Daan is tien jaar. En hij is een beginnende puber geworden. De puistjes, lichaamsbeharing, alles zien we verschijnen. En niet te vergeten het bijbehorende humeur. Ik vind het vroeg, maar dat is misschien omdat ik zelf een late puber was. De natuur gaat zijn gang en dat is op zich normaal. Maar het is een raar dubbel gevoel, mijn kind dat verstandelijk ergens rond de kleuterleeftijd zit, in een lichaam dat volwassen wordt. Het past niet bij elkaar.
Daan gaat dus puberen, maar ik hoef met hem geen gesprekken te voeren over uitgaan, drankgebruik, het gevaar van drugs en het met respect omgaan met meisjes. Dat puberleven zit er voor Daan niet in. Het is een deel van het leven dat voor hem volledig onbekend is en ook zal blijven.
Toch wordt Daan op een andere manier geestelijk puber. Hij wil zich merkbaar een beetje losmaken van ons en krijgt meer behoefte om even alleen te zijn. Hij sluit zich op in zijn kamer en vraagt mij om de radio aan te zetten want die staat boven op de kast. Daar kan hij dus niet bij. Ik zet voor hem radio 2 op. Dat is zijn favoriete zender. En daar zit hij dan, op zijn kamer. Maar hij kan er verder niets. Dat voelde voor ons niet goed.
Daans kamer is niet groot. In 2006 hebben we verbouwd voor hem. In ons oude huis leverden we een deel van onze woonkamer in. Zo konden we beneden nog net een badkamer en slaapkamer kwijt. Daans slaapkamer voldoet aan de minimale ruimte voor rolstoelgebruik. Meer zat er niet in. Er staat een hoog-laag bed en een kast. That’s it. Verder een tillift aan het plafond, een epilepsiealarm en een babyfoon. Saaier kan het niet. Daans kamer is niet ingericht op een puber, hij is ingericht op zijn verzorging.
Paul en ik vonden het tijd voor verandering. Ik vertelde Daan dat ik nieuwe kasten voor hem ging kopen. Daar doe je Daan geen plezier mee, dus hij bleef lekker thuis om leuke dingen te doen met de PGB-hulp. Ik ging met Gijs een dagje shoppen bij Ikea met een keurig lijstje met artikelnummers en exotische Zweedse namen. Gijs vindt zo’n winkel mateloos interessant. Na twee en een half uur reden wij met een wagen vol en een ijsje de winkel weer uit. Een ijsje voor Gijs, omdat hij zo lief was geweest en goed had geholpen. Met zoveel spullen was onze rolstoelbus toch wel héél praktisch. Wij kregen alles zonder problemen mee naar huis!
En nu is Daans kamer veranderd. Er hangen kasten hoog aan de muur voor zijn kleding en beddengoed. Onder de hoge kasten staat een authentieke Ikea speelgoedkast met lades. Daarin zit zijn speelgoed. En boven op deze kast staat zijn radio. Vanaf nu is Daan niet meer voor alles afhankelijk van ons. Hij heeft zijn eigen spullen binnen bereik op zijn eigen kamer. Hij kan zijn speelgoed zelf pakken én zelf de radio aan en uit zetten. Zo eenvoudig lijkt dat, maar voor Daan is het een wereld van verschil. Paul maakt nog een opklapbureau aan de muur, zodat hij ook een plek krijgt om te zitten.
Een stuk beter zo, maar de wanden pasten er niet bij. Daar hingen namelijk Bert en Ernie sinds jaar en dag aan de muur. Daan was tot voor kort verslaafd aan Sesamstraat. Wij hebben alle dvd’s en cd’s in ons assortiment. Bijna tien jaar draaiden wij elke dag dezelfde liedjes. Paul en ik kunnen samen ook goed gesprekjes van Bert en Ernie nadoen. We kunnen ze dromen. Soms letterlijk. Er zijn tijden geweest dat ik ’s nachts wakker werd met een liedje van Sesamstraat in mijn hoofd. Onmogelijk om het er weer uit te krijgen…….
Maar ook dat is veranderd. Daan is overgeschakeld van Sesamstraat op Buurman en Buurman. Voor de leken: dit is een animatieserie met twee klussende mannetjes waarbij alles misgaat. Heel grappig, óók voor grote mensen!
De muren van Daans kamer gaan we nu dus behangen met Buurman en Buurman. Op rolstoelhoogte, dan kan hij zelf de posters ook zien. Zo wordt mijn kleine man toch een klein beetje groot. Op zijn manier. Anders. Maar toch. Mijn grote kleine man in een puberend lijf. Ik moet er nog een beetje aan wennen.