Daan is maanden geleden voor het laatst thuis geweest. De laatste keer dat hij hier was gaf hij het duidelijk aan; “ik slaap op Korenschoof mááám!” Daan wil niet meer thuis slapen. Daar ben ik niet verdrietig om, maar blij. Omdat gebeurd is waar we zo op gehoopt hebben; Daan beschouwt de Zorgboerderij als zijn thuis. De Korenschoof heeft zo’n anderhalf jaar uitgetrokken om daarin te investeren en daarin zijn ze grandioos geslaagd. Daan gedijt uitstekend bij het constante ritme, de juiste benadering en de juiste begeleiding. Daan is zeven kilo afgevallen doordat hij dagelijks flink beweegt. Hij ziet er superfit uit en is ontspannen. Natuurlijk heeft hij zijn puberbuien, maar die duren niet zolang meer als voorheen. Hij is blij als wij op bezoek komen, maar hij kan ook afscheid nemen als we weer vertrekken. Dat is heel fijn voor Daan, maar óók heel fijn voor ons. Ik zou er emotioneel aan kapot gaan als ik elke week mijn huilende kind zou moeten achterlaten. Daan krijgt wat hij nodig heeft en dat maakt dat het zo goed met hem gaat. Juist omdat dat verre van vanzelfsprekend is ben ik daar ontzettend blij mee.
Dilemma
Toen Daan thuis woonde probeerden wij altijd te doen wat het beste was voor Daan. Dat betekende vrijwel altijd onze eigen wensen opzij zetten. Ook als dat pijn deed. Want het beste voor Daan gaf de grootste kans op een hanteerbare Daan. En dat was in ieders belang. Die afweging is niet veranderd. Die maken we nog steeds. Dus denken we er samen over na of we Daan voor een dagje ophalen. “Weet je, het probleem is dat we niet weten of we hem daar wel een plezier mee doen” zegt Paul. Ontdaan van elke emotie zegt hij precies waar ons dilemma over gaat. We weten niet wat wijsheid is en gaan in overleg met de groepsleiding. Het antwoord is duidelijk. Daan heeft een grote behoefte aan het vaste ritme van de boerderij. De kans is groot dat hij dagen van de leg is als we hem een dagje naar huis halen. Dat is het absoluut niet waard besluiten we. Het is beter om in de omgeving van de boerderij een dagje samen uit te gaan. Dus doen we ook nu nog steeds wat het beste is voor Daan. We gaan een dagje uit en kiezen voor Tierpark Nordhorn dat vlak in de buurt ligt. Daar gaan ze met de groep van Daan ook regelmatig naartoe. Het is een klein, overzichtelijk maar sfeervol dierenpark dat bovendien heel betaalbaar is.
Dagje uit
We zorgen dat we zondagochtend op tijd op de boerderij zijn. Daan is al voorbereid door zijn begeleider en heeft zin om met ons mee te gaan, al begrijpt hij niet zo goed waar naartoe. Als we vlakbij de dierentuin in een korte file belanden slaat zijn humeur om. Zijn boze bui valt niet te keren. We parkeren de auto en gaan naar de kassa. In Duitsland is de service voor de gehandicapte medemens fantastisch en we voelen ons zeer welkom in het park. Gijs rent enthousiast naar binnen zoals kinderen dat doen. Maar Daan blijft in zijn boze bui en wil maar twee dingen; racen in zijn rolstoel en frietjes eten. Dus werkt het deze dag net zoals vroeger; we splitsen op. Paul loopt met Daan door het park heen en weer terwijl ik met een hevig geïnteresseerde Gijs alles bekijk. Om twaalf uur wordt Daan nog onrustiger want twaalf uur is lunchtijd in zijn dagritme. We passen ons aan en lunchen samen op het terras. Dat Daan zijn stempel zo duidelijk zet is voor ons allemaal weer wennen. Ik vraag me even af waarom we hier eigenlijk zijn met Daan. We hadden net zo goed naar een bos kunnen gaan. We bekijken de hele dierentuin gesplitst. Om een uur of twee is het tijd voor een schone luier. Op zoek naar een invalidentoilet. Als we die vinden blijkt het vlak naast de speeltuin te zijn. Gelukkig is Gijs nu groot genoeg om zich daar een poosje alleen te vermaken terwijl Paul en ik met Daan het toilet induiken. Hij is helemaal doorgelekt. Van shirt tot broek, alles is nat. Terwijl Daan staat, gesteund op de beugels van het invalidentoilet, verschonen wij hem. Spalken, schoenen, alles moet uit. Twintig minuten later zijn we eindelijk klaar. Paul grijpt naar zijn knie, ik naar mijn rug. We voelen weer even letterlijk hoe zwaar de zorg voor ons kind is.
Thuis
We brengen Daan tegen vieren terug naar zijn thuis en vertellen hoe het is gegaan. We hebben ons best gedaan maar we betwijfelen of Daan het wel leuk vond. Het antwoord daarop komt pas een week later. Ik krijg een app van de groepsleiding. Daan heeft in zijn eigen taal spontaan verteld dat hij met papa en mama en Gijs naar de dierentuin is geweest. “Was leuk. Heb aap gezien, heb vogel gezien.” Het heeft Daan bijna een week gekost om ons dagje uit te verwerken. En dan gaat er zomaar ineens een luikje in zijn hoofd open waar zijn verhaal uitrolt. Hoe goed we hem ook kennen, hoeveel we ook met hem hebben meegemaakt, Daan blijft onvoorspelbaar. Als geen ander in staat om ons te verrassen. We zijn heel blij om te horen dat hij genoten heeft. Dat bevestigt dat we het goed hebben aangepakt dus gaan we op deze voet verder. Het beste voor Daan. In dat opzicht is er niets veranderd.