & Redactie’. Na de eerste opdrachten volgde de hectiek rondom ‘Zorg om Daan’ waar ik mijn handen meer dan vol aan had. En nu die storm een beetje geluwd is komen er nog steeds opdrachten binnen. Leuk! Tussen de bedrijven door studeer ik, met nog twee hoofdstukken te gaan. Daarna examen doen in Hasselt België, ook weer een avontuur op zich. Het is een beetje raar gelopen. Ik ben mijn bedrijf gestart in omgekeerde volgorde. Zonder basis en grondige voorbereiding. Aan die basis werkte ik de afgelopen weken alsnog. Terwijl Erik Oude Nijhuis van Blik Vormgeving zich stortte op het ontwerp van mijn nieuwe website schreef ik mijn bedrijfsplan. Ik zocht en vond een boekhouder, voerde links en rechts wat netwerkgesprekken. En nu ben ik zover dat mijn basis bijna staat.
Meester Jan
In 1979 schreef meester Jan in mijn poëziealbum: ‘voor dictee een tien, ja dat is Jacomien!’ “Jij moet boeken gaan schrijven” zei hij tegen mij. Hartstikke leuk om te horen, maar ik deed er niets mee. Bewandelde hele andere paden. Tot ik in 2012 ging schrijven. Eigenlijk uit noodzaak en frustratie omdat ik gek werd van het onbegrip. Van het mijzelf steeds moeten verdedigen tegen de (voor)oordelen over Daan en ons leven met hem. Schrijvend ging ik op zoek naar de erkenning die wij zo misten. Ik werd gelezen en kreeg reacties. Langzamerhand breidde mijn netwerk zich uit, bereikte ik een zekere bekendheid. Van blogs schrijven rolde ik in een documentaire over ons gezin. En nu ik op een keerpunt in mijn leven ben beland krijg ik de kans om keuzes te maken die daaruit voortvloeien. Een kans die ik wil pakken. Meester Jan had het goed gezien, maar misschien moest ik eerst zevenenveertig worden om gewoon te doen wat ik kan en wat ik leuk vind. Schrijven dus. Niet alleen een blogje voor noppes, maar serieus en betaald. Mijn website is bijna klaar en ik ben er nu al hartstikke trots op! Zodra ik online ga hoor je het. Wie weet zie ik je snel op www.jacomienschrijft.nl
Het is voorjaarsvakantie in regio midden, dus maak ik tijd voor mijn mannen. Graag tot over twee weken!